ταραΝΑΚΟΥνήματα για την καλοσύνη

Να είστε καλά!

Με αυτή την ευχή ξεκινώ σήμερα.

Τελικά όμως ξέρουμε τι μας κάνει να νιώθουμε καλά;

Η ίδια μας η καλοσύνη.

Σήμερα το πρωί άκουσα στο Ραδιόφωνο της Εκκλησίας έναν κύριο να λέει:

«Όταν χάσεις τα πάντα θα έχεις τα πάντα. Γιατί τα πάντα είναι ο Χριστός».

Για να το καταλάβουμε αυτό, βαθιά μέσα μας, πρέπει όντως να τα χάσουμε όσα θεωρούμε σπουδαία.

Συνήθως την ύλη την θεωρούμε σημαντική.

Όταν χάνουμε τις ανέσεις μας και δεν μπορούμε να κάνουμε σπατάλες, πέφτουν οι αντιστάσεις μας.

Ο εγωισμός μας αρχίζει να δέχεται πλήγματα.

Η ταπείνωση έρχεται στην καρδιά μας;

Ή δεν αντέχουμε να είμαστε ταπεινοί;

Πήρα σήμερα να διαβάσω το βιβλίο της Μοναχής Πορφυρίας με τίτλο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης».

Ήταν οδηγός ταξί επί 10 έτη και διηγείται ιστορίες που έζησε με τους επιβάτες της ή με άλλους, μέσω αυτών.

Το βιβλίο το αφιερώνει στον πολυσέβαστο και θαυμαστό Γέροντα Πορφύριο, που όπως λέει με την ζωή και το λόγο του την οδήγησε στον λατρευτό Χριστό.

Θα ήθελα πραγματικά μέσα από την ψυχή μου να μπορούσα να βοηθούσα καθημερινά.

Και ταυτόχρονα όμως να μη στεναχωρώ τους δικούς μου ανθρώπους, όπως τη μάνα μου που συνεχώς την αποπαίρνω.

Σήμερα όμως συνειδητοποίησα ότι αυτή η επιθυμία μου βασίζεται στον εγωισμό μου.

Πήρα μια γιαγιά με το αμάξι μου από τα μνήματα και χάρηκα που έκανα ένα καλό.

Και όμως η γιαγιά μου έκανε το καλό.

Ακολουθεί η στιχομυθία μας:

«Παιδί μου αυτήν την εποχή σκεφτόμαστε και τη βενζίνη. Δεν θέλω να σε βγάλω από το δρόμο σου».

«Γιαγιά όταν είναι να προσφέρουμε πάντα έχουμε».

«Σε μένα τα λες; Που αν δεν έχω και έρθεις να μου ζητήσεις, θα δανειστώ από τη γειτόνισσα για να σου δώσω».

«Γι αυτό γιαγιά και ο Θεός σου στέλνει ανθρώπους που βοηθάνε».

Εκείνη τη στιγμή που τα είπα δαγκώθηκα.

«Μετράω τον εαυτό μου άνθρωπο που προσφέρει…», σκέφτηκα.

Επειδή έχω μαζί μου πάντοτε την εικονίτσα του Γέροντα Παϊσιου και είναι σαν να τον έχω συνεπιβάτη μου ή καλύτερα οδηγό μου, αυτοελέγχθηκα, ντράπηκα.

Να βοηθάμε, αλλά να το κάνουμε για τους άλλους, όχι για εμάς.

Στην προσευχή μου δεν έχω πια μόνο την οικογένεια μου και νομίζω ότι κάνω κατόρθωμα.

Αλλά μετά σκέφτομαι την φίλη μου την Πασχαλίτσα που φέτος στις διακοπές της προσκύνησε μια θαυματουργή εικόνα της Παναγίας και με σκέφτηκε πιο έντονα από όλους.

Και με την Πασχαλίτσα ειδωθήκαμε μιάμιση φορά στη ζωή μας!!!

Ή την φίλη μου τη Χρύσα που τη βλέπω ελάχιστα, όταν πάει σε ένα εκκλησάκι και δει την εικόνα του Αγίου Λουκά που είναι προστάτης μου Του λέει: «Για τη Νάντια, ξέρεις εσύ».

Και τόσοι άλλοι που κάθε μέρα έχουν να μου πούνε, να μου δώσουν, να μου κάνουν καλό.

Και εγώ τίποτα δεν μπορώ να κάνω…

Μακάρι ο Θεός να με αξιώσει να κάνω ευάρεστα πράγματα γι Αυτόν και τους συνανθρώπους μου.