Η εκκλησία μετά την εκκλησία

Αυτός ο τίτλος που έδωσα είναι ενδεικτικός της παρέας που είμαστε. Κάθε Κυριακή πρωί μετά την εκκλησία συγκεντρωνόμαστε φίλες και φίλοι, παλιοί και νέοι και συζητάμε τα νέα της εβδομάδας ή ότι μας απασχολεί. Μπορεί βέβαια να έχει προηγηθεί και η μάζωξη της Τρίτης μετά τη σύναξη με τον π. Σωφρόνιο στον Άη Βλάσση. Αυτή είναι η σύναξη μετά τη σύναξη!

Ο άντρας μου γνωρίζει την παρέα από τότε που ήρθε φοιτητής από Κοζάνη. Δεκαεπτά έτη. Τότε στη σύναξη ήταν και ο π. Γιώργης. Εγώ την παρέα τη γνώρισα πριν επτά χρόνια -νομίζω- αλλά συστηματικά βγαίνω μαζί τους τα τελευταία δυόμισι.

Η εκκλησία είναι ο κοινός τόπος συνάντησης και αυτή που μας ενώνει. Τώρα που διανύουμε τη Σαρακοστή μπορεί να συναντηθούμε μετά τους Χαιρετισμούς την Παρασκευή ή μετά τον Κατανυκτικό Εσπερινό την Κυριακή!!!

Με αυτή την παρέα νιώθω σαν το σπίτι μου. Δεν είμαστε δεμένοι σε σημείο που να τηλεφωνιόμαστε κάθε μέρα, αλλά ξέρω πως όταν κάτι μας συμβαίνει καλό ή κακό αυτά τα παιδιά προσεύχονται, όπως και εγώ γι’ αυτά, γιατί είμαστε μέλη της ίδιας οικογένειας. Γιατί επικοινωνούμε με κοινούς κώδικες. Ναι ναι «τα παιδιά της εκκλησίας» θα μπορούσε να πει κάποιος και ενδεχομένως να σκέφτεστε πως είμαστε του κατηχητικού, να μη γελάμε ή να λέμε μόνο για σοβαρά και βαριά θέματα. Και όμως οι συζητήσεις μας αφορούν στα πάντα!!! Και βέβαια μας λείπουν όσοι μένουν μακριά μας και έρχονται κατά διαστήματα. Τους περιμένουμε πως και πως για να ανταμωθούμε και πάλι.