H ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ...

19 μήνες χωρίς δουλειά… Ακόμη αναμένω να βρω δουλειά κάπου που να μου αρέσει. Ξέρω δεν έχω πια την πολυτέλεια να διαλέγω, γιατί πλέον οι υποχρεώσεις είναι τόσες πολλές που απορώ πως επιβιώνουμε... Δοξάζω το Θεό καθημερινά γιατί δεν μας άφησε μόνους. Μας δίνει ελπίδα, για να μην βυθιστούμε στην απελπισία, αλλά αντιθέτως Τον ευγνωμονούμε για τον άρτο ημών τον επιούσιον! Άλλωστε αυτό δεν είπε στον Άγιο Σιλουανό; "Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι"!!!
Από 18 χρόνων στη δουλειά και ξαφνικά μένεις στο περιθώριο. Κλείνεσαι μέσα στο σπίτι και θεωρείς πολυτέλεια να αγοράσεις ρούχα, βιβλία ενώ η εκδρομή είναι ένα μακρινό και άπιαστο όνειρο… Χρειάζεται ταπείνωση για να δεχθώ δουλειά που δεν μου κάνει κέφι. Μα το θέμα είναι πως δεν με βαστάει το σώμα μου. Η θέληση μου θέλει να δώσει ευκαιρίες, αλλά η ψυχή μου αντιδρά.
Όλοι και όλα να με αφήσουν, ο Θεός δε θα με αφήσει. Όταν με παίρνει από κάτω κοιτάζω την εικόνα της Παναγίας. Είναι δίπλα μου και μου χαμογελά! Και φυσικά στην προσευχή μου έχω όλους τους ανέργους.Σαν να μαστε ένας άνθρωπος!
Μέχρι τότε προσφέρω εθελοντικά σε συνανθρώπους, όσο μπορώ. Όχι για να μου το ανταποδώσει ο Θεός. Πάντοτε είμαι χρεωμένη απέναντι του… Και η αλήθεια είναι ότι για  την παρουσία μου εκεί και λεφτά να μου έδιναν, ποτέ δεν θα ήταν αρκετά γιατί γεμίζει η ψυχή μου, όλο μου το είναι. Και πολλές φορές κρατιέμαι, γιατί πολύ θα θελα να φιλούσα τα χέρια αυτών των ανθρώπων και να τους πω «Δύναμη αδέλφια. Ο Χριστός να μη μας λείπει…»