ταραΝΑΚΟΥνήματα: "Μας πήραν και μας σήκωσαν"

Γράφει η Νάντια Νάκου

Καλημέρες ανοιξιάτικες!

Έστω και αν η πρωινή ομίχλη με έκανε να σκεφτώ μήπως είμαστε πρωταγωνιστές σε ταινία του αείμνηστου Αγγελόπουλου.

Ε όχι λοιπόν! Έχουμε άνοιξη και από ότι είδα τις προβλέψεις των μετεωρολόγων θα έχουμε σήμερα 24 βαθμούς Κελσίου…

Ω ναι θα έχουμε εαρινή ισημερία αύριο και την Κυριακή θα πάμε μια ώρα μπροστά.

Την θερινή ώρα...

Σε πείσμα όσων μας θέλουν νεκρούς και αναφέρομαι σε αυτούς που έχουν επιβάλλει πολιτικές μισητές προς τα αδέλφια τους Έλληνες.

Έτσι ήταν από την αρχή δημιουργίας του κόσμου σκέφτομαι…

Μα ναι αλλά κάποτε ο Πλάστης μας παίρνει και αυτός τον Λόγο.

Αργεί αλλά δε λησμονεί.

Δεν θα σας αρχίσω πάλι με τις πνευματικές μου αναζητήσεις.

Αυτές τις ξέρετε και ίσως να σας έκαναν να λέτε: «Πάλι με τα θρησκευτικά της;»

Πάντως συμπληρώνω μια εβδομάδα από τότε που με έπιασε μια ακατανίκητη χαρά για τη ζωή.

«Ένας ανεξήγητος αέρας ανανέωσης», όπως είπα στους αγαπημένους μου ανθρώπους.

Ήταν πριν μια εβδομάδα όταν έχοντας πάλι διάφορα πονάκια-λόγω νευρωτικού άγχους και υπαρξιακής αγωνίας μαζί-προχώρησα σε μια λυτρωτική παραδοχή κατά την ώρα της απογευματινής Προηγιασμένης Θείας Λειτουργίας: «Φοβάσαι το θάνατο; Μια στιγμή είναι. Θα περάσει. Και αν είναι και διαρκές μαρτύριο; Αξίζει τον κόπο…Χρυσάφι θέλει να έχει την ψυχή σου ο Χριστός και θα σαι και μαζί Του. Τι άλλο θέλεις;»

Ε από τότε άρχισα να εκτιμώ τη ζωή.

Και ποιος ξέρει;

Μπορεί να περίμενε αυτή την παραδοχή μου ο Δημιουργός για να μου δώσει την πνοή Του πάλι...

Αυτό περίμενα λοιπόν να παραδεχθώ…

Και να που ο Επίκουρος το είπε πρώτος: «Δεν μπορείς να διάγεις βίον ευτυχή σ’ αυτή τη ζωή αν ανησυχείς για την επόμενη».

Το διάβασα στο βιβλίο: «Χαρέμι ανδρών» της Σοφίας Μαντούβαλου που ήρθε στην Ξάνθη για να το παρουσιάσει κατόπιν πρόσκλησης της Δήμητρας Πυργελή (σχετικό ρεπορτάζ σύντομα στο blog).

Χθες λοιπόν μου γεννήθηκε μια έντονη σκέψη: Να γίνω συγγραφέας.

Δεν έχω πλούσιο λεξιλόγιο αλλά και ούτε καλπάζουσα φαντασία…

Αλλά τόσα χρόνια η αδελφή μου η Ρούλα επιμένει: «Μην μας τα λες αυτά, γράψτα να τα κάνεις βιβλίο».

Όταν γνώρισα τον άντρα μου του το είχα πει.

Μετά μου έφυγε ο πόθος.

Τώρα μου ξαναήρθε.

Ποιος ξέρει; Τώρα που είμαι στην ανεργία μπορεί αυτός ο αστείρευτος μου πόθος να εκφράζεται να μην περιοριστεί στο blog και στο Facebook αλλά να γίνει βιβλίο!

Ο Θεός ξέρει…

Εγώ κάνω τις σκέψεις μου και αν ποτέ δεν γίνει, παραμένει μια λάμψη που πέρασε έτσι από το μυαλό μου και ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας.

Και να κλείσω με ένα τραγούδι της Μελίνας Κανά που μου αρέσει: