Η άνοιξη που προσμένουμε

Μπήκαμε στον πρώτο μήνα της άνοιξης και προσμένουμε να έρθει στις καρδιές μας και τις ζωές μας. Όσο και να θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι και να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο γίνεται κάθε μέρα κάτι και πέφτουμε στα πατώματα. Τελευταία θύματα ήταν οι φοιτητές στη Λάρισα. Δύο παλικάρια νεκρά και τρία στο νοσοκομείο παλεύουν. Προσπάθησαν να ζεσταθούν φίλε μου. Έκαναν ένα αυτοσχέδιο θερμοσίφωνα να ψήσουν και να ζεσταθούν. Και διαβάζω συναδέλφους δημοσιογράφους-φίρμες να καταλογίζουν ευθύνες στα παιδιά. Και όχι στους κυβερνώντες που έχουν κάνει απαγορευτική την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης.

Προτιμούν να βάλουν δηλαδή όλο το βάρος στο μυρμηγκάκι και όχι στο θηρίο που με πρόφαση το καλό έχει καταστρέψει κόσμο. Αθόρυβα. Ναι μάλιστα. Και σου λέω εγώ ότι οι αυτοκτονίες δεν είναι 4.000 όπως λένε, αλλά είναι λιγότερες. Έχει σημασία; Δηλαδή θα τρομοκρατήσω αν γράφω έναν μεγάλο αριθμό αυτοκτονιών, ενώ δεν τρομοκρατείσαι από τα μέτρα που λαμβάνουν όσοι μας κυβερνούν; Γιατί πάλι θες να τα βάλεις με τον μικρό; Δεν θες να τα βάλεις με το τέρας. Μήπως το συνήθισες και άρχισες να του μοιάζεις;

Αυτή η άνοιξη η ακριβή μας βρίσκει πολύ ταλαιπωρημένους. Προσπαθούμε να επιβιώσουμε και όχι να ζήσουμε. Γιατί ζωή δεν είναι αυτό που προσφέρουν στους Έλληνες. Είναι μια απάτη. Ούτε καν πραγματικότητα δεν είναι. Είναι το θέατρο του παραλόγου. Ζούμε για να δουλεύουμε -όσοι είναι οι τυχεροί ακόμη- για να πληρώνουμε τα γαμησιάτικα. Ναι και μην τρομάζεις από τη λέξη. Να τρομάζεις από αυτό που σου επιβάλλουν. Πληρώνουμε χαράτσια αβάσταχτα και άδικα. Πληρώνουμε συνεχώς χωρίς να έχουμε ζωή. Κάποτε ψάχναμε και την ποιότητα της. Τώρα γελάμε ακούγοντας αυτή τη λέξη.

Και μη μου λες πως τα ισοπεδώνω όλα. Ισοπεδωμένα είναι. Αλλά δεν θες να τα δεις. Δεν θες να δεις τον πληγωμένο, τον πονεμένο, τον απελπισμένο γιατί θα σου θυμίσει την έλλειψη σου προς αυτόν. Όποιος δεν ξέρει πού την κεφαλή κλίνει αυτή τη στιγμή, για τον καθένα μπορεί να ναι αυτός που δεν προνόησε, αυτός που ήταν τεμπέλης, άτυχος, μπαταχτσής, επιπόλαιος. Ότι και να ταν, εσύ γιατί δεν τον βοηθάς;

Δεν έχεις, θα μου πεις. Ή μήπως προτιμάς να έχεις τις καβάντζες σου για ώρες ανάγκης; Ή να συνεχίζεις να καταναλώνεις σε προϊόντα που δεν είναι τόσο αναγκαία, ενώ για άλλους είναι η επιβίωση τους; Με γεια σου με χαρά σου τι θα κάνεις τα χρήματα σου. Αλλά μη μου λες πως φταίνε οι άλλοι.

Έχεις κάτι να κάνεις για να βοηθήσεις; Κάντο. Αλλιώς μην λες ότι για ότι γίνεται φταίνε οι άλλοι. Φταίει ο καθένας μας. Γιατί κοινωνία θα πει αλυσίδα. Και η φωτιά του διπλανού καίει και το δικό σου σπίτι.

Και ο δεύτερος ενικός φυσικά εμπεριέχει και τον πρώτο ενικό. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω. Τα λέω σε εμένα για να τα διαβάσεις και εσύ. Έπεσα από τα πρώτα θύματα του μνημονίου και εξακολουθώ να μαι. Αλλά κατάλαβα πως πλέον δεν έχουμε χρόνο. Πρέπει να δράσουμε γρήγορα. Δίπλα στον πλησίον. Αύριο είναι η επιστροφή του ασώτου, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. Ποτέ δεν είναι αργά να γυρίσουμε. Αρκεί να το κάνουμε εξ όλης της καρδίας, ψυχής, διανοίας και ισχύος. Όπως ζητάει ο Κύριος να Τον αγαπάμε.