Η Εκκλησία μας κρατάει στην Ελλάδα

Από αριστερά ο Πρόεδρος της Σχολής π. Νικόλαος Τριανταφύλλου, Ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Δημήτριος, ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, ο Σεβασμιώατος Μητροπολίτης Βοστώνης κ. Μεθόδιος και ο αντιπρόεδρος του Συμβουλίου των Εφόρων της Σχολής Dr. Thomas Lelon. (φωτογραφία Δημήτριος Πανάγος/ GOA)

Με αφορμή την αναγόρευση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμου, ως επίτιμου διδάκτορα της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης, φιλοξενήθηκε στο σταθμό της Εκκλησίας κάποιος ομογενής μας. Δυστυχώς δεν θυμάμαι το ονοματεπώνυμο και την ιδιότητα του, όμως θυμάμαι πολύ καλά τα λόγια του και μου προκάλεσαν μεγάλη συγκίνηση, όχι την συναισθηματική αλλά την γνήσια που φέρνει δάκρυα στα μάτια…

Στην ερώτηση λοιπόν από τη δημοσιογράφο κ. Χουζούρη στο τι δεν βλέπει στην Αμερική που βλέπει στην Ελλάδα και του λείπει είπε μεταξύ άλλων ότι στη χώρα μας είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε μια εκκλησία σε πολύ λίγα μέτρα. Ενώ στην Αμερική αναγκάζονται στην καλύτερη περίπτωση να διανύσουν 45 λεπτά με το αυτοκίνητο για να τη βρούνε. Του κάνει εντύπωση είπε πως στην Αθήνα, περνάνε με το μετρό και ο κόσμος κάνει το Σταυρό Του βλέποντας εκκλησία, που ο παππούς θα σταματήσει να ανάψει το κεράκι του σε ένα ναό, που οι εκκλησίες είναι γεμάτες με ευλαβείς πιστούς, που εδώ μπορούμε και τελούμε τα μυστήρια μας, τα ευχέλαια μας όσο συχνά θέλουμε, που μεταλαμβάνουμε Θεία Κοινωνία μέσα στην κατάνυξη.

Όλα αυτά τα λόγια του ομογενή μας, με έκαναν και δάκρυσα και ένας κόμπος ακόμη υπάρχει στο λαιμό μου. Γιατί αυτό είναι τελικά η ομορφιά να ζεις στην Ελλάδα του σήμερα. Αυτό μας κρατάει εδώ. Γιατί είμαστε στην Εκκλησία μας και δεν θέλουμε να φύγουμε έστω και αν δεν έχουμε δουλειά, έστω και αν κινδυνεύουμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια. Και τώρα που ανέφερα τα σκουπίδια, προχθές περνώντας με το αστικό στους κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης είδα μια γιαγιά με το καροτσάκι που παίρνουμε στη λαϊκή να ψάχνει μέσα στα σκουπίδια. Για να βρει τι περίσσεψε από τους συνανθρώπους…

Για αυτήν την Ελλάδα λοιπόν που ψάχνει στα σκουπίδια υπάρχει ένας φωτεινός φάρος που είναι η Εκκλησία. Αυτή που δεν έχει ο ομογενής μας στο εξωτερικό, που του λείπει, που έρχεται εδώ τη βλέπει και λαχταράει και θέλει να μη φεύγει. Αυτό που ζει και η φίλη μου η Χρυστάλλα που ζει στη Φινλανδία και τώρα έρχεται στην Κύπρο για το καλοκαίρι και όπως μου είπε κάθε μέρα πάει Εκκλησία.

Με την Ευγενία λίγο πριν το μυστήριο του γάμου μου.

Γι’ αυτήν την Ελλάδα του ορθόδοξου χριστιανού που τη ζει στο μεδούλι του γιατί έρχεται σε κοινωνία, σε σχέση με το Θεό μένω και χαίρομαι. Αυτή με κρατάει όρθια, χαρούμενη, με ελπίδα.

Και σε αυτήν την Εκκλησία που ζούμε τόσα θαύματα καθημερινά. Όπως το χθεσινό που έζησε η φίλη μου η Ευγενία που βάφτισε το μικρό Δημητράκη. Ένα παιδί αθίγγανων. Ήταν ένα μυστήριο βάπτισης διαφορετικό από τα άλλα. Η παρουσία του Θεού ήταν έντονη και ο ιεροψάλτης δεν μπορούσε να ψάλλει από τα δάκρυα που έρχονταν απευθείας από την καρδιά του. Το ίδιο συνέβη στη νονά Ευγενία, στους γονείς του νεοφώτιστου και σε όλους τους παρευρισκόμενους. «Μεγάλο μισθό σας κόβει ο Θεός», είπε ο ψάλτης.

Αυτό το ξανθό κορίτσι με τα γαλανά μάτια που γνώρισα πριν 12 χρόνια και της πρότεινα να συναντηθούμε στην Αγία Ειρήνη τότε, μου έχει μάθει πολλές φορές τι θα πει αγάπη. Όπως και αυτή τη φορά που βάπτισε ένα τσιγγανάκι που οι άλλοι θα το δούνε και θα το προσπεράσουνε. Η Ευγενία όμως είναι η πνευματική του μητέρα και είμαι σίγουρη πως θα το έχει παιδί της όπως και το μεγάλο της βαπτιστήρι συνονόματο Δημήτρη. 

Λυπήθηκα που δεν ήμουν και εγώ στη βάπτιση, όπως και στη βάπτιση της Λουκίας από την Αλβανία και των κοριτσιών της, που έγινε πέρυσι στη Σταυρούπολη Ξάνθης με νονά την κα Μηλίτσα, αλλά από τις διηγήσεις τους και από το συναίσθημα που ξεχείλιζε νομίζω ότι ήμουν εκεί…

Γιατί για όσους δεν γεννήθηκαν ορθόδοξοι είναι μεγάλη τιμή να παίρνουν το χρίσμα και να δέχονται να σηκώνουν το Σταυρό Του Κυρίου και να Τον ακολουθούν. Για όλους εμάς που γεννηθήκαμε, βαπτιστήκαμε και ζούμε (έτσι λέμε) ορθόδοξοι πόσο εύκολα ξεχνάμε και χάνουμε την πίστη μας; Ευτυχώς όμως έχουμε την Εκκλησία μας και αποτελεί το απάγκιο μας… Και είναι δύο βήματα από εμάς…