Γενέθλια ανεργίας

Στις 16 Σεπτεμβρίου σβήνω δύο κεράκια ανεργίας… Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. Στέρεψε η πηγή σκέψης μου. Δανείζομαι δύο κειμενάκια από το http://imerologioanergou.gr που με εκφράζουν. Και ένα τραγουδάκι των Κατσιμιχαίων με ωραίους στίχους. Τίτλος: "Η μοναξιά του σχοινοβάτη". Εμείς οι άνεργοι σχοινοβατούμε καθημερινά. Δίχτυ ασφαλείας; Ο Θεός. Δεν Τον βλέπουμε αλλά Τον νιώθουμε. 

Εύχομαι του χρόνου να έχουμε δουλειά όλοι μας…

Σύντομο ανέκδοτο

Είμαι κι εγώ άνεργος εδώ και σχεδόν δύο χρόνια (για κάποιο λόγο, αυτό το 2011 σηματοδότησε την αρχή του εργασιακού τέλους για πολλούς συμπατριώτες μας), χωρίς χρήματα, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (το... health voucher είναι ένα σύντομο ανέκδοτο για λίγους), ζώντας μια καθημερινότητα που εύχεσαι να ξυπνήσεις ένα πρωί και να είναι όλα ένας κακός εφιάλτης...

Αλλά δεν είναι, όπως δεν είναι για μένα εδώ και 672 μέρες που δεν υπάρχει κανένα σημάδι στον ορίζοντα, που όλο και περισσότεροι φίλοι και γνωστοί τίθενται σε ανεργία ή σε... «κινητικότητα», αλλά και όσοι δουλεύουν ανησυχούν αν θα είναι οι επόμενοι «τυχεροί» που θα διαβούν το κατώφλι του ΟΑΕΔ και συζητούν μόνο πώς θα πληρώσουν τους απανωτούς (εγ)κεφαλικούς φόρους.

Οι εγχώριοι κυβερνώντες πανηγυρίζουν για το success story, αλλά οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει το 1,4 εκ. ψυχές και τέτοια ανεργία ήταν φαινόμενο μόνο σε κατεστραμμένες χώρες και για όσο διάστημα εφαρμόστηκαν θεωρίες... οικονομικής ανασυγκρότησης από τους «φιλεύσπλαχνους» διεθνείς δανειστές.

Κατά περίεργο τρόπο, φέτος το καλοκαιράκι, «...δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα, προσμένουμε, ἴσως, κάποιο θάμα!» , όπως λέει κι ο ποιητής, συζητάμε αν και κατά πόσο είναι σωστή η απεργία των εκπαιδευτικών, των εργαζόμενων στα πανεπιστήμια, στην ΕΡΤ, στη ΛΑΡΚΟ, δηλαδή αν πρέπει να πάμε κι άλλο κάτω, αντί να πάρουμε ανάσες προς τα πάνω...

Σ' αυτή την περίοδο όποιος πετιέται στο δρόμο ψάχνει στους κάδους για κάτι φαγώσιμο (όχι απλά ληγμένο αλλά σαπισμένο), μια «τύχη» που την απέφυγα επί του παρόντος επειδή γύρισα για ένα πιάτο φαΐ και μια στέγη στο πατρικό...

Αυτή είναι μια περίοδος «αναστολής ονείρων» όπως είπε κάποιος, για όλους, και ειδικά για τους νέους με όνειρα και διάθεση να δημιουργήσουν. Δεν ξέρω πού θα πάει, αλλά η τριετής εμπειρία έδειξε πως έχει κι άλλο δρόμο προς τον βυθό.

Για όσους δεν έφυγαν και για όσους δοκιμάζονται -όπως κι εγώ- να τους αφιερώσω ένα παλιό τραγούδι των Κατσιμιχαίων που έλεγε: «Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς, υπάρχουν και άλλοι τόσοι για να λες υπομονή, όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ, και είναι ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή...».

Άνεργος μηνών 22

Φεύγω

Αυτή τη στιγμή κάθομαι στο γραφείο μου, μπροστά από τις κορνίζες με τα πτυχία, και δεν μπορώ παρά να σκεφτώ "χαμένα χρόνια, χαμένα όνειρα, χαμένες ελπίδες".

Μέσα σε 13 μήνες ανεργίας, τόσο γράφει το κοντέρ σήμερα, Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013, έχω βιώσει όλα τα δύσκολα συναισθήματα (λύπη, άγχος, απόγνωση, απελπισία, παραίτηση, και κάποια ακόμα που δεν θέλω να γράψω γιατί μάλλον δεν είμαι και πολύ περήφανος που τα αισθάνθηκα...), έχω ανακαλύψει ότι φιλία δεν υπάρχει και συνειδητοποίησα ότι αυτή η χώρα δεν με θέλει. Δεν είμαι άχρηστος, αλλά μετά από τόσα χρόνια δουλειάς και σπουδών, η χώρα μου με έκανε να αισθάνομαι άχρηστος. Η χώρα μου, για την οποία πήγα στρατιώτης στον Έβρο, στην οποία πληρώνω ανελλιπώς τους φόρους μου και πάντα την τίμησα και την τιμώ, δεν με θέλει! Οι πολιτικοί μας θα προτιμούσαν αύριο να πέθαινα, έτσι θα είχαν ένα πρόβλημα λιγότερο για να τα κάνουν χάλια... Και να φανταστείτε τα έκανα όλα σωστά, by the book που λένε...

Το αποφάσισα, φεύγω! Δεν θα κοιτάξω πίσω ούτε λεπτό, κι ας μην έχω τίποτα σίγουρο και χειροπιαστό εκεί που πάω, θα ψάξω την ελπίδα εκεί, εδώ δεν υπάρχει τίποτα... Τι καλά που δεν έχω παιδιά λέω, πώς θα έφευγα αν είχα; Εγώ ήθελα όμως να κάνω παιδιά, πολλά, αλλά η χώρα μου τα φορολογεί κι εγώ είμαι άνεργος, ευτυχώς λοιπόν που βοηθώ στην υπογεννητικότητα της όμορφης χώρας μας, γιατί αλλιώς ούτε να το σκέφτομαι δεν θα ήθελα...

Ρε Ελλάδα, εδώ θέλω να μείνω, να προκόψω και να προχωρήσω τη ζωή μου, να κάνω οικογένεια και να προσφέρω στο διπλανό μου, να βοηθήσω στο μέτρο που μπορώ να ξαναγίνεις μεγάλη, φωτεινή και δυνατή, να ονειρευτώ πάλι στις παραλίες σου, να αγναντέψω το γαλάζιο σου από ένα μπαλκόνι στο Αιγαίο, να σε καμαρώσω για τα παιδιά σου που μπορούν τα πάντα, να βάλω και τη δικιά μου υπογραφή στο συμβόλαιό σου με το Θεό, που από μικρός μου έλεγαν ότι είναι Έλληνας - γιατί με διώχνεις;

Κώστας Βαλσαμάκης , 35 χρ. , Αττική

Μουσική/Στίχοι, Εκτέλεση: Αδελφοί Κατσιμίχα

Κόκκινο φεγγάρι, θάλασσες τεκίλα

Φύλλα πεταμένα στη φωτιά

Κόκκινο φεγγάρι, κόκκινο λιμάνι

κάτι μου 'χεις κάνει, κάτι μου 'χεις κάνει

Είδα πολλούς που ζήσανε για πλάκα

Είδα και άλλους που το πήραν σοβαρά

Και τραβηχτήκανε και άσχημα τραβιούνται

Και το πληρώσανε στο τέλος ακριβά

Με τα μαύρα ρούχα, αμίλητοι καπνίζουν

Οι φίλοι κι ονειρεύονται να φύγουν μακριά

Οι φίλοι που δε βρήκαν τίποτα ν' αγαπήσουν

Που δεν πιστεύουν τίποτα, κανέναν, πουθενά

Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς

Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να λες υπομονή, υπομονή

Όμως για μένα είν' αργά να τρελαθώ

Κι είν' ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή

Θα περιμένω άλλες μέρες, θα περιμένω άλλες μέρες

θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ

Και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω

θα περιμένω άλλες μέρες

θα περιμένω άλλες μέρες, θα περιμένω άλλες μέρες...