Δημιουργία αδελφοσύνης των ενοριών, ως λύση της κρίσης

Ρεπορτάζ: Νάντια Νάκου

Η αναβίωση της αδελφότητας των ενοριών είναι η λύση του κοινωνικού προβλήματος, σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο, που ανέλυσε ο π. Γεώργιος Μεταλληνός ευρισκόμενος προχθές στο ίδρυμα θρακικής τέχνης και παράδοσης, καλεσμένος της ΟΛΜΕ και του Οργανισμού Νεότητας και Πολιτισμού της Μητρόπολης Ξάνθης. Πριν την ομιλία του προέβη σε δηλώσεις στην XanthiNews. Όντως είναι πολύ ενδιαφέρουσες οι προτάσεις του. Αρκεί να έχουμε ανοιχτή καρδιά και καλή διάθεση να τις υλοποιήσουμε.

Ο π. Γιώργος Μεταλληνός αναφέρθηκε αρχικά στο πνεύμα της εισήγησης του:

«Ο Ιερός Χρυσόστομος στηρίζεται σε μια παράδοση που αρχίζει στις πράξεις των Αποστόλων για την κοινοκτημοσύνη, η οποία συνεχιζόταν ήδη στην εποχή του στο κοινοβιακό μοναστήρι και στους μετέπειτα αιώνες συνεχίστηκε στον κοινοτισμό του γένους μας, του έθνους μας και της πίστεως μας».

Στην ερώτηση μας αν φτάσαμε εδώ γιατί δεν φερθήκαμε ως χριστιανοί ορθόδοξοι η απάντηση του ήταν αφοπλιστική: «Ούτε σαν Έλληνες δεν φερθήκαμε. Ο Μέγας Βασίλειος έλεγε: «Ας σεβαστούμε τις κοινότητες των αρχαίων Ελλήνων». Έτσι επιβιώσαμε. Το έλεγε και ο Ίων Δραγούμης. Και ως αρχαίοι Έλληνες και ως χριστιανοί Έλληνες επιβιώσαμε μέσα στο κοινοτικό και κοινοβιακό σύστημα. Η εφαρμογή αυτή που προϋποθέτει πνευματική διάσταση, τη χάρη του Θεού και τη συνέργεια του ανθρώπου. Είναι ένας αγώνας που αρχίζει στην καρδιά του ανθρώπου και πραγματώνεται μέσα στην κοινωνία».

Όσον αφορά στο γενικότερο πρόβλημα των Ελλήνων και την λύση του είναι σύμφωνα με τον π. Γεώργιο: «Το πρόβλημα μας είτε στη σχέση μας με την ενωμένη Ευρώπη, είτε με τη νέα εποχή και τη νέα τάξη πραγμάτων είναι πρώτιστα πνευματικό πρόβλημα και μετά πολιτικό ή οικονομικό. Λείπει κάτι μέσα μας. Αυτή η καρδιακή σχέση με το Θεό, με τη χάρη του Θεού που γεννά τη δυνατότητα να αντιμετωπίζει ο άνθρωπος τέτοιες καταστάσεις. Και το φάρμακο είναι να στραφούμε πάλι στις μικρές ομάδες, όπως είναι η ενορία, αφού δεν υπάρχουν κοινότητες με την παλιά σημασία για να ξαναβρούμε το πνεύμα της αδελφότητας, της αδελφοσύνης. Ας μην κοιτάζουμε στους υψηλά ισταμένους, αλλά ας κοιτάζουμε οριζόντια ο ένας στον άλλο πώς θα ξαναβρούμε με τον αγώνα μας και τη χάρη του Θεού την αδελφοσύνη που μας έκανε να επιβιώσουμε τόσους αιώνες».

Κληθείς να απαντήσει στο ερώτημα: «Πώς να συγκροτηθούμε στις ενορίες αφού δεν ξέρουμε ούτε τα ονόματα όσων συμπροσεύχονται μαζί μας;» τόνισε: «Σ αυτό ίσως φταίμε και εμείς οι κληρικοί πρώτα για τις ελλείψεις μας. Αλλά φταίνε και οι λαϊκοί. Ο ζητών ευρίσκει. Αν είναι κανείς άρρωστος πηγαίνει στην Αμερική, στη Ρωσία, όπου θα βρει δυνατότητα θεραπείας και δεν μπορούμε να βρούμε την ενορία μας; Είμαστε επισκέπτες της λατρείας, αυτό δεν είναι ορθόδοξο. Πολλές ενορίες έχουν μια αίθουσα και πίνουν τον καφέ τους, συζητάνε μεταξύ τους, θα φανερωθούν τα προβλήματα του ενός και του άλλου. Όπως ήμασταν σε όλες τις δουλείες στην ιστορία μας και κυρίως κατά την μακρά τουρκοκρατία. Ήξερε ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί τον παπά τους και ο παπάς το ποίμνιο του. Εκεί θα μας οδηγήσουν τα πράγματα. Έλεγε ο Κοσμάς ο Αιτωλός ότι: «Αν δεν ενωθείτε σε αδελφότητα δεν θα ξαναέλθω στο χωριό σας».

Η ενορία υπάρχει. Αρκεί η επισκοπή μας, εμείς οι κληρικοί αλλά και οι λαϊκοί να καταλάβουμε αυτή την αναγκαιότητα. Ψάχνοντας ο ένας προς τον άλλο θα ξαναβρεθούμε όλοι μαζί και έτσι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την οποιαδήποτε κρίση. Όσοι αγωνιζόμαστε να ζήσουμε χριστιανικά ορθόδοξα, ξέρουμε τι σημαίνει αυτοπεριορισμός στις ανάγκες, νηστεία, εγκράτεια με την ευρύτερη σημασία του όρου και όχι μόνο την σαρκική. Αλλά ξέρουμε συγχρόνως τι θα πει λιτότητα όχι που πιεστικά επιβάλλεται από άνωθεν αλλά ως ελευθέρα επιλογή του ανθρώπου. Επομένως μαθαίνουμε να ζούμε και με τα λίγα και με τα περισσότερα. Ο Απόστολος Παύλος έλεγε: «Σ αυτά που έχω είτε λιγότερα είτε περισσότερα να είμαι αυτάρκης». Αυτή η αυτάρκεια όμως είναι αγιοπνευματικό αγαθό. Και επομένως η κρίση δεν έχει τέτοιο αντίκτυπο σε εμάς, αν περιοριστούν ορισμένα πράγματα. Το μεγαλύτερο δράμα είναι ότι θέλουμε να συνεχίσουμε με τον τρόπο που είχαμε συνηθίσει. Δεν μιλώ για τους πολύ χαμηλόμισθους οι οποίοι βρίσκονται σε αφόρητη κατάσταση. Εμείς οι άλλοι θα μάθουμε να περιορίσουμε ορισμένα πράγματα, όπως περιορίζουμε όταν κάνουμε δίαιτα, νηστεία και πνευματικό αγώνα.

Η λιτότητα είναι καθημερινή πράξη στον ορθόδοξο χριστιανό. Συμπληρώνοντας ο ένας το υστέρημα του άλλου, σα να είμαστε μια ευρύτερη οικογένεια θα αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα. Και ο Θεός βοηθός».