Περί αγάπης ο λόγος...

Καλημέρα καλό μήνα και καλή εβδομάδα!!! Πάμε για τον δεύτερο μήνα του καλοκαιριού.

Το Σάββατο είχαμε δύο μεγάλες γιορτές: των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου και των 12 Αποστόλων. Η αλήθεια είναι ότι μου δίνει δύναμη ο βίος των Αγίων Πέτρου και Παύλου. Γιατί πολλές φορές νιώθω και αρνητής και διώκτης. Μακάρι να μπορούσα να έχω την Αγάπη Τους στο Θεό!!! Την μαρτυρία τους και την ομολογία Τους. Πολλά ζητάω; Ελπίζω…

Και αυτόν τον ύμνο της αγάπης όταν τον διαβάζω και όταν τον ακούω νιώθω πόσο μου λείπει η πράξη. «Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».

Ο Θεός αγάπη εστί. Και αν σου λείπει ο Θεός σου λείπει και η Αγάπη. Είναι συνώνυμα. Δεν δίνει Αγάπη απλώς. Είναι η Αγάπη. Και αν δεν την έχεις δεν θέλεις ούτε τα έντερα σου, άρα πώς θα θέλεις τον πλησίον; Και τι θα πει να αγαπάς; Να θυσιάζεσαι όπως έκανε ο Χριστός. Και αν δεν μπορείς; Ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ έλεγε πως ένας επί 40 χρόνια έκανε πως αγαπούσε και στο τέλος του έδωσε ο Θεός την αγάπη. Αυτήν που αναβλύζει από τα βάθη της καρδίας και ξεδιψάει και χορταίνει και ξεκουράζει ψυχές. Ο Θεός εκτιμάει την καλή μας διάθεση. Μας αγαπάει γιατί είμαστε παιδιά Του. Αλλά εκτιμάει αυτό που θέλουμε και ας μην το καταφέρνουμε. Ξέρει την αναξιότητα μας.

Θέλει όμως να έχουμε σχέση μαζί Του. Και ότι και αν γίνεται να Τον καλούμε. Αυτή η αγαπητική σχέση να μην κοπεί ποτέ. Και Εκείνος βρίσκει τον τέλειο τρόπο για να μας βοηθάει. Ότι καλό, ότι ωφέλιμο, ότι όμορφο, δικό Του. Κάποιες φορές-ίσως τις περισσότερες- νομίζω ότι είναι δικό μου. Αν είναι δυνατόν… Το χώμα που θα γυρίσει στο χώμα να νομίζει κάτι τέτοιο. Του Θεού είναι όλα τα καλά και εμείς τα σκεύη εκλογής, τα δοχεία χάριτος.

Ο Γέροντας Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) του Έσσεξ αναφέρει επίσης: «Όταν είμαι «σταυρωμένος», τότε έχω την τόλμη να πω στον Πατέρα: «Σε αγαπώ», και η καρδιά γνωρίζει ότι η αγάπη αυτή είναι αληθινή και αγία. Έτσι ο Θεός ζητά αφορμή να καταγράψει σε μας κάθε καλή μας ενέργεια· εμείς όμως όλα τα αποδίδουμε σε Εκείνον. Επειδή δεν βρίσκουμε μέσα μας τίποτε άξιο της αιώνιας Βασιλείας, γινόμαστε κληρονόμοι και κάτοχοι της στην πληρότητα».

Την προηγούμενη εβδομάδα διάβασα το πολύ όμορφο μυθιστόρημα του κ. Σωτήρχου «Το Δέντρο της Ανατολής» με κεντρικό θέμα τη ζωή στην Καππαδοκία και στη Μικρά Ασία. Εκεί βρήκα πολλά διαμάντια και ανάμεσα σε αυτά ήταν: «Πιο βαριά είναι η χαρά. Η λύπη σε αντριεύει, σε οπλίζει με υπομονή, σε κάνει να πολεμήσεις. Η χαρά στον κόσμο αυτό σε ξαρματώνει, σε τυφλώνει, σε αδυνατίζει».

Σε καιρούς δοκιμασιών, πειρασμών και εκεί που νομίζεις πως σε εγκατέλειψε ο Κύριος νιώθεις πως τελικά πρέπει να περάσεις και από αυτό το δύσκολο στάδιο για να ακούσεις την καρδιά σου, το λογισμό σου και να πέσεις κάτω, να κονιορτοποιηθεί το εγώ σου που λέει και ο πνευματικός μου πατέρας και εκεί ξεκινάνε όλα τα όμορφα. Συμπληρώνω επίσης: Αλλά να το νιώσεις στο πετσί σου ότι το κοντέρ όσων σε καταστρέφουν μηδενίστηκε και δεν αντέχεις άλλο να κατρακυλάς στα ίδια που σε τραβάνε κάτω. Δεν φοβόμαστε την αμαρτία. Διαλέγουμε τα μεγάλα και τα επουράνια.

Καλές Ιουλιάτικες βόλτες!