Πουλημένα όνειρα

«Όνειρα, πουλιά μου ταξιδιάρικα. Φύγατε νωρίς νωρίς η χειμωνιά μη σας βρει και 'μεινα μονάχος δίχως όνειρα, μόνο μου με βρήκε η βροχή....» Είναι ένα παλιό άσμα του Τέρη Χρυσού. Και να που το θυμήθηκα. Γιατί πολύ απλά έτσι νιώθω το τελευταίο διάστημα. Αυτό το αισθάνεται μια συντριπτική πλειοψηφία στη χώρα μας και σαφώς και σε πολλά μέρη του κόσμου. Ναι ονειρεύτηκα για το επάγγελμα μου την καταξίωση, την ανέλιξη μου, μια καλύτερη πορεία στο διάβα του χρόνου.

Και ξαφνικά ξύπνησα. Έμεινα άνεργη και οι δουλειές δεν υπάρχουν πια στο επάγγελμα μου. Γι’ αυτό πρέπει να συμβιβαστώ με οποιαδήποτε που δεν ανταποκρίνεται στα όνειρα, αλλά στην επιβίωση (λέμε τώρα). Το σκορ είναι υπέρ της. Πώς γίνεται όμως να διαλέξεις κάτι που δεν σου ταιριάζει και ενδεχομένως κάτι που το θεωρείς κατώτερο των ονείρων σου;

Κονιορτοποίηση του εγωισμού. Αυτού του μεγάλου εχθρού του ανθρώπου. «Γιατί να κάνω αυτή τη δουλειά με τα τόσα λίγα χρήματα και δεν μου εξασφαλίζει τίποτα». Απλώς και μόνο για να έχω ένα εισόδημα που δεν βρίσκεται πλέον. Πω πω πως κατάντησα έτσι; Πώς καταντήσαμε έτσι;

Δεν χρειάζεται απλώς συμβιβασμός. Χρειάζεται αναθεώρηση των πάντων. Του «είναι» μας καταρχήν. Δεν ξέρω πώς να εκφράσω την απογοήτευση μου. Νιώθω σαν να μου έχουν ρίξει κουβάδες παγωμένου νερού. Τα μεροκάματα πλέον είναι πολύ μικρά. 2 και 3 ευρώ την ώρα.

Για ημιαπασχόληση… Για καθόλου ασφάλιση. Για δουλειά την Κυριακή… Και αν αρνηθείς νιώθεις τύψεις πως έδιωξες μια ευκαιρία που θα σου εξασφάλιζε τον άρτο τον επιούσιο. Με ένα πόνο παντού. Το μόνο που παρηγορεί είναι ότι δεν είσαι μόνος σε αυτόν τον δρόμο. Είναι και άλλοι και πατούν αυτά τα αγκάθια.

Χωρίς υπερβολή νιώθω πως ποτέ δεν θα μπορέσω να βρω κάτι καλό σε δουλειά. Σαν να δουλεύω σε καταναγκαστικά έργα. Μέχρι στιγμής δεν το έχω κάνει κυριολεκτικά αυτό. Αν και κανονικά θα έπρεπε να βάζουν μπάλες με αλυσιδίτσες πλέον. Έστω και σαν εφέ. Τώρα καταλαβαίνω τη μαμά μου που δούλευε στο εργοστάσιο οκτώ ώρες αλλά αυτή τουλάχιστον αμειβόταν, όπως προβλεπόταν τότε.

Τώρα άστο να πάει άστο, άστο πονάει άστο. Παλεύουμε για το τίποτα, με το τίποτα. Αγωνιζόμαστε με την υπομονή μας την ίδια. Προσπαθούμε να θάψουμε την όποια προσδοκία και ελπίδα είχαμε. Έχουν ισοπεδωθεί και η αυτοπεποίθηση και το ηθικό. Δεν έχω καμία διάθεση πραγματικά. Και όχι γιατί έπαθα κατάθλιψη. Κολοκύθια. Τώρα όποιος είναι στεναχωρημένος λέγεται καταθλιπτικός. Απλώς δε γουστάρω την όλη φάση που περνάω.

Αν είχα τηλεκοντρόλ θα ήθελα να έβαζα στο γρήγορο αυτό το χρονικό διάστημα. Να έβλεπα τη συνέχεια. Στην ασθένεια του πατέρα μου ήθελα αν ήταν ταινία να έκλεινα τα μάτια μου και να μην έβλεπα. Όπως και να χει όταν περνάω ζόρια θέλω να μην βλέπω αυτές τις σκηνές.

Σίγουρα μέσα από τη θλίψη μαθαίνουμε. Αλλά κάποτε κουράζεσαι και από αυτά τα μαθήματα. Θες να ζήσεις και να έχεις μια χαρούμενη εξέλιξη… Πότε θα φανεί; Ειλικρινά…