Καλοί μου φίλοι και συμπαραστάτες
Είμαι πολύ χαρούμενη που για τέταρτο συνεχόμενο καλοκαίρι έχω το προνόμιο να σας γράφω από την αγαπημένη μου Ήπειρο, την Αφρική. Βρίσκομαι στη Βόρεια Μαδαγασκάρη, στην πόλη Μajenga την οποία πολλές Ευρωπαϊκές πόλεις θα ζήλευαν για τους φαρδείς δρόμους, την καθαριότητα και πάνω από όλα τη ζεστασιά των ανθρώπων της! Δεν θέλω να γίνομαι γραφική αλλά πολλά έχουμε να μιμηθούμε. Εγώ τουλάχιστον κάθε φορά που έρχομαι στην Αφρική παίρνω τόσα μαθήματα ανθρωπιάς αλλά και πολιτισμού! Οι άνθρωποι εδώ, δεν υπάρχει περίπτωση να περάσουν από μπροστά από κάποιον χωρίς να ανοίξουν το δρόμο νοητά με το δεξί τους χέρι και να πουν «azafanti», που θα πει «συγγνώμη». Μικροί-μεγάλοι δεν υπάρχει περίπτωση να αρχίσουν να τρώνε πριν έρθουν όλοι και να σηκωθεί κάποιος από το τραπέζι αν δεν έχει τελειώσει και ο τελευταίος. Βέβαια, μη φανταστείτε ότι τρώνε με τις ώρες! Τα βουναλάκια με το ρύζι εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού εδώ στην κατασκήνωση.
Όμως παρασύρομαι και δεν γράφω αυτό που ουσιαστικά θέλω. Αυτό δεν είναι άλλο από ένα μεγάλο, ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Κάθε μέρα, κάθε λεπτό συνειδητοποιώ ότι τίποτα δε θα μπορούσε να γίνει χωρίς τη δική σας συμπαράσταση και βοήθεια! Και το τελευταίο ευρώ, εδώ γίνεται πηγή ευτυχίας και αξέχαστων στιγμών για τα παιδιά. Θα σας πω ένα παράδειγμα μόνο: Στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα του φαγητού που φτιάξαμε με το μάγειρα, είχαμε βάλει παγωτό, αλλά τελικά τους είχαμε δώσει μπανάνες. Κάποια όμως παιδιά το είχαν δει και δειλά-δειλά μου έλεγαν: glace? glace? Τελικά τη Κυριακή το απόγευμα που πήγαμε περίπατο στην παραλία παζαρέψαμε σε μια κυρία που πουλούσε παγωτά και αντί για 500 μας το άφησε 300ariary το χωνάκι. Φάγανε 66 παιδιά παγωτό για πρώτη φορά και ίσως τελευταία στη ζωή τους, πληρώνοντας 19.500 Ariary, που σημαίνει 8 ευρώ!
Ας τα πάρω όμως από την αρχή για να καταλάβετε το όλο πλαίσιο. Φτάσαμε στη Μαδαγασκάρη με τον Αλέξανδρο και τη Μυρτώ εμψυχώτρια από την Αθήνα. Μαζί μας (τυχαία;) ταξίδευε και μια εκπληκτική νηπιαγωγός η Ευμορφία. Μετά από λίγες ημέρες προετοιμασίας στην πρωτεύουσα ήρθαμε εδώ στη Μajenkas να ετοιμάσουμε την κατασκήνωση.
Τα τέσσερα λοιπόν vazakia(vaza=λευκός) κάναμε μια σούπερ ομάδα και ήρθαμε στο ορφανοτροφείο της Majengkas να ετοιμάσουμε την κατασκήνωση και να προετοιμάσουμε τους ομαδάρχες που άφησαν τα χωριά τους και τα χωραφάκια τους για να τρέχουν με τα παιδιά από το πρωί έως το βράδυ. H πρώτη επαφή με τα παιδιά του ορφανοτροφείου θα μας μείνει αξέχαστη. Ανάμεσά τους η Claudine, (ορφανή από πατέρα και με μητέρα με νοητική υστέρηση) που τη μάζεψαν κυριολεκτικά από τα σκουπίδια, ο γλυκούλης Mario ορφανός κι από τους δύο γονείς και όλα τα άλλα παιδιά που ζητούσαν έκδηλα την αγκαλιά και τα φιλιά μας.
Συνήθως κοροϊδεύω τις δακρύβρεχτες ιστορίες. Θα ήθελα όμως να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία της Florine. Την έφερε η κοινωνική λειτουργός λέγοντας ότι ο πατέρας έχει πεθάνει, η μητέρα είναι αλκοολική και την κακοποιούσε συστηματικά ο πατριός της. Ένα τρομαγμένο, αμίλητο, αγέλαστο πλασματάκι κυριολεκτικά πετσί και κόκκαλο και πόδια σα καλαμάκια. Γατζωνόταν πάνω μας και δύσκολα την ξεκολλούσες. Σήμερα ύστερα από λίγες μέρες ταΐσματος με χαρά, αγάπη και ξεγνοιασιά η Florine είναι πρώτη στα παιγνίδια, το χορό, το τραγούδι και τα γέλια. Και αυτό ΧΑΡΗ ΣΕ ΣΑΣ που μας δίνετε την αγάπη σας και εμείς σαν ταχυδρόμοι τη μεταφέρουμε εδώ, όπου με κάποιο τρόπο πολλαπλασιάζεται.
Δεν ξέρω αν στη ζωή μου έχω ακούσει τόσα ευχαριστώ μαζεμένα όσα αυτές τις μέρες. Για το πιο απλό, για εμάς, έρχονται και λένε συνεχώς ευχαριστώ. Προσπαθώ να τους πω να ευχαριστούν το Θεό και κάποιους ανθρώπους μακριά…
Ήρθε και η τηλεόραση για ρεπορτάζ παρακαλώ! Μεγάλη επιτυχία! Με ρώτησαν αν βλέπω διαφορές ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά και σε αυτά της Ευρώπης. Μα τα παιδιά εδώ είναι τόσο διαφορετικά! Είμαι συνέχεια με την κάμερα στο χέρι και καραδοκώ για να τραβήξω ένα τσακωμό, μία ένταση, κάτι, αλλά με απογοητεύουν. Τόσες μέρες τίποτα. Άσε πια όταν τα φωνάζεις για μια δραστηριότητα. Τρέχουν όλα με αλαλαγμούς χαράς. Όταν κάποιο παιδάκι δε θέλει να συμμετέχει σε κάποιο ομαδικό παιχνίδι, κάθεται πιο πέρα και παίζει με τις ώρες με τις πέτρες που τις κάνει φανταστικούς ήρωες στο φανταστικό του παιχνίδι.
Στο σημείο αυτό πρέπει να σας αφήσω για να συνεχίσω τις δραστηριότητες με τα παιδιά.
Καλή δύναμη με τα δύσκολα της Ελλάδας μας και μακάρι όσο κι αν δυσκολευόμαστε να μπορούμε να προσφέρουμε λίγα ψιχουλάκια χαράς που γίνονται ολόκληρα καρβέλια εδώ και χορταίνουμε όλοι!
Είμαι πολύ χαρούμενη που για τέταρτο συνεχόμενο καλοκαίρι έχω το προνόμιο να σας γράφω από την αγαπημένη μου Ήπειρο, την Αφρική. Βρίσκομαι στη Βόρεια Μαδαγασκάρη, στην πόλη Μajenga την οποία πολλές Ευρωπαϊκές πόλεις θα ζήλευαν για τους φαρδείς δρόμους, την καθαριότητα και πάνω από όλα τη ζεστασιά των ανθρώπων της! Δεν θέλω να γίνομαι γραφική αλλά πολλά έχουμε να μιμηθούμε. Εγώ τουλάχιστον κάθε φορά που έρχομαι στην Αφρική παίρνω τόσα μαθήματα ανθρωπιάς αλλά και πολιτισμού! Οι άνθρωποι εδώ, δεν υπάρχει περίπτωση να περάσουν από μπροστά από κάποιον χωρίς να ανοίξουν το δρόμο νοητά με το δεξί τους χέρι και να πουν «azafanti», που θα πει «συγγνώμη». Μικροί-μεγάλοι δεν υπάρχει περίπτωση να αρχίσουν να τρώνε πριν έρθουν όλοι και να σηκωθεί κάποιος από το τραπέζι αν δεν έχει τελειώσει και ο τελευταίος. Βέβαια, μη φανταστείτε ότι τρώνε με τις ώρες! Τα βουναλάκια με το ρύζι εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού εδώ στην κατασκήνωση.
Όμως παρασύρομαι και δεν γράφω αυτό που ουσιαστικά θέλω. Αυτό δεν είναι άλλο από ένα μεγάλο, ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Κάθε μέρα, κάθε λεπτό συνειδητοποιώ ότι τίποτα δε θα μπορούσε να γίνει χωρίς τη δική σας συμπαράσταση και βοήθεια! Και το τελευταίο ευρώ, εδώ γίνεται πηγή ευτυχίας και αξέχαστων στιγμών για τα παιδιά. Θα σας πω ένα παράδειγμα μόνο: Στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα του φαγητού που φτιάξαμε με το μάγειρα, είχαμε βάλει παγωτό, αλλά τελικά τους είχαμε δώσει μπανάνες. Κάποια όμως παιδιά το είχαν δει και δειλά-δειλά μου έλεγαν: glace? glace? Τελικά τη Κυριακή το απόγευμα που πήγαμε περίπατο στην παραλία παζαρέψαμε σε μια κυρία που πουλούσε παγωτά και αντί για 500 μας το άφησε 300ariary το χωνάκι. Φάγανε 66 παιδιά παγωτό για πρώτη φορά και ίσως τελευταία στη ζωή τους, πληρώνοντας 19.500 Ariary, που σημαίνει 8 ευρώ!
Ας τα πάρω όμως από την αρχή για να καταλάβετε το όλο πλαίσιο. Φτάσαμε στη Μαδαγασκάρη με τον Αλέξανδρο και τη Μυρτώ εμψυχώτρια από την Αθήνα. Μαζί μας (τυχαία;) ταξίδευε και μια εκπληκτική νηπιαγωγός η Ευμορφία. Μετά από λίγες ημέρες προετοιμασίας στην πρωτεύουσα ήρθαμε εδώ στη Μajenkas να ετοιμάσουμε την κατασκήνωση.
Τα τέσσερα λοιπόν vazakia(vaza=λευκός) κάναμε μια σούπερ ομάδα και ήρθαμε στο ορφανοτροφείο της Majengkas να ετοιμάσουμε την κατασκήνωση και να προετοιμάσουμε τους ομαδάρχες που άφησαν τα χωριά τους και τα χωραφάκια τους για να τρέχουν με τα παιδιά από το πρωί έως το βράδυ. H πρώτη επαφή με τα παιδιά του ορφανοτροφείου θα μας μείνει αξέχαστη. Ανάμεσά τους η Claudine, (ορφανή από πατέρα και με μητέρα με νοητική υστέρηση) που τη μάζεψαν κυριολεκτικά από τα σκουπίδια, ο γλυκούλης Mario ορφανός κι από τους δύο γονείς και όλα τα άλλα παιδιά που ζητούσαν έκδηλα την αγκαλιά και τα φιλιά μας.
Συνήθως κοροϊδεύω τις δακρύβρεχτες ιστορίες. Θα ήθελα όμως να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία της Florine. Την έφερε η κοινωνική λειτουργός λέγοντας ότι ο πατέρας έχει πεθάνει, η μητέρα είναι αλκοολική και την κακοποιούσε συστηματικά ο πατριός της. Ένα τρομαγμένο, αμίλητο, αγέλαστο πλασματάκι κυριολεκτικά πετσί και κόκκαλο και πόδια σα καλαμάκια. Γατζωνόταν πάνω μας και δύσκολα την ξεκολλούσες. Σήμερα ύστερα από λίγες μέρες ταΐσματος με χαρά, αγάπη και ξεγνοιασιά η Florine είναι πρώτη στα παιγνίδια, το χορό, το τραγούδι και τα γέλια. Και αυτό ΧΑΡΗ ΣΕ ΣΑΣ που μας δίνετε την αγάπη σας και εμείς σαν ταχυδρόμοι τη μεταφέρουμε εδώ, όπου με κάποιο τρόπο πολλαπλασιάζεται.
Δεν ξέρω αν στη ζωή μου έχω ακούσει τόσα ευχαριστώ μαζεμένα όσα αυτές τις μέρες. Για το πιο απλό, για εμάς, έρχονται και λένε συνεχώς ευχαριστώ. Προσπαθώ να τους πω να ευχαριστούν το Θεό και κάποιους ανθρώπους μακριά…
Ήρθε και η τηλεόραση για ρεπορτάζ παρακαλώ! Μεγάλη επιτυχία! Με ρώτησαν αν βλέπω διαφορές ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά και σε αυτά της Ευρώπης. Μα τα παιδιά εδώ είναι τόσο διαφορετικά! Είμαι συνέχεια με την κάμερα στο χέρι και καραδοκώ για να τραβήξω ένα τσακωμό, μία ένταση, κάτι, αλλά με απογοητεύουν. Τόσες μέρες τίποτα. Άσε πια όταν τα φωνάζεις για μια δραστηριότητα. Τρέχουν όλα με αλαλαγμούς χαράς. Όταν κάποιο παιδάκι δε θέλει να συμμετέχει σε κάποιο ομαδικό παιχνίδι, κάθεται πιο πέρα και παίζει με τις ώρες με τις πέτρες που τις κάνει φανταστικούς ήρωες στο φανταστικό του παιχνίδι.
Στο σημείο αυτό πρέπει να σας αφήσω για να συνεχίσω τις δραστηριότητες με τα παιδιά.
Καλή δύναμη με τα δύσκολα της Ελλάδας μας και μακάρι όσο κι αν δυσκολευόμαστε να μπορούμε να προσφέρουμε λίγα ψιχουλάκια χαράς που γίνονται ολόκληρα καρβέλια εδώ και χορταίνουμε όλοι!