Καριέρα στην ανεργία

Συμπλήρωσα δέκα μήνες στην ανεργία και έχω άλλους δύο για να βγω και από το επίδομα. Από το 1997 που βγήκα στην αγορά εργασίας, πρώτη φορά κάθομαι και η αλήθεια είναι ότι μου κακοφάνηκε στην αρχή, μετά είπα: «Ευκαιρία να ξεκουραστώ» αλλά τώρα επιβάλλεται να ξαναβγώ, για να βγάλω το ψωμάκι που θα στηρίξει το σπιτικό μας. Πλέον αν ακούσεις ότι κάποιος είναι άνεργος είναι κάτι συνηθισμένο. Είμαι ανάμεσα στο 1.109.658 καταγεγραμμένους ανέργους. Κατά τα άλλα όλοι λένε για το δημόσιο, τις ενδεχόμενες απολύσεις, την μείωση του αριθμού συμβάσεων, τις μειώσεις μισθών τους. Το σέβομαι γιατί αν ήμουν δημόσια υπάλληλος θα με έκαιγε. Τώρα όμως δεν είμαι και με ενδιαφέρει τι θα γίνει ο ιδιωτικός τομέας. Σαφώς και δεν θέλω κανείς να χάνει τη δουλειά του όμως. Γιατί εδώ που είμαι δεν είναι ωραία φίλη-φίλε να έρθεις.

Από τα 18 μου ακόμη όταν ήμουν στο ΙΕΚ βγήκα στο πεζοδρόμιο, όπως μου αρέσει να λέω το μάχιμο ρεπορτάζ. Μου άρεσε που ήμουν έξω στο δρόμο και έκανα τα ρεπορτάζ μου και ας πληρώνουν λίγο και ας ήμουν χωρίς ασφάλεια κάποια χρόνια ή άλλα χρόνια δεν με είχαν δηλωμένη ως δημοσιογράφο, αλλά ως υπάλληλο γραφείου.

Πέρυσι μου δόθηκε η ευκαιρία να κατέβω σε μια οντισιόν στον ΑΝΤ 1 για την πρωινή εκπομπή που θα έκαναν. Διαγωνίστηκα ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους και η αλήθεια είναι ότι χάρηκα που επιτέλους μπήκα στο στούντιο μεγάλου τηλεοπτικού καναλιού και δοκίμασα την τύχη μου. Όταν όμως μπήκα μέσα συνειδητοποίησα ότι ήθελαν άτομο για κουτσομπολιό και όχι για ενημέρωση. Δεν λέω είμαι καλή και στο κουτσομπολιό, αλλά όχι μάγκα μου να ξεκινήσω έτσι μια καριέρα που ονειρευόμουν. Έτσι όταν έφυγα παρακάλεσα το Θεό να μη με πάρουν γιατί αν έλεγαν το μεγάλο ΝΑΙ θα έπρεπε να τα έβαζα μετά με τη συνείδηση μου που θα έκλεινα την μεγάλη πόρτα. Δόξα τω Θεώ πήραν μια γνωστή παρουσιάστρια και έτσι συνέχισα και εγώ τη ζωή μου. Σε τρεις μήνες βγήκα στην ανεργία. Και κάνω τώρα καριέρα σ’ αυτόν τον δύσκολο τομέα.

Εσείς οι άνεργοι με καταλαβαίνετε. Σαφώς και έκανα τα χαρτιά μου στα πεντάμηνα προγράμματα, συζήτησα για κάποιες δουλειές που τελικά δεν έγιναν ποτέ και καταμεσής του καλοκαιριού σκέφτομαι πως ο χειμώνας θα είναι δύσκολος αν δεν έχω εργασία. Όπως λέει και η 7χρονη ανιψιά μου «Θεία αν δεν βρεις δουλειά μην κάνεις μωράκι γιατί δεν θα έχεις κρέμες να το ταΐζεις». Και πώς να μην έχει δίκιο αφού το κράτος μας φορολογεί λες και είμαστε μεγιστάνες του πλούτου. Τα χαράτσια έχουν γίνει δυσβάσταχτα, η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης θα τρέξει τρελή κούρσα θανάτου. Ελπίζω βέβαια στο Θεό ότι δεν θα με αφήσει και αυτή τη φορά.

Έχω μέσα μου αυτήν την πίστη που δεν με εγκαταλείπει. Λέω χαρακτηριστικά πως πρώτα θα πεθάνω εγώ και μετά η ελπίδα που έχω. Και σε σας συν-άνεργοι αυτό σας συμβουλεύω. Να μην το βάζουμε κάτω και να μην απογοητευόμαστε. Κάτι όμορφο θα παρουσιαστεί στη ζωή μας και θα την κάνει καλύτερη. Η απελπισία είναι ότι χειρότερο μπορεί να έχει ο άνθρωπος. Είναι το σαράκι που τον τρώει απελπιστικά αργά και στο τέλος τον αποτελειώνει.

Δοξάζουμε το Θεό ότι και να γίνεται. Γιατί Εκείνος ξέρει και το άσχημο να το κάνει ωραίο, όπως μου λέει και ο άντρας μου!