Όταν οι ρίζες φεύγουν αλλά μένουν στην καρδιά μας

Σήμερα κηδεύσαμε τη γιαγιά μου Αργυρώ. Η μητέρα της μητέρας μου. Είχε προηγηθεί το φευγιό του παππού Νίκου το Φλεβάρη. Τον πατέρα του μπαμπά μου Σπύρο, δεν τον γνώρισα, μόνο τη μητέρα του που έχω και το όνομα της: Κωνσταντινιά και την χάσαμε πριν μερικά χρόνια. Σήμερα ένιωσα πως αποχαιρέτισα τα παιδικά μου χρόνια. Η γιαγιά μου η Αργυρώ η τελευταία των παππούδων και των γιαγιάδων. 87 ετών. Είναι αυτή που έζησα περισσότερο. Και για έναν περίεργο λόγο σήμερα ένιωσα πως έκλεισε ένας κύκλος ζωής. Πήγα στο δεύτερο πάτωμα του σπιτιού χθες, μετά από πολλά χρόνια και ένιωσα πως άνοιξα και έκλεισα την πόρτα των παιδικών μου χρόνων. Τότε που η γιαγιά μου έλεγε ένα όμορφο παραμύθι και με έπαιρνε ένας ονειρεμένος ύπνος.

Η γιαγιά μου ήταν αυτή που μου έμαθε να λέω προσευχές. Αυτό το κατάλαβα τους τελευταίους μήνες όταν πήγαινα και της έλεγα να μην ξεχνάει το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με» και το «Υπεραγία Θεοτότε σώσον ημάς» και αυτή μου έλεγε προσευχές που τις ήξερα από μικρή. Σήμερα στην εκκλησία συνειδητοποίησα πως η γιαγιά μου με έβαλε μυστικά στο χώρο της εκκλησίας. Μια γιαγιά Σαρακατσάνα που κρατούσε τις παραδόσεις. Θυμάμαι με είχε ρωτήσει μια φορά αν κάνω δουλειές την Παρασκευή και πρόσθεσε: «Εγώ ούτε ρούχα δεν έπλενα». Είχε τόσο μεγάλο σεβασμό στην ημέρα Σταύρωσης του Κυρίου και μνήμης Αυτής. Και έτυχε να κηδευτεί αυτήν την ημέρα. Εύχομαι όταν παρέδιδε την ψυχή της να την παρέλαβε ο Άγγελος που λεγόταν Παρασκευή και να γλυτώσει και τα τελώνια.

Την Τρίτη που πήγαμε να τη δούμε στο νοσοκομείο της δώσαμε με τον άντρα μου μια εικόνα της Παναγίας και του Χριστού και μου είπε αν έχω και νερό να της δώσω. Δεν κατάλαβα πως ζητούσε αγιασμό αλλά η σκέψη μου αμέσως ήταν ότι η Παναγία μόνο με την παρουσία της ξεδιψάει και δροσίζει. Και άλλη μια σύμπτωση. Τα 40 του παππού έγιναν λίγο πριν τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και τα 40 της γιαγιάς θα γίνουν λίγο πριν την Κοίμηση της Θεοτόκου. Γιατί η Μητέρα μας ανέλαβε να φέρει εις πέρας την παράδοση των ψυχών τους. Η Μεσίτρια μας, «μετά Θεόν, ο Θεός».

Η γιαγιά μου μετά το θάνατο του παππού παραδόθηκε, παραιτήθηκε. 60 χρόνια ζωής ήταν αυτά. Μετά την κηδεία του έβαλε τα κλάματα και είπε: «Νίκο έρχομαι και εγώ». Τότε ξαφνιάστηκα γιατί ήξερα ότι φοβόταν το θάνατο. Αλλά όταν στη ζωή αγαπάς έναν άνθρωπο και αυτός φεύγει δεν υπάρχει νόημα για εσένα να ζεις… Θα θυμάμαι το λαμπρό χαμόγελο της τους τελευταίους μήνες, θα θυμάμαι πάντα την κίνηση της που υποδεχόταν τους καλεσμένους προσφέροντας σοκολατάκια. Θα θυμάμαι τα τραγούδια της και αυτό που έλεγε συνήθως: «Να ταν τα νιάτα δυο φορές, τα γηρατειά καμία». Ο Θεός της χάρισε γηρατειά. Και είδε να φεύγει ο μπαμπάς μου νέος. Λίγους μήνες πριν της ζήτησα να πει κάτι στον άντρα μου -που δεν γνώρισε τον μπαμπά μου- γι’ αυτόν και εκείνη είπε: «Θυμάμαι τα καλαμπούρια του και ότι γελούσε». Την καλύτερη εικόνα του δηλαδή που χαρακτήριζε τον μπαμπά μου. Γιατί όντως γελούσε σαν μικρό παιδί.

Όταν τελείωσα το σχολείο μου είχε πει: "Θα κάνω τα προζύμια σου (ένα έθιμο του γάμου) και μετά θα πεθάνω" και όσο περνούσαν τα χρόνια και δεν παντρευόμουν της έλεγα:"Γιαγιά για σένα δουλεύω. Όσο καθυστερώ τόσο ζεις". Πράγματι ενάμισι χρόνο μετά το γάμο η γιαγιά μας αποχαιρέτισε... Είχα ήδη φτάσει τα 32...Και ω τι σύμπτωση και η ίδια κοντά στα 30 παντρεύτηκε και η άλλη η γιαγιά μου...Είχα να μοιάσω που λένε.

Σήμερα έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος ζωής. Και η τελευταία μας ρίζα έφυγε. Οι γονείς των γονιών μου δεν υπάρχουν πια. Αυτοί που έφεραν στον κόσμο τους γονείς μας και αυτοί με την σειρά τους εμάς. Θα παραμένουν όμως στην καρδιά μας. Σε κάθε στιγμή της ζωής μας που την ζούμε και θυμόμαστε μετά ποιος μας την δίδαξε. Όπως η προσευχή της γιαγιάς: «Πέφτω κάνω τον Σταυρό μου και Άγγελο έχω στο πλευρό μου, δούλος του Θεού λογιούμαι και κανέναν δεν φοβούμαι».

Γιαγιά Αργύρω, παππού Νίκο, γιαγιά Νάκαινα, παππού Σπύρο καλή Ανάσταση. Σε σκηνές δικαίων τάξε αυτούς Κύριε. Εκεί που δεν υπάρχει λύπη, δεν υπάρχει στεναγμός αλλά ζωή αιώνια.