"Με πήρε κουρελιασμένη, με κόσμησε με νυφικά ρούχα και μου πρόσφερε τη Βασιλεία των Ουρανών…"

Από το Ορυχείο του Περιοδικού Ψυχής Δρόμοι (τεύχος Νοεμβρίου, σελ. 169)

(Λινέτ): Ακόμη δεν ξέρω τι προκάλεσε την κατάθλιψη, αλλά μερικά καλά πράγματα έχουν προκύψει κι από αυτή. Το ένα είναι ότι έμαθα ότι πρέπει να επιστρατεύω τις δυνάμεις μου, ανεξαρτήτως του πως νιώθω. Η κατάθλιψη είναι τρομερή γιατί κάνει τα πάντα να δείχνουν χωρίς νόημα. Μόνο βάρος και ανορεξιά, καμιά επιθυμία ή ενδιαφέρον για οτιδήποτε. Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν τα ένιωθα, όπως η προσευχή, η εκκλησία, η ανάγνωση της Γραφής ή άλλων πνευματικών κειμένων, αλλά έχω επιλέξει να τα κάνω ούτως ή άλλως και προσπάθησα να μην αποθαρρύνομαι όταν δεν νιώθω θέρμη ή αφοσίωση. Επιλέγω να είμαι υπάκουη, «προσκολλάσθαι τω Θεώ, τίθεσθαι εν τω Κυρίω την ελπίδα της σωτηρίας μου». Δεν ξέρω τι χημικές ανισορροπίες θα προκαλέσει ο καρκίνος στο μέλλον ούτε τι μπορεί να συμβεί στον συναισθηματικό μου κόσμο, αλλά ξέρω ότι πρέπει απλώς να κρατηθώ απ’ αυτά που ξέρω μέσα στο μυαλό μου ότι είναι αληθινά.

Πέρασα πολλή ώρα στοχαζόμενη τον πρώτο μακαρισμό, κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ πριν. Η ιδέα της πνευματικής πενίας έμοιαζε τόσο αντίθετη με κάθε τι που πίστευα ότι μπορούσε να αληθεύει για το δικό μου πνεύμα. Πάντα απομάκρυνα από το μυαλό μου την ιδέα του «πτωχού τω πνεύματι», πιστεύοντας ότι πρέπει να ήταν κάποιο είδος έκφρασης που δεν καταλάβαινα. Η ιδέα ότι πραγματικά σήμαινε πτωχός, δηλαδή «άπορος», «πάμφτωχος», δεν μου είχε περάσει από το μυαλό, μα τώρα έβλεπα ότι σήμαινε αυτό ακριβώς, φτωχός. Είχα δει πόσο άγονο και στείρο ήταν το πνεύμα μου και είχα εντελώς απογοητευτεί απ’ αυτό.

Η εμπειρία μου αυτή, αντί να αποτελέσει μια πνευματική αποτυχία, στην πράξη υπήρξε ένα δώρο προς εμένα. Είδα το πνεύμα μου όπως πράγματι είναι, φτωχό και έρημο-όχι όπως είχα προσπαθήσει να καμουφλάρω έτσι ώστε ο Θεός να είναι ευχαριστημένος μαζί μου-αλλά πραγματικά με τα κουρέλια. Τώρα βλέποντας έτσι τον εαυτό μου, αντί να αποκαρδιωθώ, έτρεξα και ρίχτηκα με χαρά και απόλυτη εγκατάλειψη στα χέρια του Χριστούπ-Αυτού που είναι η Αγάπη, που είναι ο Νυμφίος. Με πήρε όπως ήμουν-φτωχή και κουρελιασμένη- και με κόσμησε με θαυμάσια νυφικά ρούχα και μου πρόσφερε τη Βασιλεία των Ουρανών. «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών έστιν η βασιλεία των Ουρανών».

(π. Λουκά Βερώνη, Η ελπίδα της Λινέτ, εκδ. Ακρίτας, σ. 160, 171)

Το βιβλίο έχει σχέση με ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

Ο πνευματικός αγώνας μιας γυναίκας ξεχωριστής που στάθηκε δίπλα στον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο και την ανασύσταση της Εκκλησίας της Αλβανίας με όλη την οικογένειά της και με όλες τις δυνάμεις της.

Με όπλα την πίστη και την αγάπη της για όλους και για όλα ανεβαίνει τον προσωπικό της Γολγοθά και καταγράφει την εμπειρία της.

Μια συγκλονιστική μαρτυρία της ζωής και του θανάτου μιας σύγχρονης ιεραποστόλου, που εμπνέει ελπίδα.