Για εμάς τα μικρά καράβια με μια μόνο στεριά

Για όλα εμάς τα καράβια τα μικρά που ταξιδεύουμε ως καρυδότσουφλα στους ωκεανούς, στις τρικυμίες, στα τσουνάμια της ζωής. Και γυρίζουμε μέχρι να βρούμε το δικό μας λιμάνι. Γινόμαστε ναυάγια αλλά τα προτιμώ από τα βαρετά ταξίδια. Γιατί για να βρεθείς στο βυθό σημαίνει ότι ξεκίνησες, διένυσες απόσταση και κάποια στιγμή έφυγες από την επιφάνεια… Πόσο χρειάζονται και αυτά… Γιατί αλλιώς δεν πρόκειται να ανοίξουμε πανιά για καινούργια ταξίδια.

«Στου άγριους καιρούς

πόσα είδες ναυάγια,

πόσες ζωές

και θαύματα άγια;

Λιμάνια λευκά,

κουκκίδες στο χάρτη

που θέλεις να βγεις

μα κανείς δεν υπάρχει.

Καράβι μικρό

που κανείς δε σε ξέρει

και καμία στεριά

δε σου απλώνει το χέρι».

Μόνος Ένας απλώνει το χέρι. Είναι Εκείνος που επέλεξε για μαθητές Του τους ψαράδες. Και μετά έγιναν «Αλιείς ψυχών». Είναι Εκείνος που έδωσε εντολή να σταματήσει ο αέρας όταν φοβήθηκαν οι Απόστολοι. Είναι Εκείνος που περπάτησε πάνω στη θάλασσα και ήθελε να Τον μιμηθεί και ο Πέτρος. Είναι Εκείνος που Τους είπε που είχε ψάρια και μάλιστα κόντεψαν να σκιστούν τα δίχτυα, ενώ εκείνοι απεγνωσμένα έψαχναν να τα βρούνε νωρίτερα… Είναι Εκείνος που πολλαπλασίασε τα ψάρια. Είναι Εκείνος που τους μαγείρεψε στη στεριά και ήταν μετά την Ανάσταση Του. Είναι Εκείνος που μας ρίχνει πάντα άγκυρα. Είναι η στεριά μας. Είναι το λιμάνι μας. Είναι η θάλασσα ολόκληρη που δεν έχει αρχή και τέλος. Είναι ο ΙΧΘΥΣ: Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ.