Στην Ικαρία τη Μ. Παρασκευή γίνομαι πάλι παιδί!

Θα έρθουν οι φίλες μου να με πάρουν από το σπίτι  πολύ νωρίς. Θα ξεκινήσουμε μαζεύοντας λουλούδια από τη δική μας αυλή. Και θα συνεχίσουμε σε όλο το χωριό, σε κάθε αυλή.  Οι νοικοκυρές μας διαλέγουν τα πιο φρέσκα και μας τα δίνουν απλόχερα.  Θα φτάσουμε στην εκκλησία πολύ  πριν το μεσημέρι. Θα έχουν μαζευτεί όλα τα παιδιά. Κάθε παιδί και μια αγκαλιά λουλούδια. Θα τα τακτοποιήσουν οι γυναίκες, τα πιο φανταχτερά θα μπούνε στο σταυρό. Γεμίζει ο κόσμος  χρώματα με    μυρωδιές και παιδικά γέλια.  Ανακατεύονται με το λιβάνι και σου μπερδεύουν τα συναισθήματα.  Δε δίνουμε σημασία, για μας ο ήλιος έξω λάμπει και το μυαλό μας είναι μόνο στα ανοιξιάτικα χωράφια. Τρέχουμε τριγύρω στους αγρούς. Έχουμε κλωστή και βελόνα,  μαζεύουμε μαργαρίτες για να φτιάξουμε κουρουνέτες. Τις  προβάρουμε κολιέ στο λαιμό και πειραζόμαστε.  Θα τις πάμε κι αυτές στις γυναίκες  να τις κρεμάσουν γύρω από τον επιτάφιο. Τελειώνουμε βιαστικά. Πρέπει να πάμε σπίτια μας να ξεκουραστούμε και να ετοιμαστούμε για τη λειτουργία. Θα γίνει νωρίς, ο παπάς έχει να πάει και σε άλλα χωριά.

Επιστρέφουμε στην εκκλησία  το σούρουπο με τους μεγάλους.  Ακούγονται απ΄ το μονοπάτι οι ψαλμωδίες και όσο πλησιάζουμε μού φαίνεται πως η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και πιο πυκνή.  Φτάνουμε στο προαύλιο.  Το κλίμα είναι διαφορετικό, ο κόσμος σοβαρός, κοιτάζουν χαμηλά στο κερί τους. Οι χωριανοί καλησπερίζουν ψιθυριστά ή με το νεύμα του κεφαλιού.  Τα παιδιά δε με φωνάζουν να παίξουμε, με χαιρετάνε κρυφά πίσω απ τις φούστες των μανάδων τους.  Μα τι άλλαξε; Βγαίνει ο επιτάφιος, μου φαίνεται άλλος! Τα δικά μου τα λουλούδια πού είναι;  Μου φαίνονται  σαν ξένα τώρα, πως δεν τα μάζεψα εγώ!  Νιώθω σα να φοβάμαι. Σφίγγω το χέρι του γονιού. Δεν είναι φόβος είναι  δέος μα δεν το ξέρω ακόμα.

Θα γυρίσω στο σπίτι με μια κούραση διαφορετική, με μια παιδική θλίψη. Ευτυχώς δε θα κρατήσει για πολύ. Αύριο το μόνο που θα φοβάμαι θα είναι τα δυναμιτάκια!!!

Η Φαηδόνα

Πηγή: www.ikariamag.gr