ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: «Ο ΚΑΛΟΣ ΣΠΟΡΙΑΣ»

Ὁ σπόρος ἦταν ὁ ἴδιος, ὅμως ἔπεσε σὲ διάφορα μέρη. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν διαφορετικό. Ἔπεσε στὸ δρόμο καὶ τὸν πάτησαν οἱ διαβάτες, τὸν ἔφαγαν τὰ πουλιά. Ἔπεσε σὲ μιὰ περιοχὴ πετρώδη, πῆγε λίγο νὰ φυτρώσει, ὅμως σύντομα μαράζωσε, ξεράθηκε, γιατὶ δὲν εἶχε ὑγρασία. Ἔπεσε δὲ μέρος γεμᾶτο ἀγκάθια καὶ, μόλις βλάστησε, τὸν ἔπνιξαν. Εὐτυχῶς ὅμως ἕνα μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σὲ γῆ μαλακή καὶ εὔφορη. Ἀναπτύχθηκε καὶ ἔφερε καρπὸ πολύ, ἑκατὸ φορὲς περισσότερο ἀπὸ τὸν σπόρο. «Ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ», ἐξήγησε ὁ Κύριος στοὺς μαθητές Του. Καὶ ἡ γῆ εἶναι οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων.Καὶ ἀφοῦ ἑρμήνευσε ἀναλυτικὰ τὸ νόημα τῆς παραβολῆς κατέληξε: «Ἐκεῖνο δὲ ποὺ ἔπεσε στὸ καλὸ ἔδαφος εἶναι ὅσοι μὲ καρδιὰ καλὴ καὶ ἀγαθὴ ἀκούουν τὸν λόγο, τὸν διατηροῦν καὶ καρποφοροῦν μὲ ὑπομονή».Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ μᾶς κατακλύζουν τόσα πολλὰ-εἰδήσεις, ἰδέες, ἀναγγελίες, προτροπὲς- ποὺ ὅλο ἀκοῦμε καὶ ὅλο ξεχνᾶμε, ἔχει ἰδιαίτερη σημασία νὰ μὴν «ἀκοῦμε» ἁπλῶς τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ νὰ τὸν «κατέχουμε». Ἂς προσπαθήσουμε νὰ κρατήσουμε κάτι συγκεκριμένο γιὰ τὴ ζωή μας, νὰ τὸ στοχασθοῦμε, νὰ τὸ ἀφομοιώσουμε. Μὴ μένουμε σὲ γενικότητες καὶ ἀοριστίες καί, πολὺ περισσότερο, νὰ μὴν πέφτουμε στὸ λάθος νὰ δεχόμαστε τὸν θεῖο λόγο μὲ τὴν καρδιὰ πετρωμένη ἀπὸ τὴ σκληροκαρδία καὶ τὴν προκατάληψη.Δὲν καρποφορεῖ ὅμως ἀπὸ τὴ μιὰ μέρα στὴν ἄλλη ὁ σπόρος. Μυστικὰ ἀνοίγει στὸ βάθος τῆς γῆς, ἁπαλὰ σηκώνει τὸ χῶμα, σιωπηλὰ ἀναπτύσσεται καὶ μεγαλώνει. Καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀκολουθεῖ συχνὰ τὸν ἴδιο δρόμο στὶς ψυχές. Σιγὰ-σιγὰ παρουσιάζει τὶς δυνάμεις του, βυθίζει τὶς ρίζες του στὴ ζωή μας, δίνει τοὺς καρπούς του.   Ποτὲ δὲν πηγαίνει ἄδικα ὁ πνευματικὸς κόπος. Ἂς μὴν ἀνυπομονοῦμε ποὺ δὲν βλέπουμε πάντοτε ἄμεσα ἀποτελέσματα.Πιθανὸν ἡ ψυχή μας νὰ παρουσιάζει περιοχὲς πετρώδεις, νὰ θυμίζει χιλιοπατημένους δρόμους, νὰ ἔχει ἀγκάθια φουντωμένα. Ἂς μὴν μᾶς ἀπογοητεύει αὐτό. Μὲ τὴν συστηματικὴ προσπάθεια τ’ ἀγκάθια ξερριζώνονται. Μὲ τὸ ὄργωμα καὶ ἡ σκληρὴ γῆ μαλακώνει. Μόνο ἂς ξαναρχίσουμε ἀποφασιστικά, μὲ ὀρθάνοικτα τὰ αὐτιά, αὐξημένη εὐαισθησία, ταπείνωση καὶ πνεῦμα μαθητείας. Ὁ καλὸς Σποριᾶς κάθε τόσο ἔρχεται στὸ χωράφι τῆς ψυχῆς μας νὰ ἐμπιστευθεῖ τὸν πολύτιμο σπόρο Του. Ἂς Τοῦ προσφέρουμε «γῆν καλὴν καὶ ἀγαθήν». ΕΚ  ΤΗΣ  ΙΕΡΑΣ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ