Πότε καταλαβαίνεις πως είσαι ακόμη μικρός; Όσο
βλέπεις τη ζωή σαν ένα παιχνίδι. Σαν μια ατελείωτη συναυλία, παράσταση, χορό.
Αυτό νιώθω βλέποντας τις ανιψιές μου με τις φίλες τους να χοροπηδάνε συνεχώς
βάζοντας τέρμα τη μουσική. Θυμάμαι τα δικά μου. Τι κέφι και μπρίο είχα; Συνεχώς
έκανα όνειρα και φρόντιζα να κάνω κάποια υλοποιήσιμα. Έγραφα θεατρικά έργα,
σκηνοθετούσα, έπαιζα, τραγουδούσα, χόρευα και έπαιζα μέχρι αργά το βράδυ όταν η
μαμά μου θα ξελαρυγγιαζόταν να μας φωνάζει να ανεβούμε στο σπίτι.
Αυτά με έκαναν χαρούμενη. Όπως τώρα κάνουν την
Ιωάννα, την Κωνσταντίνα, τη Σοφία, την Ολυμπία, την Κατερίνα, τη Δέσποινα, τη
Χριστίνα. Τις βλέπω και νοσταλγώ τα δικά μου παιδικά χρόνια… Μεγάλωσα,
σκέφτομαι. Έλα μωρέ. Πάλι την έχω την τρέλα μου. Όμως δεν έχω αυτήν την ελπίδα
πως τα όνειρα μου θα πραγματοποιηθούν. Αν και η αλήθεια είναι πως έπαιξα σε θεατρικές
παραστάσεις, παρουσίασα εκπομπές, ειδήσεις, εκδηλώσεις…
Τώρα βλέπω τα κορίτσια να χαμογελούν και να έχουν
αυτήν την ξεγνοιασιά. Καλά λένε πως οι καλλιτέχνες δεν μεγαλώνουν ποτέ. Ζούνε
μια διαρκή νιότη. Έχουν να κάνουν με τις τέχνες που ομορφαίνουν τη ζωή, που τη
μεταμορφώνουν. Της μεταμόρφωσης του Σωτήρος σήμερα… Πώς άραγε θα λάμψουμε και
εμείς μέσα στο Φως Του; Αναζητώντας Τον…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου