Δεν θέλω να επιβιώσω, θέλω να βιώσω

Η ζωή τι είναι; Τι είναι ο άνθρωπος; Φιλοσοφίες που ενδεχομένως λόγω των αυξημένων υποχρεώσεων για την επιβίωση τις ξεχνάμε. Και όμως οφείλουμε να ζούμε την κάθε μας στιγμή λες και είναι η τελευταία. Παλιά απέφευγα να το σκεφτώ αλλά πλέον καταλαβαίνω πως έτσι αυξάνεται η ποιότητα της ζωής μας. Ρουφώντας την κάθε στιγμή μας ως κάτι πολύτιμο που δεν πρόκειται να το ξαναέχουμε.

Τώρα που γράφω ο ήλιος είναι πολύ δυνατός και έχω ανοίξει διάπλατα τις κουρτίνες για να μπαίνει το φως του μέσα στο σπίτι. Είναι 29 Οκτώβρη και ο καιρός επιμένει να είναι καλός. Δόξα τω Θεώ! Είναι δυνατόν να μη χαρώ αυτήν την ευλογία του Θεού που θέλει να μας δείχνει με αυτόν τον τρόπο ότι θέλει να μας ζεσταίνει το δεύτερο μήνα του φθινοπώρου τόσο πολύ, αποφεύγοντας μέχρι στιγμής να ανάψουμε τη σόμπα μας. Αν και μένουμε στη βόρεια Ελλάδα…

Βεβαίως υπάρχουν και στιγμές που εστιάζω στα αρνητικά και σε όσα μου λείπουν και τότε η ζωή γίνεται κόλαση. Δεν μπορώ να ηρεμήσω, δεν με χωράει ο τόπος. Αντί να αναδείξω το όποιο θετικό, μένω σε αυτό που με χαλάει και παίρνει σβάρνα τα πάντα. Αυτό ίσως να σημαίνει ότι δεν ενθουσιάζομαι από τα όσα έχω ή δεν τα δίνω την αξία που έχουν, ή δεν θέλω να τα αναδείξω έτσι  ώστε να βελτιώσω την καθημερινότητα μου.

Επειδή από μικρή μου άρεσε το θέατρο ήθελα τα πάντα να έχουν μια δόση μαγείας. Ήθελα να εξιδανικεύω, να ωραιοποιώ την καθημερινότητα για να την περνάω λουκούμι. Κάτι που έχασα, όσο μεγάλωνα και αυτό μάλλον με ενοχλεί. Γιατί ο ρεαλισμός είναι κυνικός. Η εστίαση στα τετριμμένα και όχι στα απλά που έχουν το μεγαλείο είναι ανυπόφορη.

Ένας περίπατος μέσα στο βουνό, ένα ωραίο δείπνο, μια ενδιαφέρουσα κουβέντα που περιέχει και εξομολογήσεις, αστεία και ιστορίες με συντροφιές που γουστάρουμε, δραστηριότητες που μας αρέσουν και δεν κοστίζουν, είναι μερικά από τα όσα πρόχειρα σκέφτηκα τώρα. Υπάρχουν άλλες τόσες στιγμές, σκηνές, εικόνες με γεύσεις, μυρωδιές, ανάσες, ματιές, αγγίγματα που δίνουν νόημα στη ζωή μας. Και αυτό είναι που μετράει: να μπορούμε να χαιρόμαστε με τα πάντα. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, γιατί τις μοιράζομαι μαζί σας, που δεν με ξέρετε ούτε σας ξέρω, απλώς διαλέξαμε να επικοινωνούμε με αυτόν τον τρόπο.

Η ζωή είναι μικρή, είναι αλλού, τα έχει με άλλον, εν τάφω. Τόσες εκφράσεις που τις λέμε κατά καιρούς ανάλογα με το τι περνάμε. Η ζωή είναι αυτή που μας προσφέρθηκε ως δώρο Θεού. Η ημερομηνία γέννησης μας θα είναι σημαντική αναλόγως με τη μετάνοια μας που θα πει αλλαγή τρόπου ζωής. Άραγε ποιος έχει τα κότσια να διεκδικεί την κάθε μέρα και να την κάνει ευάρεστη στον εαυτό του, στο συνάνθρωπο και στο Θεό ταυτόχρονα;