ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: «ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ»

Εἶναι τρομερό νά φανταστοῦμε γιά μιά στιγμή τόν ἑαυτό μας ἀπομακρυσμένο ἀπό ὅλους τούς ἄλλους ἀνθρώπους, χωρίς καμιά δυνατότητα ἐπαφῆς καί συναντήσεως, μέ ἄρρωστο καί συνεχῶς φθειρόμενο κορμί καί ἐπί πλέον συνοδευμένο μέ τή μόνιμη καταφρόνια ὅτι ἡ ἀρρώστια πού ἔχουμε ἀποτελεῖ τιμωρία γιά τήν ἁμαρτωλή ζωή μας. Καί ξαφνικά κάποιος μᾶς πλησιάζει ἀψηφώντας τούς κινδύνους, καταπατώντας τίς κοινωνικές προκαταλήψεις, δείχνοντας ἄφοβα καί ἀπεριόριστα τήν ἀγάπη του. Δέ θά αἰσθανθοῦμε ἄπειρη εὐγνωμοσύνη γι’ αὐτόν;

Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή τοῦ εὐαγγελιστή Λουκᾶ μᾶς παρουσιάζει τήν ἀντίδραση τῶν δέκα λεπρῶν ἀπέναντι στόν εὐεργέτη Χριστό. Ὁ ἕνας γύρισε λαχανιασμένος ἀπό το τρέξιμο, τή συγκίνηση, τήν ἀγαλλίαση. Πέφτει στά πόδια τοῦ εὐεργέτου του καί τά φιλάει, τά λούζει μέ δάκρυα εὐγνωμοσύνης. Ὅπου νά ‘ναι θά πρέπει νά φανεῖ καί ὁ δεύτερος, κι ὁ τρίτος, κι οἱ ὑπόλοιποι πού ἔγιναν μέ τρόπο θαυμαστό καλά. Ἔτσι θά περίμενε κανείς. Ἀλλ’ ἡ ὥρα περνᾶ κι οἱ ἄλλοι δέ φαίνονται. Κι οὔτε πρόκειται ποτέ νά φανοῦν...

Ἔφυγαν ... . Ἦταν μαζί, ὅταν ἱκέτευαν γιά τή θεραπεία. Ἀφοῦ τήν πῆραν, οἱ δρόμοι τους χωρίστηκαν. «Ἀποκριθείς δέ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν∙ οὐχί οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δέ ἐννέα ποῦ; οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μή ὁ ἀλλογενής οὗτος;»

Καί δέν εἶναι μόνον οἱ ἐννέα. Εἶναι σειρά ἀτελείωτη. Κι ὅλοι βιάζονται∙ καί φεύγουν. Σημαδεμένοι μέ μιά ἄλλου εἴδους λέπρα: τήν ἀγνομωσύνη. Εἶναι ἡ φάλαγγα τῶν εὐεργετημένων ἀπό τόν Χριστό, οἱ ὁποῖοι ποτέ δέ γύρισαν γιά νά Τοῦ ποῦν «εὐχαριστῶ». Ἡ μορφή τοῦ Εὐεργέτου ἔσβησε ἀπό τή μνήμη τους. Εἶναι κάτι πού βλέπουμε καί ψηλαφοῦμε καθημερινά στή ζωή. Ἀντιμετωπίζουμε κατά καιρούς φοβερές δοκιμασίες, ἀτυχήματα, θανατηφόρες ἀρρώστειες, ἐπαγγελματικά, οἰκογενειακά ἀδιέξοδα. Ἀπελπιζόμαστε, κλαῖμε, ἱκετεύουμε, ὑψώνουμε τή φωνή μας: «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς». Κύριε, χανόμαστε. Ἀπό πουθενά δέν ἐλπίζουμε βοήθεια. Βάλε τό χέρι Σου! Ὅταν ὅμως ἔρθει ἡ ποθητή λύση, ξεχνοῦμε.

Ἡ εὐγνωμοσύνη δέν εἶναι μόνο καθῆκον καί χρέος. Εἶναι καί ἕνας ἰσχυρός μαγνήτης πού ἑλκύει τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. «Ἀναστάς πορεύου∙ ἡ πίστις σου σέσωκέ σε», λέει ὁ Χριστός στόν εὐγνώμονα θεραπευθέντα ἄνθρωπο, ἐπιβραβεύοντας τή συμπεριφορά του.