Πριν κλείσω το μάτι σήμερα να κοιμηθώ είπα να γράψω
τον καημό μου.
Ο καθένας με τον πόνο του…
Σήμερα ήταν άλλο ένα κερασάκι στην τούρτα.
Πρόκειται για την αδιακρισία των ανθρώπων να με
ρωτάνε αν είμαι έγκυος διαρκώς…
Σε σημείο που με εξοργίζουν.
Φταίνε και τα κιλά που πήρα, βλέπετε.
Γι’ αυτό ξεκίνησα διατροφή για να σταματήσουν να
βλέπουν την κοιλιά μου.
Ε ρε μέχρι και σε αυτό αδικηθήκαμε εμείς οι
γυναίκες.
Στους άντρες είναι κυμπαριλίκι και καλοπέραση.
Έχω ακούσει θειάδες, φίλες να μου λένε να επισπεύσω
να μείνω έγκυος λες και έχω θεϊκές ιδιότητες…
Με ρωτάνε αν έχουμε σκοπό να κάνουμε παιδί.
Λένε πως τα ρωτάνε όλα αυτά γιατί μας αγαπάνε.
Δηλαδή όλοι οι άλλοι ενδιαφέρονται πιο πολύ για εμάς,
από εμάς;
Και σε όλες αυτές τις ανοησίες τους πρέπει να
απαντάω με χαμόγελο και να λέω: «Ο Θεός ξέρει».
Και άντε πες έχω ΑΚΟΜΗ υπομονή και τους απαντάω στα
όρια ευγένειας και αγένειας…
Εμείς δεν παντρευτήκαμε γιατί ήρθε ένα παιδί στη ζωή
μας.
Παντρευτήκαμε γιατί ερωτευτήκαμε και αγαπηθήκαμε.
Σκοπός της ζωής ενός ανθρώπου είναι να έρθει κοντά
στο Θεό.
Η σωτηρία μου περνάει μέσα από τον άντρα μου και η
δική του μέσα από εμένα.
Αυτά για όσους πιστεύουν.
Για όσους δεν πιστεύουν έχετε σκεφτεί πως είναι μια
καθαρή προσωπική υπόθεση που δεν σας πέφτει λόγος;
Άντε μη μου βγει το δημοσιογραφικό μου και αρχίζω να
απαντάω αδιάκριτα όπως εσείς.
Γιατί και η υπομονή και τα όρια της…
ΠΕΣ ΤΑ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή