«Επειδή το μυαλό σου είναι στο δώσε και όχι στο πάρε,
γι’ αυτό δεν βρίσκεις δουλειά» άκουσα χθες και δεν πτοήθηκα. Σήμερα βλέποντας
μια υπέροχη διαφήμιση από την Ταϋλάνδη που μου έστειλε να δω ο φίλος Βασίλης
κατάλαβα πως το να δίνεις έστω και λίγα, κάποτε θα τα βρεις μπροστά σου
πολλαπλάσια.
Βασικά στην Κρίση, θα μας πει ο Θεός πως
συμπαρασταθήκαμε στον κάθε συνάνθρωπο γι’ αυτό θα τη γλιτώσουμε. Άκουσα σε μια
ομιλία του π. Νικόλαου Λουδοβίκου πως δεν θα μας κρίνει ο Θεός. Αλλά μόνοι μας.
Θα ζητάνε οι άλλοι να μη χαθούμε, γιατί κάποτε τους βοηθήσαμε.
Και αυτό θα το πούνε αυτοί που όντως δεν είχανε και
ήμασταν εκεί κοντά τους. Με ένα χαμόγελο, με μια καλή κουβέντα, με μια αγκαλιά,
με ένα πιάτο φαί, με λίγα φάρμακα, με οτιδήποτε τους ανάπαυσε. Τους έκανε να
νιώσουν άνθρωποι.
Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές καταλαβαίνω πως
αυτή η περίοδος δίχως εργασία επί πληρωμή, μου έδωσε τη δυνατότητα να είμαι
κοντά στο συνάνθρωπο σε εθελοντική βάση. Ίσως να είναι η δική μου ευκαιρία από
τον Κύριο ότι η διάθεση μου είναι καλή. Να τη δείξω. Γιατί Αυτός πιστεύει σε
μένα. Εγώ δεν πιστεύω σε μένα, σε Αυτόν. Σας φαίνεται παράδοξο;
Και όμως όσο γράφω και μιλάω για το Θεό, τόσο Τον
αναζητάω. Τόσο θέλω να Τον γνωρίσω. Σίγουρα Τον πικραίνω διαρκώς. Αλλά θέλω να
με βοηθήσει να Τον βρω. Μάλλον Τον συναντάω κάθε μέρα. Στην Αϊσέ και στη Φατμέ
που ήρθαν το καλοκαίρι και ζήτησαν να φάνε, σε όσους βλέπω στο Τραπέζι της Αγάπης,
στο Κοινωνικό Ιατρείο και Φαρμακείο, στη γιαγιά που ζητάει να την περάσω
απέναντι, στον καθένα που θέλει βοήθεια.
Δεν είμαι καλή. Έχω πάθη, αδυναμίες, αμαρτίες και αν
τη γλιτώσω και σωθώ θα ναι για μια ψυχή από όλες που δεν αδίκησα. Γιατί νιώθω πολλές
φορές ότι αδικώ και με το λογισμό μου. Δεν είναι ανάγκη να κάνεις πράξη. Αρκεί και
η σκέψη.
Θεέ μου ελέησε με…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου