ταραΝΑΚΟΥνήματα βραδινά (πρώτη φορά στα χρονικά)

Πρώτη φορά γράφω ταραΝΑΚΟΥνήματα τέτοια ώρα.

Από την Δευτέρα είχα να αποτυπώσω τις σκέψεις μου.

Να είναι καλά ο Παναγιώτης Μανιάς που μου είπε ότι έχω ταλέντο στο γράψιμο.

Εύχομαι να μην εννοούσε ότι τον αγνοώ.

Είναι καλός φίλος και απλώς χανόμαστε.

Όπως και με όλους.

Αλλά μετά ξαναβρισκόμαστε…

Καθημερινά γνωρίζω ανθρώπους και μαθαίνω πολλά.

Όταν τους κοιτώ στα μάτια όμως αποτυπώνω το βλέμμα τους.

Μετά θυμάμαι περισσότερο αυτό, παρά όσα μου λένε.

Γιατί εκεί μέσα βλέπω την ψυχή τους.

Αυτή που επιμελώς κρύβουμε.

Ή που τσαλαπατάμε.

Ας σταματήσουμε να πετάμε τα άγια στα σκυλιά.

Αυτό είχα πει κάποτε στη Στέλλα Σπανού που τώρα ετοιμάζει δική της επιχείρηση και το κράτησε στη μνήμη της!

«Μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αυτούς εν τοις ποσίν αυτών και στραφέντες ρήξωσιν υμάς» {Κατά Ματθαίον 7. 6. }

«Μη δίνετε τα άγια στα σκυλιά και μη ρίχνετε τα μαργαριτάρια στα γουρούνια, γιατί μπορεί να τα καταπατήσουν και μετά θα στραφούν εναντίον σας και θα σας κομματιάσουν».

Εμένα αυτό μου το έμαθε ο αρραβωνιαστικός μου.

Και πάλι βέβαια μυαλό δεν έβαλα.

Βέβαια ο γέρων Παϊσιος έλεγε πως την καρδιά του αν μπορούσε θα την μοίραζε σε κομμάτια για να την μοιράσει.

Από την αγάπη του προς τον κόσμο.

Τόση μεγάλη αγάπη είχε ο σύγχρονος Άγιος μας.

Και εμείς φοβόμαστε να δώσουμε έστω και κάτι λίγο και μικρό στο συνάνθρωπο…

Πώς θα κερδίσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών;

Έτσι με την τσιγγουνιά μας;

Μια ωραία φράση που διάβασα είναι ότι «οι τσιγκούνηδες είναι οι κουμπαράδες των άλλων».

Σαν πολύ όμως να φιλοσόφησα και όχι τίποτα άλλο αλλά έχω μια στοίβα πιάτα στην κουζίνα.

Κλείνω κάπου εδώ.

Να σας καληνυχτίσω και να σας ευχηθώ όνειρα γλυκά και υλοποιήσιμα.

Αλλά και να μην γίνουν πραγματικότητα, φτάνει που πέρασαν σαν αστραπές σαν σκέψη.

Πάλι στη σκέψη της τρελής με βρήκε το άστρο της αυγής… ξενυχτισμένο!