Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

ταραΝΑΚΟΥνήματα για τους νεόπτωχους (όλους εμάς)


Καλή σας ημέρα.
Έχω να γράψω εδώ από τις 16 Νοεμβρίου.
Δεν έχω διάθεση γιατί πολύ απλώς νιώθω ότι είμαι σε έναν κόσμο που μένει ατάραχος.
Δεν κινείται σχεδόν τίποτα.
Έχουμε δεχθεί ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή.
Μέχρι πότε όμως;
Φοβάμαι μήπως ξαφνικά μια ημέρα ξυπνήσουμε και θέλουμε να μην αφήσουμε τίποτα όρθιο.
Γιατί δεν αντέχουμε άλλο να καθόμαστε δίχως δουλειά.
Τα έτοιμα τελειώνουν και δεν θα έχουμε να φάμε.
Ήδη πολλοί συνάνθρωποι μας στην Αθήνα κοιμούνται στα παγκάκια.

Είναι οι λεγόμενοι νεόπτωχοι.
Και ναι δεν είναι κάποιοι ανεπρόκοποι ή μπαταχτσήδες.
Είναι άνθρωποι σαν κι εμάς.
Δούλευαν για ένα μεροκαματάκι.
Για να μπορούν να τρώνε το φαγητό τους, να το προσφέρουν στα παιδιά τους και να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους.
Τώρα δεν έχουν χρήματα ούτε για ενοίκιο.
Και κοιμούνται έξω στο δρόμο.
Είναι δίπλα μας.
Όσο και να κλείσουμε τα μάτια είναι κοντά μας.
Θυμάμαι ότι ο μπαμπάς μου πάντα μου έλεγε ότι με την λογική μου: «Έχει ο Θεός» και να μη συγκεντρώνω αποταμιεύσεις θα κοιμηθώ στα παγκάκια.

Τώρα ο πατέρας μου δεν είναι κοντά μου αλλά θα έβλεπε ότι τα έτοιμα κάποτε τελειώνουν βρε μπαμπά μου όταν δεν έχεις μια δουλειά.
Σιχάθηκα να διαβάζω ειδήσεις ως παθητικός δέκτης.
Λες και είμαι σε έναν άλλο κόσμο και διαβάζω για ειδήσεις που αφορούν άλλους ανθρώπους.
«Εκεί που ήσουν ήμουνα και εδώ που είμαι θα έρθεις», λέει ο σοφός λαός μας.
Και στην Ελλάδα που βρίσκεται μια ανάσα πριν το 2012 είναι επίκαιρη όσο ποτέ αυτή η φράση.
Βγαλμένη μέσα από τη ζωή.
Δεν θα το παίξω η καλή που θα σας πει τι να κάνετε.
Ξέρουμε όλοι ότι πρέπει να δίνουμε.
Όσο μπορούμε.
Το ότι έχουμε τώρα δεν σημαίνει ότι θα έχουμε και αύριο.
Τίποτα δεν μας ανήκει.
Όλα είναι δανεικά.
Τα βρήκαμε και τα δίνουμε.
Ένα ωραίο παιχνίδι είναι η ζωή.
Η αλληλεγγύη είναι αυτή που θα αναστήσει την ελληνική κοινωνία.
Όσοι κατοικούν στις μεγάλες πόλεις πρέπει να γυρίσουν πίσω στα χωριά.
Τουλάχιστον έτσι θα μπορούν να έχουν να φάνε.
Και οι κλειστές κοινωνίες οφείλουν να ανοίξουν την αγκάλη τους.
Δύσκολο μεν, λυτρωτικό δε.
Τώρα που τα έγραψα δίχως σταματημό νιώθω ότι κακώς δεν γράφω καθημερινώς.
Νιώθω ήδη καλύτερα!

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Ο έρωτας στα χρόνια της…. οικονομικής κρίσης

Γράφει η Δέσποινα Γαβριηλίδου


Το 2002, με την ένταξη της χώρας μας στο Euro ελπίζαμε και προσδοκούσαμε ένα καλύτερο μέλλον. Λέγαμε πως η Ελλάδα προόδευσε, εξελίχτηκε, έκανε επιτέλους το μεγάλο βήμα…
Δυστυχώς 9 χρόνια αργότερα, τα γεγονότα μας διαψεύδουν. Βρισκόμαστε στο “χείλος της καταστροφής”, αφού το ταμείον είναι μείον. Η παροιμία λέει πως “η φτώχεια φέρνει γκρίνια” κι αυτό επιβεβαιώνεται κυρίως στις σχέσεις των ζευγαριών.
Σύμφωνα με μελέτες, βασικό αίτιο των προστριβών των ζευγαριών είναι η έλλειψη χρημάτων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη κακή ψυχολογία και την μείωση της ερωτικής επιθυμίας.
Τα ζευγάρια αποξενώνονται και μαλώνουν ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα. Ο ένας ρίχνει ευθύνες στον άλλο για τις “αλόγιστες” σπατάλες.(ΔΕΗ, ΟΤΕ και αλλού) Ο άντρας συνήθως κατηγορεί τη γυναίκα: «Το νερό ήρθε 200 Ευρώ…. εσύ φταις που κάνεις όλη μέρα μπάνιο!!» Η γυναίκα πάλι, τον κατηγορεί, λέγοντας: «Όλη μέρα, είμαι κλεισμένη σπίτι, ούτε για καφέ πάμε πια!» Και οι αλληλοκατηγορίες πάνε κι έρχονται…. μα το οικονομικό πρόβλημα παραμένει!
Βέβαια, αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος, η απαισιόδοξη, αυτή που φθείρει τις ανθρώπινες σχέσεις….
Η αισιόδοξη άποψη λέει πως δεν θα πρέπει να αφήνουμε τα οικονομικά προβλήματα να επηρεάζουν τη σχέση μας, με το έτερον ήμισυ. Αντίθετα, αυτή η κατάσταση πρέπει να μας φέρει πιο κοντά, ένα καταλάβουμε ότι η πραγματική ευτυχία δε βρίσκεται στα χρήματα, αλλά στην αγάπη και την συντροφικότητα, θεμέλια μιας αληθινής σχέσης…..
Άλλωστε, οι ανθρώπινες σχέσεις, χτίζονται μέρα με τη μέρα και απαιτούν καθημερινή προσπάθεια κι από τους δύο. Στην πορεία αυτή, γίνονται κάποιες αναπόφευκτες αλλαγές, στις οποίες αναγκαζόμαστε να προσαρμοστούμε.
Έτσι, καλό είναι λίγο να θυμηθούμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, που κατάφεραν να ζήσουν σε πολύ δυσκολότερες συνθήκες και με λιγότερα αγαθά από μας.
Εμείς το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να πάψουμε να επινοούμε “πλασματικές” ανάγκες, όπως τα ακριβά ρούχα, οι διακοπές, τα αυτοκίνητα. Αν σταματήσουμε να μιλάμε για “ανικανοποίητες” ανάγκες, θα εξασφαλίσουμε την ψυχική ηρεμία μας και που θα πάει; Θα ξεπεράσουμε κι αυτή την κρίση…… 

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

ταραΝΑΚΟΥνήματα ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ!!!


Πριν να πω μια καληνύχτα είπα να γράψω.
Έχω να το κάνω 10 μέρες!
Λόγω απουσίας…
Μίνι ταξίδι του μέλιτος και πάλι επιστροφή στην καθημερινότητα.
Αλλάξαμε πρωθυπουργό αλλά όχι παρόν.
Το ίδιο και χειρότερο είναι.
Τώρα βάλαμε επισήμως έναν άνθρωπο των τραπεζών.
Παπαδήμ(ι)ος θα είναι.
Δεν χρειάζεται να είσαι μάντης για να το προβλέψεις.
Έβαλαν έναν άνθρωπο για να κάνει την βρώμικη δουλειά και να μην έχει πολιτικό κόστος.
Ποιος θα θυμάται τον τραπεζίτη μετά από τα ισοπεδωτικά που θα εφαρμόσει;
Γιατί έφυγε ο Forest GAP, αλλά έμειναν οι συμφωνίες του.
Γι αυτές που αν τις έβλεπαν όσοι αγωνίζονταν για τη δημοκρατία πριν 38 χρόνια θα προτιμούσαν τη χούντα.

Ξημερώνει 17 Νοεμβρίου.
2011, αλλά βλέπω ότι μπορεί να γράφω ελεύθερα (ακόμη) αλλά μου έχουν στερήσει τη δουλειά και μου ζητάνε συνέχεια να πληρώνω φόρους...
Είμαι άνεργη, όπως και περισσότερο από ένα εκατομμύριο Έλληνες πολίτες.
Αυτή τη δημοκρατία να τη βράσω.
Μικροί δικτάτορες είναι και αυτοί που προφασίζονται την κρίση για να κάνουν στην άκρη λεφτά για να επιβιώσουν εν καιρώ χρεωκοπίας.
Λες και τα φράγκα που στοιβάζουν, νομίζουν ότι θα τα έχουν.
Λεφτά που τα κάνεις, στερώντας από άλλους, δεν θα τα έχεις για πολύ.
Καταρχήν τίποτα δεν μας ανήκει.
Ή μάλλον μας ανήκει.
Αυτά τα λίγα μέτρα που παίρνουμε όλοι στο τέλος.
Και μια ψυχή βέβαια.
Αν δεν ενδιαφερόμαστε γι αυτή, ε τότε δικαίως αγωνιζόμαστε για το τίποτα.
Γιατί αυτό θα πάρουμε, γι αυτό που παλεύουμε.
Θα ήθελα να γράψω πολλά, αλλά έχω μια εργασία στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.
Για την απολογία του Σωκράτη.

Αυτό το παλικάρι καλά τα έλεγε αλλά δεν τον άκουγε κανείς.
Έμεινε στους αιώνες όμως…
Αυτοί οι τενεκέδες οι πολιτικοί μας και γενικά όσοι νομίζουν ότι είναι σοφοί, γνωρίζουν ότι δεν θα τους θυμούνται ούτε οι συγγενείς τους των επόμενων γενεών;
Θα ντρέπονται να τους αναφέρουν.
Τους νοιάζει άραγε;
Τελικά όμως τι τους ενδιαφέρει;
Εδώ δεν μπορούμε να σώσουμε την ψυχή μας και αυτοί λένε θα σώσουν τη χώρα;

Θα ελευθερωθώ…


Γράφει η Δέσποινα Γαβριηλίδου 

Πολλές φορές ξυπνάω τα πρωινά και νιώθω ένα περίεργο βάρος. Παρατηρώ με έκπληξη ότι στο πόδι μου έχω μια σιδερένια μπάλα κρεμασμένη από μία αλυσίδα. Πιστεύω να φαντάζεστε την εικόνα… σαν εκείνους τους φυλακισμένους με τις ασπρόμαυρες στολές στα κινούμενα σχέδια. Μετά από μεγάλη δυσκολία, σηκώνομαι και ανοίγω το παράθυρο και αντικρίζω τον όμορφο ήλιο και τον λαμπερό ουρανό… Έτσι, φτιάχνει κάπως η διάθεσή μου… Παρ’ όλα αυτά εκπλήσσομαι για δεύτερη φορά, αφού βλέπω ανθρώπους να περπατούν κι εκείνοι, έχοντας μια μπάλα στα πόδια τους. Και καταλαβαίνω ότι δεν είμαι η μοναδική στον κόσμο.
Αναρωτιέμαι αν μπορώ ν’ απαλλαγώ ποτέ απ’ αυτή την μπάλα, αλλά δυστυχώς δεν έχω απάντηση. Συνειδητοποιώ ότι μάλλον πρέπει να την συνηθίσω και να γίνει πια μέρος της καθημερινότητας μου. Θα κάνω ό, τι έκανα και πριν και δε θα κάθομαι να κλαίω κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι για να πετύχω τον στόχο μου, θα πρέπει να περάσω πολλές δυσκολίες, αλλά που θα πάει, θα τα καταφέρω! Άλλωστε δεν είμαι η μόνη μ’ αυτή την σιδερένια μπάλα…..
Αυτή η ιστορία είναι πιο επίκαιρη από ποτέ, αφού όλο και περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν ένα μεγάλο βάρος, το οποίο τους εμποδίζει να κάνουν ό, τι θέλουν και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Η σιδερένια, λοιπόν, μπάλα αντιπροσωπεύει όλα εκείνα που μας εμποδίζουν να προχωρήσουμε μπροστά. Πολλές φορές μπορεί ναι είναι τα κοινωνικά ή τα προσωπικά “πρέπει” και το παρελθόν, το οποίο δε μας αφήνει να εξελιχτούμε.
Έτσι, θα πρέπει να εντοπίσουμε όλα εκείνα που μας κρατάνε πίσω και να ελευθερωθούμε από τις αλυσίδες. Άλλωστε, η ζωή έχει πάντα δυσκολίες και ο δρόμος της δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Γι’ αυτό θα πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να ξεπερνάμε τις δυσκολίες και προπάντων….. να ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ!!!!




Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

ταραΝΑΚΟΥνήματα για να μην το βάζουμε κάτω!


Καλημέρα σας και ευλογημένη εβδομάδα… γεμάτη γιορτές.
Ας βάλουν οι Άγιοι μας το χέρι Τους.
Αύριο των Ταξιαρχών Αγγέλων,

την Τετάρτη του Αγίου Νεκταρίου,

την Πέμπτη του Αγίου Αρσενίου Καππαδόκη,

την Παρασκευή του Αγίου Μηνά,

το Σάββατο του Αγίου Ιωάννη Ελεήμονος,

την Κυριακή του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου.

Βοήθεια μας!
Βλέπω τις πολιτικές εξελίξεις και δεν έχω διάθεση να σχολιάσω.
Πάμε για νέα κυβέρνηση συνεργασίας.
Τα δύο μεγάλα κόμματα που κατέστρεψαν τη χώρα μας σε ένα!
Πρωθυπουργό θέλουν να βάλουν αυτόν που έδωσε ψεύτικα στοιχεία για να μπούμε στην Οικονομική Νομισματική Ένωση.
Επισήμως δηλαδή μας κυβερνούν οι τραπεζίτες.
Αυτοί που μας πίνουν το αίμα με μπουρί ή και καλαμάκι (αργά και βασανιστικά).
Προφανώς πήγαμε σε νέα κυβέρνηση γιατί πιστεύουν ότι θα κοπάσουν την αντίδραση του κόσμου.
Ο Έλληνας που έχει γίνει θέμα για εκπομπές στην Βρετανία με τίτλους: «Πρέπει να λυπηθούμε τους Έλληνες;» ή «Γίνε Έλληνας για μια εβδομάδα».
Ρε κατακαημένοι Εγγλέζοι αν μας αφήσετε να πνιγούμε θα σας πάρουμε μαζί μας στον πάτο.
Οι ξένες δυνάμεις μπορεί πάντοτε να έπαιζαν παιχνίδια εις βάρος μας αλλά μας είχαν ανάγκη.
Και ναι ο Θεός δεν θα μας αφήσει.
Και αν το κάνει θα είναι για τη σωτηρία μας.
Όχι σαν αυτή που υποσχέθηκε η Τζέφρυ.
Αλλά την πραγματική και την αιώνια.
Οι γονείς μου πέρασαν δύσκολα.
Όταν ήταν μικροί ζούσαν σε καλύβια.
Ο πατέρας μου, μου έλεγε ότι όταν πήγε στο στρατό χαιρόταν γιατί έτρωγε.
Και δόξα τω Θεώ τα κατάφεραν.
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες πέρασαν πιο δύσκολα και επίσης επιβίωσαν.
Εμείς επειδή θα χάσουμε τις ανέσεις μας και δεν θα κάνουμε σπατάλες, διαμαρτυρόμαστε;
Ας γίνουμε άνθρωποι από αυτό το πάθημα μας.
Να κοιτάζουμε τον διπλανό μας.
Μάλλιασε η γλώσσα μου να το λέω.
Όχι δεν είμαι παράδειγμα προς μίμηση.
Για μένα πρωτίστως τα γράφω.
Αδέλφια, ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος εφόσον όλοι αγκαλιαστούμε, πιαστούμε από το χέρι και βαδίσουμε μαζί, σχηματίζοντας αλυσίδα.
Ο ένας εξαρτάται από τον άλλο.
Και όλοι εμείς εξαρτόμαστε από το Θεό.
Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριο ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού!

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

ταραΝΑΚΟΥνήματα γι αυτόν που δεν πέφτει (μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό)


Έλα θα πέσει…
Ποιος;
Ο ΓΑΠ;
Με τίποτα.
Είναι δεμένος με την καρέκλα.
Δεν την αφήνει.
Εραστής της θέσης.

Καρεκλοκένταυρος.
Θέλει να συνεχίσει την ολοκληρωτική καταστροφή.
Τα «συντρόφια» του έχουν κάνει τα πάντα.
Η Εύα δεν θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης, αλλά ο παράδεισος του παραμένει.
Η Βάσω (βλέπε πρώην βλεφαρόπτωση) του είπε ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Ζητάει κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.
Μα πιστεύει ο ίδιος ότι είναι σωτήρας.
Ο Βαγγέλας Βενιζέλος λέει ότι μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου θα έχουμε χρήματα.
Πώς θα κάνουμε Χριστούγεννα;
Ετοιμαστείτε για το παραμύθι: «Το κορίτσι με τα σπίρτα».

Αυτοί μας πάνε σούμπιντο για φούντο.
Ειλικρινά, μια χαρά ήμουν στο ροζ συννεφάκι μου με το γάμο μας.
Τώρα η επιστροφή στην πραγματικότητα μας πληγώνει.
Αυτή η γείωση στην Ελλάδα που ποτέ δεν θέλαμε, μας έχει ξενερώσει.
«Μάκη πάμε ταξίδι του μέλιτος»… 
Καλά έλεγα στις φίλες μου πριν μήνες μέχρι να πάμε ταξίδι η Ελλάδα μπορεί να είναι εξωτερικό γιατί μου πρότειναν διάφορες χώρες.
Αυτός ο ζαβός μας έχει πουλήσει.
Ποιος ξέρει τι συμφωνίες έχει κάνει και δεν παραιτείται.
Φοβάμαι τι θα αντικρίσουν όσοι τον διαδεχθούν.
Η πολιτική επικαιρότητα πλέον με αφήνει παγερή αδιάφορη.
Ίσως επειδή δεν εργάζομαι και δεν είμαι αναγκασμένη να ασχολούμαι με αυτήν.
Το παιχνίδι είναι στημένο και στα μέτρα τους.
Το θέμα είναι πως εμείς οι απλοί άνθρωποι θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας.
Αυτοί μια χαρά είναι χωρίς το άγχος για τα έξοδα.
Αλίμονο σε εμάς που μας έχουν κόψει τα πάντα.
Και ναι δεν θα παραπονεθώ αλλά όπως έλεγε και ο πατέρας μου «Αυτοί δεν έχουν ανάγκη».
Ειλικρινά αν πάμε σε εκλογές, γιατί ξεχάστε το δημοψήφισμα, ποιους θα ψηφίσουμε;
Και με τι θράσος θα μας την ζητήσουν την ψήφο οι υπάρχοντες;
Η χώρα μπαίνει σε βαθύ ρήγμα και από αυτό θα μας γλιτώσει μόνο ο Θεός.
Να προσευχόμαστε να βρεθεί ένας άνθρωπος φωτισμένος να συγκεντρώσει μια ομάδα να βάλουν σε μια σειρά τα προβλήματα μας προς λύση.
Αυτοί οι ξεγάνωτοι τενεκέδες (αγαπημένη έκφραση του συγχωρεμένου Βαγγέλη Γιαννόπουλου) είναι κτηματομεσίτες.
Τα έχουν βγάλει όλα στο σφυρί.
Εμείς τους ευχόμαστε αν έκαναν τέτοιο κακό στην Ελλάδα να εξαφανιστούν από τα ιερά αυτά χώματα.
Μας τα μολύνουν με την παρουσία τους και μόνο.
«Κι αν μου πουν ότι δεν υπάρχει Έλληνας, εγώ δεν ανησυχώ. Μπορεί ο Θεός να αναστήσει έναν Έλληνα. Φτάνει ακόμη και ένας» είπε ο Γέρων Παϊσιος.

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

ταραΝΑΚΟΥνήματα γαμήλια!!!


Μετά από αρκετές μέρες επέστρεψαν τα ταραΝΑΚΟΥνήματα.
Τώρα θα έχουν και την δική τους σελίδα στο Facebook.
Πλέον είμαι διπλή.
Και αναφέρομαι στο γάμο μου με τον Μάκη Βασιλειάδη.

Το όνειρο μας έγινε πραγματικότητα την Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011.
Δόξα τω Θεώ… ήταν πραγματικό Μυστήριο ο γάμος μας.
Για πρώτη φορά είχε απόλυτη ησυχία σε γάμο, μας είπαν οι ιερείς.
Τα πολλά συγχαρητήρια ανήκουν σε συγγενείς και φίλους.
Η αλήθεια είναι ότι όταν γυρίσαμε τον χορό του Ησαΐα ήθελα να δω πόσους καλεσμένους είχε, γιατί δεν ακουγόταν τίποτα…
Ήταν μια μυσταγωγία…
Τους ευχαριστούμε που ήρθαν στη χαρά μας και τη μοιραστήκαμε και έγινε διπλή.
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά τις οικογένειες μας που μας πρόσφεραν τα χρήματα για να γίνει ο γάμος μας και που βρίσκονται διαρκώς δίπλα μας.
Τα αδέλφια μας και τις οικογένειες τους.
Τα πανέμορφα παρανυφάκια μας Ιωάννα, Κωνσταντίνα, Βιβή, Μαρία και Μαρίνα και τον ανιψιό μου Αντώνη που με συνόδευσε στην εκκλησία με την μητέρα μου.
Τις φίλες μου Έλενα Ταχτσίδου που ήταν παρούσα σε όλες τις πρόβες που έκανα και την Ειρήνη Φελεκίδου που μου έμαθε ποντιακούς χορούς και ιδιαίτερα την κολλητή μου Ευγενία.
Θα θυμάμαι την στιγμή που αγκαλιαστήκαμε λίγο πριν μου βάλει το νυφικό.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες απευθύνουμε στο Μητροπολίτη Ξάνθης κ.κ. Παντελεήμων για τα συγκινητικά του λόγια, τους πατέρες Ιωακείμ, Σωφρόνιο και Γεώργιο.
Τον κουμπάρο μας Θοδωρή Πεϊχαμπέρη που έγραψε και την μελωδία του τραγουδιού που έγραψα για τον άντρα μου.
Την Μαρίνα Παύλου και την Ανθή Σφυρή που μου έκαναν μαθήματα φωνητικής.
Τον Άγγελο Μουρβάτη που αφιέρωσε χρόνο για να ηχογραφήσουμε το τραγούδι.
Την ξαδέρφη μου Ρούλα Μπαλέστραβου που αν και είναι έγκυος έκανε το στολισμό του σπιτιού μας και της εύχομαι να έχει ένα υγιές μωράκι!
Ευχαριστίες θέλουμε να απευθύνουμε στον Γιώργο Κανταϊδη και το συνεργείο του τον Βαλάντη και τον Χριστοφόρο για τις φωτογραφίες και το βίντεο.
Το Ανθοπωλείο Ροδή στην Κοζάνη για τον στολισμό.
Την Μάρθα Παπαζαχαρία για το μακιγιάζ μου.
Την Τούλα Χατζηαντωνίου για την κόμμωση μου.
Την Βίκυ Ζυγρίδου για το μανικιούρ και πεντικιούρ.
Το κατάστημα Marriage για το νυφικό μου.
Το κέντρο Απόλλων και τον Στράτο Βαλσάμη.
Το κατάστημα Δημιουργίες στην Παλιά Πόλη για τις μπομπονιέρες, τα προσκλητήρια μας και τον στολισμό του δίσκου μας.
Το ζαχαροπλαστείο Antony για την νόστιμη τούρτα.
Αν ξέχασα κάποιους ζητώ ταπεινά συγγνώμη και θα επανέλθω με ευχαριστίες.
Δυσαρεστήθηκα που δεν ήρθαν οι συνάδελφοι που κάλεσα γιατί είχα τραπέζι μπροστά ακριβώς στην πίστα και όταν το είδα άδειο… στεναχωρήθηκα.
Αλλά πιστεύω είχαν σοβαρούς λόγους.
Άλλωστε είμαι άνεργη πλέον και δεν το είδαν ούτε ως υποχρέωση να έρθουν.
Μετάνιωσα που δεν κάλεσα άλλους συναδέλφους μου που ευθύς αμέσως μου ευχήθηκαν στο Facebook.
Εύχομαι σε όλες και σε όλους να νιώθετε την πλήρη ευτυχία που νιώσαμε!
Ο Θεός να είναι πάντα μαζί μας…