Με ένα γλυκό ξορκίζω το κακό... Όταν έρχονται τα σύννεφα

Τα πρωτοβρόχια έκαναν δυναμικά την εμφάνιση τους. Σήμερα καθαρά φθινοπωρινό σκηνικό. Μουντός, γκρίζος καιρός και λίγο πριν νυχτώσει, έβρεξε… Φέτος καταλαβαίνουμε και αυτήν την εποχή και φοβάμαι μήπως ανάψουμε τη σόμπα νωρίς. Γιατί πέρυσι τα καλοριφέρ (είχαμε αυτήν την πολυτέλεια γιατί βάλαμε με την παλιά τιμή) τα ανάψαμε το Νοέμβρη.

Δεν θα αγχωθώ και γι’ αυτό. Όποτε είναι… Τι να κάνουμε; Σήμερα πάντως έκανα το κεκάκι μου και μάλιστα είναι το πρώτο πετυχημένο, γιατί πέρυσι είχα κάνει ένα και απέτυχε… Έτσι γιόρτασα τα δύο χρόνια ανεργίας. «Παράξενες γιορτές έχουμε», είπε ο άντρας μου. Και είχε δίκιο. Αλλά έτσι με ένα γλυκό ήθελα να ξορκίσω το κακό.

Σαν να έκανα άλλη μια φανουρόπιτα. Και ζητώ να μου ευχηθείτε: «Τώρα ένα κεκάκι και με τη δουλειά!» Όσο ζω ελπίζω. Μακάρι να είχα πολλά κομμάτια να σας τα προσφέρω και να σας γλυκάνω.

Προς Σουζάνα διατροφολόγο: Μια μπουκιά έφαγα. Δεν ήθελα να χαλάσω τη διατροφή, γιατί την Κυριακή πάμε και στο γάμο του Σπύρου.

Ξέρω ότι όλα αυτά δεν σας ταραΝΑΚΟΥνάνε, αλλά να θυμίσω πως ο φίλος Γρηγόρης όταν του έδειξα τη στήλη με τον τίτλο «ταραΝΑΚΟΥνήματα» που είχα στην εφημερίδα, μου είπε πως είναι σαν να είμαι στην αίθουσα και βλέπω από το παράθυρο τα σύννεφα. Έπεσε διάνα. Πάντα έτσι ήμουν. Και χαμός να γίνεται, εγώ πάλι θα γυρίσω να δω το κάτι διαφορετικό, που θα μου τραβήξει την προσοχή.

Όταν έρχονται τα σύννεφα…

Αφιερωμένο σε όσους ακόμη ονειρευόμαστε.

Από την Ξάνθη τη διατηρητέα του Μάνου.