ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: «Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ »

(Λουκ. ιδ´ 16-24, Ματθ. κβ´ 14)

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ῎Ανθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς· καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦδείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ῎Ερχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα. Καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. ῾Ο πρῶτος εἶπεν αὐτῷ·᾿Αγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· Ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· Γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν. Καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. Τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ῎Εξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ῥύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. Καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· Κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί. Καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· ῎Εξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκός μου. Λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου. Πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.
Απόδοση σε απλή γλώσσα
Εἶπε ὁ Κύριος αὐτὴ τὴν παραβολή· «῞Ενας ἄνθρωπος ἑτοίμασε μεγάλο δεῖπνο καὶ κάλεσε πολλούς. ῞Οταν ἦρθε ἡ ὥρα τοῦ δείπνου, ἔστειλε τὸν δοῦλο του νὰ πεῖ στοὺς καλεσμένους· “ἐλᾶτε, ὅλα εἶναι πιὰ ἕτοιμα”. Τότε ἄρχισαν, ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλο, νὰ βρίσκουν δικαιολογίες· ῾Ο πρῶτος τοῦ εἶπε· “ἔχω ἀγοράσει ἕνα χωράφι καὶ πρέπει νὰ πάω νὰ τὸ δῶ· σὲ παρακαλῶ, θεώρησέ με δικαιολογημένον”. ῎Αλλος τοῦ εἶπε· “ἔχω ἀγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια καὶ πάω νὰ τὰ δοκιμάσω· σὲ παρακαλῶ, δικαιολόγησέ με”. Κι ἕνας ἄλλος τοῦ εἶπε· “εἶμαι νιόπαντρος καὶ γι’ αὐτὸ δὲν μπορῶ νὰ ἔρθω”. Γύρισε ὁ δοῦλος ἐκεῖνος καὶ τὰ εἶπε αὐτὰ στὸν κύριό του. Τότε ὁ οἰκοδεσπότης ὀργισμένος εἶπε στὸν δοῦλο του· “πήγαινε γρήγορα στὶς πλατεῖες καὶ στοὺς δρόμους τῆς πόλης καὶ φέρε μέσα τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀνάπηρους, τοὺς κουτσοὺς καὶ τοὺς τυφλούς”. ῞Οταν γύρισε ὁ δοῦλος τοῦ εἶπε· “κύριε, αὐτὸ ποὺ πρόσταξες ἔγινε καὶ ὑπάρχει ἀκόμη χῶρος”. Εἶπε πάλι ὁ κύριος στὸν δοῦλο· “πήγαινε ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη στοὺς δρόμους καὶ στὰ μονοπάτια κι ἀνάγκασέ τους νὰ ἔρθουν, γιὰ νὰ γεμίσει τὸ σπίτι μου· γιατὶ σᾶς βεβαιώνω πὼς κανένας ἀπὸ κείνους ποὺ κάλεσα δὲν θὰ γευτεῖ τὸ δεῖπνο μου”. Γιατί, πολλοὶ εἶναι οἱ καλεσμένοι, λίγοι ὅμως οἱ ἐκλεκτοί».

Στὴ διάρκεια ἑνὸς συμποσίου, μετὰ τὴν ἀναφώνηση κάποιου συνδετημόνος πὼς εἶναι «μακάριος ἐκεῖνος ποὺ θὰ καθίσει στὸ τραπέζι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ», ὁ Κύριος διηγήθηκε τὴ σημερινὴ παραβολή, γιὰ νὰ φωτίσει ὁρισμένες πλευρὲς τοῦ μεγάλου αὐτοῦ θέματος. Μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ «μεγάλου δείπνου» ποὺ χρησιμοποιεῖ, ὁ Κύριος δείχνει ἀποκαλυπτικὰ ὅτι τὸ κάλεσμα στὴ «βασιλεία τοῦ Θεοῦ» εἶναι μιὰ πρόσκληση σὲ χαρούμενη γιορτή.

Ὁ Θεὸς δὲ μᾶς στέλνει σὲ κάποιο ἐπίμοχθο καθῆκον, σὲ μιὰ ἀγγαρεία, δὲ ζητεῖ ἐκδούλευση. Σὲ χαρούμενο πανηγύρι μᾶς προσκαλεῖ. Διότι δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρὰ ἀπὸ τὸ νὰ βρίσκεσαι κοντά Του, ἀπὸ τὸ νὰ ζεῖς τὸ πλήρωμα τῆς ἀγάπης, νὰ ἀπολαμβάνεις τὸ ἄπειρο κάλλος Του, νὰ λάμπεις μαζί Του στὸ ἀνέσπερο φῶς. Βέβαια γιὰ πολλούς, ποὺ τοὺς λείπουν οἱ ἀνάλογες πνευματικὲς κεραῖες, αὐτὰ τὰ μηνύματα ἐμφανίζονται ἐντελῶς ἀνύπαρκτα ἢ ἀκατανόητα. Χρειάζεται σωστὴ προετοιμασία, ἀλλαγὴ νοῦ, μαθητεία, ἄσκηση, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἀναπνέουμε τὴν ἀτμόσφαιρα τῆς ἀγάπης Του, νὰ ζοῦμε τὴ βαθειά, ἄλλης ποιότητος ζωή.

Τὴν εὐκαιρία νὰ προσεγγίσουμε κάτι ἀπὸ τὴ μεγάλη αὐτὴ εὐφροσύνη τὴν ἔχουμε ἤδη κι ὅσο βρισκόμαστε σ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴ γῆ. Γιατὶ ἐδῶ τελεῖται, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, ἕνα θεῖο δεῖπνο, «ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ» καὶ πάλι ὁ Υἱός, ἐν τῇ Δευτέρᾳ παρουσίᾳ Του: Τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Οἱ προσκεκλημένοι τῆς παραβολῆς στό εὐγενικό κάλεσμα πού τούς γίνεται ἀπαντοῦν μέ ἕνα τρόπο ἀπροσδόκητο.  Οὔτε κάν λένε εὐχαριστῶ.  «Ἀγρόν ἠγόρασα καί ἔχω ἀνάγκη ἐξελθεῖν καί ἰδεῖν αὐτόν».  «Ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε καί πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά».  Οἱ δύο αὐτοί νοιώθοντας ἴσως τήν ἀγένεια τους προσθέτουν «ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρητημένον», σέ παρακαλῶ συγχώρεσε τήν ἀπουσία μου.  Ὁ τελευταῖος πιό ἀπότομα ἀναγγέλει «γυναίκα νημφεύθηκα και διά τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν».  Μέ τήν συμπεριφορά αὐτῶν τῶν προσκεκλημένων περιγράφεται ἡ στάση τῶν ἰουδαίων, οἱ ὁποῖοι δέν ἀνταποκρίθηκαν στήν τιμή καί τήν ἐμπιστοσύνη πού τούς ἔδειξε ὁ Θεός. 

Ἡ ἄρνηση τῶν καλεσμένων ὅμως δέν σηματοδοτεῖ τήν ματαίωση τοῦ μεγάλου δείπνου.  Τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ πραγματοποιεῖται μέσα στόν κόσμο, μέσα στήν ἱστορία.  Ὅσοι ἀρνοῦνται, ἁπλῶς ἀποκλείουν τόν ἑαυτό τους ἀπό τήν χαρά τῆς σωτηρίας.                        

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ