ταραΝΑΚΟΥνήματα για τα παιδικά χρόνια που δεν αφήνουμε

Πότε θα φτιάξει ο καιρός να πάμε για κανένα μπανάκι;

Μηδέν μπάνια αλλά παγωτά έφαγα.

Την προηγούμενη Κυριακή έκανα κούνια και τσουλήθρα.

Κοτζάμ γαϊδούρα και έκανα σαν παιδί.

Η αλήθεια είναι ότι νιώθω την ψυχή ενός μικρού παιδιού να έχει εγκλωβιστεί σε ένα κορμί 32χρονης (κλειστά, να μην ξεχνιόμαστε).

Όταν ήμουν μικρή, η αγαπημένη μου ασχολία ήταν να ονειρεύομαι.

Όταν με κοίταζε η μάνα μου και απορούσε, της έλεγα:

Κάνω ταβανοθεραπεία ή τοιχοθεραπεία.

Μου άρεσε να ονειροβατώ και αισθανόμουν τόσο όμορφα!

Αλλά άκουσα στον π. Ανδρέα Κονάνο στην Πειραϊκή Εκκλησία κάτι που μου άρεσε (όλα όσα λέει είναι όμορφα).

Η ομορφότερη στιγμή της ζωής σου είναι αυτή εδώ.

Αυτή που ζεις.

Και τώρα που στο λέω πέρασε.

Αυτό που λένε «ζήσε την ζωή σου σαν να είναι η τελευταία σου» εμένα με αγχώνει.

Προτιμώ αυτή που λέει: «ζήσε τη ζωή σου σαν να γεννήθηκες τώρα».

Ε ναι όταν ξέρω ότι τώρα θα γνωρίσω τον κόσμο και δεν με νοιάζει αν πληγωθώ, τι και ποιους θα συναντήσω και πώς τελικά θα βγω νικήτρια, είναι το καλύτερο μου.

Και τι έγινε που θα πέσω και θα χτυπήσω;

Θα σηκωθώ και θα συνεχίσω.

Πάντα θα είναι κάποιος εκεί δίπλα μας να μας βοηθήσει.

Αρκεί να απλώσουμε τα χέρια μας και να πούμε:

Υπάρχουμε γιατί αγαπούμε!