«Στον ουρανό είναι όσα ψάχνεις»

Γράφει η Νάντια Νάκου

Αν και είχε επισκεφθεί πολλά άγνωστα μέρη -στους περισσότερος- σε όλο τον κόσμο, υπήρχαν χώρες που δεν είχε αποτυπώσει στο φακό του. Αυτή τη φορά η αποστολή του ήταν στην μακρινή Αφρική. Θα πήγαινε σε ένα σαφάρι με μεγάλη επικινδυνότητα. Ο Μάνος ήταν από τους καλύτερους φωτογράφους στον κόσμο. Οι φωτογραφίες του πολυβραβευμένες και δημοσιευμένες σε όλα τα ΜΜΕ που εντυπωσίαζαν, άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά. Κάθε του «κλικ» ακριβοπληρωνόταν και εκτοξευόταν στα ύψη της δημοτικότητας. Όμως δεν ήταν αυτό που τον έκανε να συνεχίζει πιο δυναμικά.

            Ο Μάνος έψαχνε κάτι μέσα από την εξερεύνηση του. Είχε γνωρίσει τα πιο άγρια ζώα, μα ταυτόχρονα τόσο όμορφα. Η φύση που είχε συναντήσει τον έκανε να αναφωνήσει αρκετές φορές: «Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου» αν και δεν ήταν ο πιστός που θα πήγαινε στην εκκλησία. Πίστευε σε μια ανώτερη δύναμη και αυτό το είχε επιβεβαιώσει και από τις τόσες φορές που σώθηκε σε δύσκολες αποστολές που κανονικά θα έπρεπε να είχε πεθάνει πολλές φορές αλλά είχε τις ιδιότητες της επτάψυχης γάτας. Αυτός που τον προφύλασσε ήταν πολύ ισχυρός και ήθελε να τον σώσει και ταυτόχρονα του δώριζε τόσες εμπειρίες.

            Όταν άκουσε πως πρέπει να ταξιδέψει στην Μαύρη Ήπειρο είδε το χάρτη. Ακριβώς στο κέντρο θα πήγαινε. Θα έμενε για λίγες μέρες με τους ανθρώπους της ορθόδοξης ιεραποστολής. Όπως και τελικά έγινε. Τον υποδέχθηκαν θερμά και με μεγάλη του χαρά είδε πολλούς νέους αφρικανούς που εκτός από ορθόδοξοι χριστιανοί ήξεραν και την ελληνική γλώσσα! Κολλητός του φίλος έγινε ο Παύλος, ένας νεαρός που σπούδαζε θεολογία και ταυτόχρονα ήταν κατηχητής. Όπως του είχε πει, τα καλοκαίρια που κανονικά θα έπρεπε να τις αφιερώσει στις διακοπές, διένυε μεγάλες αποστάσεις για να διαδίδει το λόγο του Θεού στους συμπατριώτες του και μάλιστα μια φορά είχαν λιώσει τα παπούτσια του και αναγκάστηκε να γυρίσει ξυπόλητος, χωρίς όμως να ανησυχήσει για τη ζωή του.

            Ο Μάνος τα άκουγε όλα αυτά από τον Παύλο που εξέπεμπε από τα μαύρα μάτια του ένα φως που δεν το είχε δει ξανά ποτέ, έχοντας ο ίδιος τρέλα με τον φωτισμό των εικόνων που απαθανάτιζε. Ήθελε να μάθει το μυστικό του που τον έκανε τόσο χαρούμενο και συνάμα τόσο γεμάτο. Αυτό του έλειπε. Το ότι είχε φτάσει στις πιο δυσπρόσιτες και επικίνδυνες περιοχές, όμως δεν μπορούσε να ησυχάσει και να καλύψει το ανικανοποίητο που ένιωθε. «Τι είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις πλήρης; Τι σου δίνει δύναμη και αντέχεις στις δυσκολίες;» τον ρώτησε. «Από τότε που βαπτίστηκα ορθόδοξος χριστιανός ένιωσα να αλλάζω. Εσύ γεννήθηκες σε μια χώρα που βαπτίστηκες και ξέρεις αυτήν την πίστη. Εγώ τη γνώρισα σχετικά σε μεγάλη ηλικία και σε μια χώρα που πιστεύουν στη μαγεία και σε θρησκείες που καταπιέζουν. Η ορθοδοξία όμως είναι η Αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο». Εκείνη τη στιγμή είδε από τις κόγχες των ματιών του να πετάγονται φλόγες.

            «Μάνο, όσο και να ψάχνουμε τελικά αυτό που θέλουμε να βρούμε είναι στον ουρανό. Με τα υλικά του είμαστε φτιαγμένοι. Ο λόγος του Ευαγγελίου μου δίνει δύναμη να ανακαλύπτω κάθε μέρα κάτι καινούργιο, να λύνω τους γρίφους μου. Δεν υπάρχει αρχή και τέλος στην πίστη μας». Ο κοσμογυρισμένος φωτογράφος έμεινε σκεπτικός και ένιωσε πως όσα μέρη και να γύρισε έψαχνε να βρει αυτά που του είπε ο νέος του φίλος. Το βράδυ που έπεσε να κοιμηθεί στριφογύριζαν στο μυαλό του συνέχεια αυτά τα λόγια, που ταίριαζαν με την εικόνα του. Ο Αφρικανός ήταν πιο ορθόδοξος και από τους Έλληνες! Είχε αυτήν την ατόφια πίστη. Σαν να μιλούσε με τον ίδιο το Θεό και επιβεβαίωνε την συνεχή παρουσία Του.

            Η επόμενη μέρα τον βρήκε να έχει ανοίξει την Καινή Διαθήκη και να στέκεται στα λόγια του Χριστού: «Να μην αγωνιάτε για τη ζωή σας τι θα φάτε και για το σώμα σας τι θα ντυθείτε. Η ζωή σας είναι σπουδαιότερη από το φαγητό, και το σώμα σας από τα ρούχα. Παρατηρήστε τα κοράκια: ούτε σπέρνουν, ούτε θερίζουν, και δεν έχουν ούτε κελάρι ούτε αποθήκη κι όμως ο Θεός τα τρέφει. Εσείς αξίζετε πολύ περισσότερο από τα πουλιά. Ποιος από σας μπορεί με τις φροντίδες του να προσθέσει έναν πήχυ στο ανάστημά του; Αν λοιπόν δεν έχετε τη δυνατότητα να πετύχετε ούτε τόσο λίγο, γιατί αγωνιάτε για τα υπόλοιπα; Παρατηρήστε τα κρίνα πώς μεγαλώνουν: δεν κοπιάζουν ούτε γνέθουν κι όμως σας βεβαιώνω πως ούτε ο Σολομών σ’ όλη τη μεγαλοπρέπεια του δεν ντυνόταν όπως ένα από αυτά. Και αν ο Θεός ντύνει έτσι το αγριόχορτο, που σήμερα υπάρχει κι αύριο το ρίχνουν στη φωτιά, σκεφτείτε, ολιγόπιστοι, πόσο περισσότερο θα φροντίσει για σας! Μην σας απασχολεί, λοιπόν, τι θα φάτε και τι θα πιείτε, και μη σας πιάνει άγχος. Για όλα αυτά αγωνιούν όσοι δεν εμπιστεύονται το Θεό. Ο Πατέρας σας όμως ξέρει καλά ότι έχετε ανάγκη από αυτά. Εσείς να επιζητείτε μόνο τη Βασιλεία του Θεού, κι όλα αυτά θ’ ακολουθήσουν.

            Μη φοβάσαι, μικρό μου ποίμνιο. Σ’ εσάς ευαρεστήθηκε ο Πατέρας σας να δώσει τη βασιλεία του. Πουλήστε τα υπάρχοντα σας και δώστε τα χρήματα στους φτωχούς. Αποκτήστε πορτοφόλια που δεν παλιώνουν, πλούτη μόνιμα στον κόσμο του Θεού, όπου ούτε κλέφτης τα αγγίζει ούτε σκόρος τα καταστρέφει. Γιατί όπου είναι τα πλούτη σας εκεί θα είναι και η καρδιά σας».

            Τα λόγια του Χριστού άγγιξαν την καρδιά του και ταυτόχρονα τον γέμισαν. Αυτή η ανησυχία που ένιωθε μέσα του διαρκώς, βρήκε απάντηση: Ήξερε που μπορούσε να γείρει και να βρει εστία. Αυτή που έψαχνε και δεν την έβρισκε. Βιαστικά βγήκε έξω και ζήτησε τον φίλο του να μιλήσουν. Του ανακοίνωσε πως ήθελε να γίνει μέλος της ορθόδοξης ιεραποστολής και βοηθός του. Ήθελε να «μυηθεί» στην Αλήθεια και να περπατήσει την Οδό Του.

            Η φωτογραφική μηχανή μπήκε στο συρτάρι και πλέον αποτύπωνε με τα μάτια της ψυχής του τα όσα ζούσε. Ήταν αόρατα, μα ταυτόχρονα είχαν παρουσία. Ήταν αυτό το μυστήριο που τον γοήτευε και επιτέλους το βρήκε. Είχε συναντήσει τον Θεό που τόσες φορές τον είχε σώσει. Ήταν εκεί και τον περίμενε υπομονετικά. Έγινε χριστιανός ορθόδοξος όχι μόνο κατ’ όνομα. Κάθε λέξη του ως κατηχητής είχε το βίωμα πλέον.

            Κάποια στιγμή σε μια εκδήλωση ελληνοορθόδοξης επίσκεψης ιερέων και προσκυνητών, φωτογραφήθηκε. Και είδε τη μορφή του μετά από καιρό στο φακό. Δεν ήταν ο ίδιος. Είχε αλλάξει μορφή… Γαλήνιος, ήρεμος, χαρούμενος. Σε σημείο που να αναρωτιέται αν είναι ο ίδιος… «Κάθε όμορφο και καλό δικό σου Κύριε. Δόξα σοι!»