Οι απροσδόκητες ευλογίες...

Μπήκαμε στον Οκτώβρη και ως είθισται ετοιμαζόμαστε για τις δραστηριότητες του χειμώνα. Πέρυσι έγραψα ότι θα ασχολιόμουν με το πλέξιμο και την κοπτική ραπτική, (δες εδώ http://taranakounimata.blogspot.gr/2012/09/blog-post_25.html) όπως και έγινε. Έπλεξα κασκόλ, «λαιμούς», έραψα φούστα και μια κάπα με την βοήθεια των δασκάλων και της μητέρας μου.

Τελικά είδα πως δεν είναι και «το κάτι άλλο στη ζωή μου» να πλέκω και να ράβω και ασχολήθηκα με τον εθελοντισμό στο Τραπέζι της Αγάπης και στο Κοινωνικό Ιατρείο και ήμουν βοηθός του άντρα μου σε κατηχητικό σε παιδιά του Δημοτικού. Και φέτος ήρθε και η πρόταση να κάνω και μόνη μου κατηχητικό σε παιδιά νηπιαγωγείου και των δύο πρώτων τάξεων του Δημοτικού.

Για μένα είναι μεγάλη ευλογία να μιλάω για το Θεό σε παιδιά. Καταρχήν θα πρέπει να είμαι προσεκτική στο τι λέω γιατί όλα αυτά αποτυπώνονται σε λευκές ψυχές. Επομένως τα όποια λόγια θα τους συνοδεύουν σε όλη τους τη ζωή.

Θυμάμαι όταν ήμουν Δ  Δημοτικού μόνη μου ξεκίνησα το κατηχητικό σχολείο και παρότρυνα και τα παιδιά της γειτονιάς να έρχονται. Είχα επιλέξει το Ναό των Αγίων Δώδεκα Αποστόλων με τον παπά Γιάννη όπου έμαθα αρκετά. Μετά όμως ο αείμνηστος παπά Φάνης ερχόταν στο σχολείο και μου είπε πως με ήθελε στο κατηχητικό του Αγίου Νικολάου γιατί ήταν και η ενορία μας και έτσι πήγα εκεί. Αντιδραστικό στοιχείο ήμουν και δεν μασούσα να ρωτήσω και δύσκολα πράγματα για να πάρω σαφείς απαντήσεις. (Δημοσιογράφος από τότε). Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν που ρώτησα όταν μιλούσαμε για το γάμο, τι  να κάνει μια γυναίκα που την δέρνει ο άντρας της. Να μείνει ή να πάρει διαζύγιο. Η απάντηση που έλαβα ήταν ότι αν μείνει θα στεφθεί με το στεφάνι του Χριστού αλλά τους είπα πως μετά θα την περίμεναν και άλλα στεφάνια…

Τα παιδιά έχουν ανησυχίες και είναι βάσιμες. Σαφώς όμως και εμείς οι ενήλικες δεν έχουμε όλες τις απαντήσεις. Και ναι αν με ρωτούσαν εμένα τα παιδιά όπως ρώτησα και εγώ κάποτε για αυτήν την περίπτωση θα ένιωθα αμηχανία. Αλλά θα απαντούσα πως λέγεται στο μυστήριο του γάμου ότι ο άντρας οφείλει να αγαπάει τη γυναίκα του όπως ο Χριστός την εκκλησία. Και αυτή είναι σαφέστατη απάντηση.

Διάβασα πως στην πρόσφατη αιματηρή εγκληματική επίθεση που έγινε στην Αφρική ένας 4χρονος είπε σε έναν κακοποιό που πυροβόλησε τη μητέρα του στο πόδι: «Είσαι κακός. Άφησε μας να φύγουμε». Και έτσι τους άφησε και έφυγαν απελευθερώνοντας και την αδελφή του. Τα παιδιά μπορούν να ανατρέψουν με την αγαθότητα τους, ακόμη και τα εγκλήματα ενός τέρατος…

Οφείλω να ευχαριστήσω καταρχήν το Θεό, τον π. Βασίλειο στα Βαφέϊκα και τον π. Θωμά στη Χρύσα που με εμπιστεύονται. Για μένα είναι χαρά. Όπως είπα και στον άντρα μου: «Ξαφνικά αποκτήσουμε πολλά παιδιά». Γιατί τα παιδιά σε τούτη τη γη είναι όλων μας…

Καλή εκκλησιαστική χρονιά.