Πόσες εφηβείες περνάμε;

Δεν ήξερα πως βαδίζοντας στα 35 θα ένιωθα πάλι την εφηβεία μου. Νιώθω μια έντονη επανάσταση να με διαπερνά, ανησυχία, φόβους και σαν να βγαίνουν εκρηκτικά από το σώμα μου και έτοιμη να ανατιναχτώ. Μεγαλώνω; Γερνάω; Θα έλεγα πως νιώθω 24. Προσπαθώ να ξεγελάσω το χρόνο και να μη μου πάρει τη νιότη; Και από την άλλη σκέφτομαι γιατί να αγχώνομαι που περνάει ο χρόνος; Δικός μου είναι; Και ξέρεις γειώνομαι απότομα όταν πάω στα μνήματα. Εκεί σκέφτομαι πως αυτό είναι το σπίτι μας. Ότι και αν κάνουμε και ότι και αν σκεφτόμαστε αρνητικό τελικά τροφή για τα ζωύφια του χώματος θα γίνουμε. Ευτυχώς που έχω την ελπίδα στο Θεό ότι «δεν θα πεθάνουμε κουφάλα νεκροθάφτη». Και αυτό όμως είναι πιο αγχωτικό. Γιατί αν ζεις στην αιωνιότητα σίγουρα δεν θα αντέχεις στον εαυτό σου αυτά που σε βαραίνουν εδώ και σε κάνουν να λες «Μα αν είναι δυνατόν να σκέφτομαι και να κάνω τέτοια πράγματα;»

Και έτσι και αλλιώς ευχαριστημένη δεν είμαι. Ωραίο συμπέρασμα. Τουλάχιστον καταλήγω κάπου. Η ζωή είναι ωραία αλλά μέχρι να βρούμε τελικά το βαθύ νόημα της μπορεί να έχουμε φάει τα μούτρα μας, τα ψωμιά μας, σκ@τ@ και γενικά να είμαστε σε μια κατάσταση διά πυρός και σιδήρου. Σήμερα στο όνειρο μου είδα ότι ήμουν σε ένα μέρος όπου είχε γίνει μια μεγάλη καταστροφή και εγώ ήμουν στους επιζώντες. Αυτό το συναίσθημα με έκανε να αναπτερώσω ηθικό και μετά μεταφέρθηκα μάλιστα και σε ένα μέρος και κοιτούσα τα αξιοθέατα. Αλλά έναν φόβο πάλι τον είχα μέσα μου. Και τα ονειράκια αυτά δείχνουν το ασυνείδητο μας. Και μέσα στην καταστροφή πάλι θα βρεθεί τρόπος να επιβιώσουμε σαν τις κατσαρίδες.

Σ’ αυτήν την χρονική περίοδο όμως είναι σαν να έχω κατεβεί στη στάση και να περιμένω να πάρω ένα λεωφορείο. Δεν ξέρω ποιο να πάρω. Είμαι πάντως μέσα στα νεύρα γιατί δεν ξέρω πού να πάω. Έχω κουραστεί από τις προηγούμενες δυσάρεστες διαδρομές και θέλω νέες διαδρομές. Αυτές που είναι ουσιαστικές. Δεν μπορώ άλλο να αναλώνομαι σε κάτι που δεν με γεμίζει απόλυτα. Να μην κάνω δηλαδή εκπτώσεις πια. Πόσο θα ζήσουμε ρε παιδί; Αυτήν την αγχωτική ερώτηση ξέρω να την απαντήσω. Όχι πολύ. Αλλά ταυτόχρονα δεν με κινητοποιεί για να επιλέξω μια καλύτερη ζωή. Δεν μπορώ να είμαι η σούπερ καλή, η γενναιόδωρη, η υπομονετική και όλα τα λοιπά όμορφα. Με το ζόρι τίποτα δεν μπορώ να κάνω. Δεν μου βγαίνει. Ναι θα δείξω και τον κακό μου χαρακτήρα. Γιατί δεν έχει νόημα να τα κρατάω μέσα μου. Δεν μπορώ τις γυαλιστερές επιφάνειες. Ότι γυαλίζει δεν είναι πάντα χρυσός. Και στις μέρες μας τον αγοράζουν και τζάμπα.

Εποχή ανασυγκρότησης; Μπα ούτε έτσι δεν την λέω. Αναμονής γενικότερης. Γιατί η ζωή ολόκληρη είναι μια έκπληξη. Και ο Θεός αγαπάει τις εκπλήξεις. Και οι Άγιοι της Ορθοδοξίας είναι γεμάτοι εκπλήξεις. Η αγιοκατάταξη τους αυτό μαρτυρά. Η πόρνη έγινε αγία. Ο ληστής μπήκε πρώτος στον Παράδεισο. Ο μαθητής έγινε προδότης. Ο αρνητής έχει τα κλειδιά του Παραδείσου. Ο διώκτης έγινε ο μεγάλος Απόστολος των εθνών. Έχω ελπίδες να βρω το δρόμο. Ο Θεός δεν θέλει την χλιαρή θερμοκρασία. Την ξερνάει λέει. Μπορεί αυτή η αντίδραση μου να σπάσει το τσόφλι που νιώθω μέσα μου και να βγει κάτι νέο.

Δόξα τω Θεώ για όλα!