Μονόλογος ληστή: «Ζητώ το πρόσωπό Σου το ιλαρό, το ευγενικό, το πράο»

Υπήρξα ληστής και απελπισμένος κατάδικος, εκτελούμενος αργά θανατοποινίτης.

Και μέσα στο σκοτάδι της απελπισίας μου, και στην προσδοκία του αιώνιου θανάτου, Σε είδα δίπλα μου, συσταυρωμένο και αθώο.

Έλαμπες από χαρά, και η λάμψη σου έκρυψε τον ήλιο και φώτισε το σκοτάδι μου.

Αισθάνθηκα ότι αίρεις τις αμαρτίες του κόσμου και τις ληστείες μου. Και ότι ενδιαφέρεσαι για μένα, τον ληστή, να με γλυτώσεις από τον θάνατο, χωρίς αντάλλαγμα.

Σε αναγνώρισα Βασιλιά της Αγάπης. Παίρνεις Εσύ τον θάνατό μου, και μου χαρίζεις την ζωή Σου.

Προσκυνώ την αγάπη Σου. Δεν ζητώ τις απολαύσεις του Παραδείσου. Ζητώ το πρόσωπό Σου το ιλαρό, το ευγενικό, το πράο.

Δέχθηκες να υποστείς τον θάνατο, που δικαίως όφειλα να υποστώ.

Θέλω να βλέπω του Σου προσώπου το κάλλος το άρρητον. Αυτό μου αρκεί.

Μνήσθητί μου εν τη Βασιλεία Σου.

“…Και η πόλις – του Παραδείσου – ου χρείαν έχει του ηλίου ουδέ της σελήνης ίνα φαίνωσιν αυτή. η γαρ δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν, και ο λύχνος αυτής το αρνίον”, το αντ’ εμού εσταυρωμένον, και μετ’ εμού αναστημένον.

http://www.ftoxo-prodromos.blogspot.com/2012/04/blog-post.html