Η Πόλις εάλω. Εμείς τώρα ρίχνουμε μόνοι μας τα κάστρα μας.

Τι να σημαίνει άραγε η σημερινή επέτειος για την Άλωση της Πόλης 560 χρόνια μετά; Ο καθένας μπορεί να δώσει την απάντηση του. Πηγαίνοντας ο Έλληνας στην Κωνσταντινούπολη καταλαβαίνει πως η Πόλη αυτή είναι η πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τι κι αν έπεσε; Πηγαίνεις και βλέπεις το Μεγαλείο του Βυζαντίου, με βάση αυτά που διάβασες στην Ιστορία, αυτά που άκουσες από τις ιστορίες των προγόνων σου, από αυτά που εμπνεύστηκες μέσα από τους θρύλους, τις παραδόσεις, τα τραγούδια. Όχι δεν θέλω να πω αυτό που λένε κάποιοι: "Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα 'ναι". Αυτό δεν με απασχολεί. Γέροντες έχουν πει πως όταν γίνει αυτό θα χυθούν ποτάμια αίματος. Και ναι με ενδιαφέρει αν το αίμα αυτό θα ναι ακόμα και αλλόθρησκου και εχθρού.

Ο Χριστός ήρθε στη γη για να μας διδάξει την αγάπη και την ειρήνη. Και θα σκέφτομαι πώς θα κατακτήσω κάτι που χάθηκε γιατί το επέτρεψε ο Κύριος; Τότε έλεγαν πως καλύτερα να τούρκευαν παρά να έπεφταν στα χέρια Φράγκων.

Εδώ δεν μπορούμε να προστατεύσουμε τα χώματα που κατοικούμε στην Ελλάδα, ονειρευόμαστε πως θα πάρουμε τις αλησμόνητες πατρίδες; Ας τιμούμε τους νεκρούς που χάθηκαν υπέρ της πατρίδας, αλλά νομίζω ότι είμαστε μακριά από τέτοιες διαθέσεις. Δεν ξέρω κατά πόσο ο νεοέλληνας θα μπορούσε να υπερασπιστεί την πατρίδα του. Όπως φαίνεται από τη συμπεριφορά του εδώ και τρία χρόνια που ζούμε στη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης ο καθένας κοιτάζει πως να επιβιώσει ως μονάδα -άντε και η οικογένεια του-. Βλέπουμε μετά για τον συνάνθρωπο μας. Αυτόν που θα ζητήσει βοήθεια. Ή και αυτόν που δεν θα τολμήσει να το κάνει, γιατί ξέρει ότι δεν θα βρει ανταπόκριση.

Η πόλις εάλω. Ότι γίνεται εδώ και χρόνια από εμάς τους Έλληνες. Εμείς ρίχνουμε τα κάστρα μας και παραδιδόμαστε. Ναι ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο εαυτός μας. Δεν χρειαζόμαστε κάποιον αντίπαλο για να πουληθούμε. Το κάνουμε και μόνοι μας. Πολύ καλά.

Δόξα τω Θεώ, που παραμένουν οι φωτεινές εξαιρέσεις και επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αυτές που μας θυμίζουν πως παραμένουμε άνθρωποι, πως μπορούμε να κάνουμε ένα ξεκίνημα και να αγκαλιάσουμε τον αδελφό μας, όποιος και να ναι αυτός.
Αιωνία η μνήμη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα, του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και των υπερασπιστών της Πόλης.