Ο παραλογισμός των αντιπυρετικών!

Γράφει ο Ευθύμιος Βασιλειάδης

Χθες το πρωί διάβασα στο Βήμα online το άρθρο "Η ζούγκλα των προπηλακισμών" (http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=529546). Μπορώ να πω ότι το συγκεκριμένο άρθρο με ενόχλησε αρκετά. Αναφέρεται στους προπηλακισμούς και την βία των πολιτών ενάντια των πολιτικών.

Το άρθρο είναι αρκετά ενοχλητικό διότι προσπαθεί να υπονομεύσει ηθικά την αντίδραση των πολιτών. Η ηθική που εκφράζεται από τον συγγραφέα του απαγορεύει οποιαδήποτε βίαιη ανηθικότητα στους πολίτες. Ενώ (υποκριτικά) κατανοεί το δίκαιο του πολίτη να οργίζεται και να αγανακτεί, του αποκλείει οποιοδήποτε ηθικό έρεισμα να εκφράσει αυτήν την οργή με βία.

Πρέπει όμως να ειπωθεί ότι η ανέκφραστη οργή και αγανάκτηση μπορεί να κρύβει μια μεγάλη ψυχασθένεια! Μόνο ένας ψυχασθενής μπορεί να είναι ταυτόχρονα οργισμένος, αγανακτισμένος και ψύχραιμος. Αναρωτιέμαι με ποια λογική ο αρθρογράφος καταλήγει σε έναν τέτοιο συνδυασμό. Όταν κάποιος είναι οργισμένος και αγανακτισμένος δεν μας φαίνεται καθόλου περίεργο αν εκφραστεί βίαια, δυσάρεστο μεν, πραγματικό δε.

Το πρόβλημα επομένως και ο δρόμος για την λύση είναι να αναρωτηθούμε ειλικρινώς γιατί έχουμε φτάσει στην οργή και στην αγανάκτηση. Ποια είναι τα αίτια; Είναι δίκαια ή όχι; Μπορούν να εξαλειφθούν; Έτσι ξεπερνιέται η οργή και η αγανάκτηση. Με λογική, με νόημα, με αιτιολόγηση και πράξεις, κάτι το οποίο λείπει εκκωφαντικά από το εν λόγω άρθρο.

Η όποια επίφαση έλλειψης αποτελεσματικότητας της βίας μπορεί να αναχαιτίσει προσωρινά εκφράσεις οργής, αλλά όταν κάποιον «τον πνίγει το δίκιο», ε τότε η αγανάκτησή του τουλάχιστον στα μάτια του γίνεται ιερή και καθόλου ανήθικη, και είμαι της άποψης ότι και η πλειοψηφία των πολιτών (καθώς και αυτή περνάει τα ίδια) δεν καταδικάζει εντόνως στην συγκεκριμένη περίπτωση τέτοιες πρακτικές. Ειδικά στις περιπτώσεις, όπως είναι και οι συγκεκριμένες, που παρατηρείται η παντελής έλλειψη έμπρακτης κατανόησης και συμπαράστασης στα προβλήματα των πληγέντων.

Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι νοιώθουν φοβισμένοι, νοιώθουν ότι χάνεται η ζωή τους, κάποιοι από αυτούς ενδεχομένως και να αυτοκτονήσουν στο προσεχές μέλλον. Αυτό αισθάνονται. Επομένως υποκριτικά αναφέρει το άρθρο ότι κατανοεί την οργή και αγανάκτηση, διότι τότε θα καταλάβαινε και την βία χωρίς να είναι απαραίτητο οποιοδήποτε ηθικό έρεισμα. Τα συγκεκριμένα άτομα δεν ψάχνουν να δικαιωθούν ηθικά, τον φόβο της ανυπέρβλητης δύσκολης πραγματικότητας εκφράζουν.  

Ο αρθρογράφος όμως αδυνατεί εντόνως να συλλάβει αυτό το γεγονός και αντιθέτως προτείνει πουριτανικά μια υπερβατική ηθική, που ξεπερνάει κάθε άνθρωπο, καθώς είναι αποκλειστικά ένα ιδεολόγημα χωρίς κανένα ρεαλιστικό αντίκρισμα. Ζητάει από ανθρώπους καταπιεσμένους και φοβισμένους να έχουν ψυχραιμία και ηθική ανωτερότητα. Θεμιτή βέβαια, αλλά σίγουρα δεν μας προκαλεί έκπληξη όταν δεν την συναντούμε, εξ αντιθέτου μας εκπλήσσει ευχάριστα και προκαλεί θαυμασμό όταν την συναντούμε(!) που όπως καταλαβαίνουμε όλοι είναι κάτι σπάνιο.

Όσο για την έκφραση του αρθρογράφου «άλλο τόσο απαράδεκτο είναι να αντιδρούμε με βάση το θυμικό και την οργή μας» μπορούμε να πούμε ότι το θυμικό μας είναι μια χαρά όταν είμαστε διευθυντές εφημερίδας, ή συντάκτες, και έχουμε σίγουρη δουλειά καθώς υπάρχουν δοσοληψίες με τους εκάστοτε κυβερνώντες. Τότε το θυμικό μας είναι ικανοποιημένο, υγιές και επαρκές να καλμάρει οποιαδήποτε οργή! Σε αυτή την περίπτωση δεν χρειάζεται ούτε καν λογική να μας συγκρατήσει! Τα κάνει όλα το θυμικό από μόνο του!

Το μεγαλύτερο πράγμα που λείπει από την κοινωνία μας και εκφράζεται τόσο έντονα από το άρθρο είναι να συμπάσχουμε με τον συνάνθρωπό μας. Όταν συμπάσχουμε και έχουμε φιλάνθρωπη διάθεση τότε βλέπουμε και δεχόμαστε την πτώση του ανθρώπου ως πτώση, όχι ως υγεία. Επομένως δεν ψάχνουμε ηθική για να την δικαιολογήσουμε, αλλά δεν αρνιόμαστε την εξήγησή της, την αιτιολόγησή της. Μόνο αν αντιληφθούμε τα αίτια θα μπορέσουμε να δράσουμε αποτελεσματικά κατά το δυνατόν.

Θα παρομοίαζα την πολιτική του αρθρογράφου σαν τον γιατρό που παρέχει συνεχώς αντιπυρετικά στον ασθενή καθώς δεν του επιτρέπει να ανεβάσει πυρετό και αμελεί παντελώς την ασθένεια που είναι η αιτία! Αυτό πρέπει να καταπολεμηθεί, η ασθένεια! Ο αρθρογράφος δυστυχώς αγνοεί (ενδεχομένως και εσκεμμένα) την ασθένεια και κατηγορεί τον πυρετό! Αν όμως υιοθετηθεί αυτή η λογική, δυστυχώς ο ασθενής κάποια στιγμή θα πεθάνει! Αυτός είναι ο παραλογισμός των αντιπυρετικών!