«Πίστευε και έχε το Θεό με το μέρος σου»

Γράφει η Νάντια Νάκου

Πέταξε το παλτό της με δύναμη μόλις μπήκε μέσα στο σπίτι και βρόντηξε την πόρτα πίσω της. Βυθίστηκε στον καναπέ και έκλεισε τα μάτια της. «Απολυμένη και απελπισμένη και άλλο ένα Α: απογοητευμένη, ή μάλλον το τελευταίο μπορεί και όχι. Δεν γοητευόμουν τον τελευταίο καιρό με τα όσα πέρασα», έγραφε το σύννεφο που είχε πάνω από το κεφάλι της Σοφίας. Ήταν μια ακόμη άνεργη στο ενάμισι εκατομμύριο των Ελλήνων. Από τότε που ανακοινώθηκε το πρώτο μνημόνιο είχε δεχθεί τις πρώτες μειώσεις στο μισθό της, μετά έγινε υποαπασχολούμενη και τώρα καθόλου ασχολούμενη.

            Δεν μπορούσε να πιστέψει πως μετά από χρόνια σκληρής εργασίας θα βρισκόταν στο δρόμο. Θα έπρεπε να ξεκινήσει να ψάχνει δουλειά τώρα, να στέλνει βιογραφικά παντού ακόμη και στο εξωτερικό. Οι λογαριασμοί και τα έξοδα τρέχουν και πώς θα ανταπεξέλθει; «Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία είμαι» είπε με ένα σαρκαστικό ύφος. Ήθελε να ανασυντάξει τις δυνάμεις της.

            Πέρασαν οι μέρες, έγιναν μήνες και η Σοφία συναντούσε μόνο κλειστές πόρτες. Δεν το έβαζε όμως κάτω. Είχε μια βαθιά πίστη μέσα της πως κάτι θα βρεθεί. «Ο Θεός δεν μας αφήνει. Έχει για όλους» έλεγε και ξαναέλεγε όταν την κοιτούσαν με θλιμμένο ύφος όσοι είχαν ακόμη δουλειά… Το επίδομα ανεργίας βούλωσε την τρύπα του ενοικίου και έδειξε ταπείνωση όταν δύο φίλοι της δέχθηκαν να της δίνουν χρήματα ώστε να μπορεί να ζει με αξιοπρέπεια. Ήταν πτυχιούχος αλλά θα μπορούσε να κάνει και την καθαρίστρια. Αν δεν υπήρχε και αυτό το επάγγελμα θα ήμασταν όλοι άρρωστοι.

            Κάθε πρωί άναβε το καντηλάκι της, προσευχόταν και ανέμενε τα ευχάριστα. «Το καλό πράγμα αργεί να γίνει» έδινε δύναμη στον εαυτό της. «Αυτοντοπάρισμα» το είχε ονοματίσει. Δεν είναι αυτοπεποίθηση. Είναι μια τόνωση που έρχεται από πάνω προς τα μέσα μας. Ναι είναι η δύναμη του Θεού αυτή. Γιατί μας αμείβει όταν Τον πιστεύουμε και μάλιστα στις δυσκολίες μας.

            Στο διάστημα αυτό που δεν είχε εργασία βρήκε ασχολίες που ποτέ της δεν καταπιάστηκε και πρόσεξε τη φύση που ποτέ της δεν έδωσε σημασία. Ένα πουλάκι, μια πεταλούδα, ο ανθισμένος πλάτανος, τα μοσχοβολιστά τριαντάφυλλα, οι ήχοι από ένα ρυάκι… Μικρά αλλά τόσο μεγαλειώδη. Εκεί συναντούσε την ομορφιά του  Δημιουργού.

            Πονούσε όμως η ψυχή της όταν άκουγε για αυτοκτονίες συμπασχόντων. Γιατί να θέλουν να τερματίσουν μια τόσο ωραία ζωή; Αναρωτιόταν. Αλλά τους δικαιολογούσε αφού κανείς δεν γνωρίζει τι κρύβει μέσα στην ψυχή του. Μόνο ο Πλάστης μας και πάντοτε μας δίνει ευκαιρίες για να μας σώσει. «Ίσως την τελευταία στιγμή να πρόλαβαν να πούνε ένα Κύριε Ελέησον», είχε πει ο Γέροντας Παϊσιος στον πατέρα ενός αυτόχειρα. «Εμείς ας προσευχόμαστε για αυτές τις ψυχές και ο Θεός μπορεί να το ξανασκεφτεί και να τους δώσει την ευκαιρία να μην ταλαιπωρούνται και στην άλλη ζωή. Όχι τίποτα άλλο αλλά είναι αιώνια και πώς αντέχεται αν δεν έχει τη γλύκα του παραδείσου»…

            Τελικά αυτή η ελπίδα που είχε μέσα της η Σοφία από τότε που γεννήθηκε και της δόθηκε με τη Θεία Ανάσα της έδωσε μια διαφορετική ώθηση και όταν την έβλεπε κάποιος, νόμιζε πως είχε δουλειά και χρήματα και όλα τα καλά. Δεν έπεφταν έξω, αφού είχε Χαρά Θεού μέσα της, άρα δεν χρειαζόταν να έχει κάτι άλλο. Στην χαρακτηριστική ερώτηση της αγοράς: «Τι κάνεις;» η απάντηση της ήταν ειλικρινής και αιφνιδίαζε: «Δόξα τω Θεώ». Αφήνοντας την απορία: «Μας κοροϊδεύει άραγε;» Αλλά μάλλον ήταν κάτι που ενοχλούσε γιατί πολύ απλά τους περισσότερους στην εποχή μας τους πειράζει όταν δεν έχουν υλικές ανέσεις.

            Η Σοφία είχε πνευματικά δώρα -όπως τα έλεγε- και κάθε μέρα τα γιόρταζε! Ήταν η καλοσύνη των ανθρώπων που συναντούσε και αυτών που δεν γνώριζε κυρίως. Έτσι της ήρθε και η εργασία που περίμενε. Ένας νεαρός της εκμυστηρεύτηκε στον καφέ μετά την εκκλησία πως σκοπεύει να ξεκινήσει μια επιχείρηση στο ίντερνετ και χρειάζεται συνεργάτες. Χωρίς να γνωρίζει την αγωνία της ότι ψάχνει για δουλειά. Τελικά αυτό ήταν! Ήταν η ευκαιρία της να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Έδωσαν τα χέρια και ξεκίνησαν την δουλειά, έχοντας κοινά όνειρα. Αν και τα στοιχεία ήταν μαύρα και δυσοίωνα, αποφάσισαν να κλείσουν τα αυτιά τους στις σειρήνες που τους απέτρεπαν για ρίσκο και να επιδοθούν σε ένα νέο εγχείρημα.

            Μέσα σε διάστημα ενός χρόνου έδειξαν με την εντιμότητα τους, την όρεξη τους για δουλειά και τις ιδέες τους πως αξίζει να ενωθούν δυνάμεις. Έτσι η Σοφία είχε λάβει τη μεγαλύτερη ανταμοιβή της για την υπομονή της και το ότι δεν είχε «ίσως» στην καρδιά της παρά μόνο σιγουριά πως ο Κύριος θα την βοηθήσει αργά ή γρήγορα…