ταραΝΑΚΟΥνήματα για την Αγία Καθημερινότητα και τους Αγγέλους που βλέπουμε

Καλή σας ημέρα.

Μια ανάσα πριν την Μεγάλη Εβδομάδα.

Διανύουμε τη λεγόμενη «κουφή εβδομάδα».

Προηγήθηκαν πολλά αυτές τις μέρες που με έκαναν να εκτιμήσω ακόμη περισσότερο τη ζωή.

Τις μικρές στιγμές που περνούν απαρατήρητα μπροστά από τα μάτια μας.

Χωρίς να κάνουν την καρδιά μας να χτυπήσει γρήγορα, γιατί περιμένουμε να ζήσουμε κάτι πολύ μεγαλειώδες για να πούμε ότι «περνάμε καλά» και «είμαστε ευτυχισμένοι».

Και όμως τα μικρά παιδιά βρίσκουν την αγάπη στα τόσο μικρά της Άγιας Καθημερινότητας (ονομασία της φίλης μου Μάγδας).

Όπως δείχνει αυτό το βίντεο που ανήρτησα και το υπέκλεψα από τον παπά Σοφρώνη.

Τώρα είμαι στο σπίτι μου το πρωί γιατί είμαι πλέον άνεργη.

Θα μπορούσα να είχα κατάθλιψη όμως ακούω τα πουλάκια έξω από το σπίτι μου να δοξολογούν με το τιτίβισμα τους το Θεό.

Εγώ λοιπόν γιατί να είμαι αχάριστη και να μην τραγουδάω μαζί τους;

Βλέπω τον ήλιο να είναι λαμπερός και το πλατάνι μπροστά να έχει βγάλει τα πρώτα του πράσινα φύλλα.

Πώς είναι δυνατόν να μην είμαι χαρούμενη βλέποντας τις δημιουργίες Του;

Μου έδωσε τις αισθήσεις μου για να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου.

Άλλοι συνάνθρωποι μου δεν έχουν ούτε αυτές και όμως μέσα από την διαρκή τους προσευχή βλέπουν τη Βασιλεία των Ουρανών από εδώ κάτω.

Έστω και αν η μοίρα τους κρίνεται από τους άλλους ως μαύρη.

Αυτοί όμως ξέρουν πως η καρδιά τους πεταρίζει και γλυκαίνεται όταν λένε τη νοερά προσευχή ή σιγοτραγουδάνε ύμνους ή βλέπουν στους ανθρώπους την καλή τους πλευρά και όχι τα στραβά και τα ανάποδα τους.

Χθες έβλεπα το dvd του γάμου μας και ήθελα να πάω να τους αγκαλιάσω όλους όσους ήρθαν και να τους λέω έναν προς έναν: «Σ αγαπώ. Χίλια χρόνια να ζήσεις».

Γιατί είναι σημαντικό να χαίρονται με τη χαρά σου.

Αλλά και να λυπούνται με τη λύπη σου.

Σε αυτή τη ζωή ερχόμαστε μόνοι, φεύγουμε μόνοι.

Ζούμε όμως μαζί και όταν ο ένας κρατάει το χέρι του άλλου ακόμη και το φευγιό μας γίνεται γιορτή.

Γιατί ξέρουμε όπως είπε ο αληθινός αγιορείτης μοναχός π. Νίκων από τη Νέα Σκήτη την Κυριακή ότι «Είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε για πάντα».

Αυτό το ξέρουν όσοι ζούνε την εν Χριστώ ζωή.

Και γι’ αυτό όσοι πραγματικά ζητάνε το θέλημα Του όπως η Σταυρούλα από την Αμερική που μας άφησε το Σάββατο δεν υπάρχουν περιθώρια για όλους εμάς να πούμε την «καημένη».

Για εμάς είναι η αρχόντισσα που ήθελε να ανοίξουν οι απαστράπτουσες πύλες του Παραδείσου για όλους εμάς.

Όχι γιατί το αξίζουμε όπως έγραψε, αλλά για τα δάκρυα της Υπεραγίας Θεοτόκου και την φιλευσπλαχνία του Κυρίου.

Η φίλη μου η Μαρία μπορεί αν διαβάσει το κείμενο να πει: «Νάντια: Εκκλησία της Ελλάδος channel» αλλά αυτή το Θεό τον έχει μέσα της πιο πολύ από εμένα που γράφω συνέχεια για το Θεό.

Για μένα η Μαρία είναι ο φάρος που τον βλέπω για να προχωράω.

Γιατί έχει ένα χαμόγελο και ένα χιούμορ που δεν το έχει κανείς που έχει μια ζωή χωρίς βάσανα ή τουλάχιστον εμπόδια.

Όσους αγαπώ είναι πολύ δυνατοί και παίρνω από αυτούς δύναμη.

Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί να βρίσκουμε στους συνανθρώπους ότι μας λείπει και να το θαυμάζουμε και να το καμαρώνουμε.

Έτσι και εμείς θα γινόμαστε καλύτεροι.

Νάντια Νάκου