Το Πολυτεχνείο "πέθανε"

Του π. Δημητρίου Θεοφίλου

«Και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ' ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος κι εξουσία η Άνοιξη».

Οδυσσέας Ελύτης, [Από τη  "μεγάλη έξοδο"  Γ΄ ανάγνωσμα των παθών]

Πάλι και ξανά τα ίδια και τα ίδια, γιορτές και παράτες για το «πολυτεχνείο», που κατέληξε μια φενάκη, μια οδυνηρή οφθαλμαπάτη.
Πραγματικά αν σκεφτεί κανείς, πόσοι και πόσοι  «έκαναν ταμείο» και «ρευστοποίησαν» το πνεύμα και τον αγώνα του «πολυτεχνείου», προς «ίδιον»  όφελος, πλημμυρίζει από πόνο και οργή.Αν σκεφτεί κάποιος, πως το «πολυτεχνείο» υπήρξε ένας από τους κυρίαρχους «ιδεολογικούς» άξονες, για την ύπαρξη του μεταπολιτευτικού τερατουργήματος, του οποίου ζούμε το τραγικό ξεψύχισμα.Τότε, ήταν απόντες όλοι οι συστημικοί βαστάζοι της εξουσίας, πανεπιστημιακοί, εκκλησία, πολιτικός κόσμος, σήμερα όλοι αυτοί είναι πρόθυμοι νεροκουβαλητές της «δημοκρατίας», μιας δημοκρατίας  άπνοης, καθεύδουσας, ανήθικης και εκπορνευμένης, με ποικίλους «εραστές» ντόπιων και διεθνών συμφερόντων.Κάποιοι από τους τώρα πρωταγωνιστές, τότε, είτε «διάβαζαν», είτε  ήταν δήθεν «εξόριστοι» στην αλλοδαπή,  είτε κυρίως περίμεναν προς τα πού θα κλίνει η ζυγαριά των γεγονότων, για να πάρουν τη «σωστή» θέση στο πλάι των νικητών.
Και κάποιοι λίγοι, αφού πάντα λίγοι ήταν αυτοί που σήκωναν  το βάρος της εντιμότητας, της ανδρείας και της συνέπειας, μέσα στην ιστορία οι επονομαζόμενοι εκ των υστέρων (όταν είχε κατακάτσει ο κουρνιαχτός), από τους δειλούς και ρίψασπις, ως ήρωες, εκείνοι που  τα έδωσαν όλα ακόμα  και την ίδια τους τη νεανική ζωή, που δια-κόπηκε πρώιμα, όπως το μπουμπούκι του τριαντάφυλλου πριν ακόμη ανοίξει, ήταν αυτοί που διέσωσαν στο συλλογικό ιστορικό ασυνείδητο του λαού μας, τόσο την αιτιότητα όσο και το περιεχόμενο των νέων αυτών «Θερμοπυλών».Όσοι τολμούν και διδάσκουν άκριτα, τις νέες γενιές για το «πολυτεχνείο», ποιούν την απάτη της ιστορικής πλαστογραφίας, ηρωοποιούν συλλογικά, αληθινούς ήρωες μαζί με προδότες, δοσίλογους και συνεργάτες της εκάστοτε εξουσίας, αδικώντας πρόσωπα και γεγονότα και ξαστοχώντας έτσι στην επιδίωξη να μάθουν τα παιδιά μας την ιστορική αλήθεια.
Πολλοί δυστυχώς από αυτούς που καυχιόνται πως υπήρξαν οι πρωτεργάτες τις εξέγερσης, πούλησαν τα «πάντα», ξεκινώντας από την «ψυχή» τους στο «διάβολο» ως άλλοι «Μεφιστοφαλείς»
Με αποτέλεσμα σήμερα όλοι μαζί, να ζούμε εγκλωβισμένοι και χαμένοι παραδέρνοντας,  μέσα σε  ένα μεταπολιτευτικό φθαρμένο και χιλιομπαλωμένο σκηνικό 39 ετών, το οποίο πλέον  καταρρέει επάνω στις ζωές μας αλλά και των αθώων παιδιών μας.
Μιλάω,  ανήκοντας στη γενιά των πενηντάρηδων, παίρνοντας το μερτικό της ευθύνης που μου αναλογεί, για την εικονική - κούφια ζωή που συντηρήσαμε, της αμέσως επόμενης γενιάς, από εκείνην,  που ρευστοποίησε και έκανε «ταμείο», τον επαναστατικό αγώνα του πολυτεχνείου του ’73 και του αίματος των μαρτύρων του  (φυσικά και δεν γενικεύω).  Αυτήν που αφού πρώτα κολεκτιβοποίησε, στη συνέχεια έθαψε, τα οράματα και τους αγώνες, όλων όσων  πίστεψαν, πως ίσως είχε έρθει η ώρα της δικαίωσης για το τρίπτυχο "ψωμί-παιδεία-ελευθερία" στον ιδεολογικό αντίποδα του διεφθαρμένου και πρόστυχα κακοποιημένου "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια" από την άρχουσα αστική τάξη.Και να που με τόσες προσδοκίες, από τις αρχές της δεκαετίας του ’80  μπήκαμε σε μια νέα ιστορική φάση για τους καταπιεσμένους, τους λούμπεν, τους εξοστρακισμένους,  από κάθε εποχής συντηρητικά καθεστώτα, αυτούς που τρώγανε τις καρπαζιές στα αστυνομικά τμήματα, και γινόντουσαν μάρτυρες όσιοι και άγιοι σε ιδεολογικά μαρτυρολόγια και κοινωνικά αγιολόγια. Ξαφνικά λοιπόν κάπου εκεί στις αρχές του ’80, όλο αυτό το  κομμάτι του ελληνικού λαού που δεν διακατέχονταν από την αλαζονεία του "νικητή", στον αδελφοκτόνο πόλεμο στο "Γράμμο και το Βίτσι", άρχισε να ξεπροβάλλει και πάλι δειλά - δειλά στο φως από τα ανήλια υπόγεια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, από τα μαρτυρικά ξερονήσια, από τα φακελώματα και τα πιστοποιητικά τύπου Α΄, Β΄ εθνικοφροσύνης και κοινωνικών φρονημάτων.Αλλά τα μαύρα σύννεφα ήδη άρχισαν νωρίς να μαζεύονται και να προοιωνίζουν την θανατηφόρα καταστροφή που θα ακολουθούσε σε μερικές δεκαετίες.Η ιθύνουσα πλέον νεόκοπη  τάξη, των ταχέως ανελισσομένων οικονομικά και κοινωνικά  λιγούρηδων νεόπλουτων,  ήταν πεινασμένη, αδηφάγος, δίχως αξιακό σύστημα και ιδεολογικό πυρήνα, αδίστακτη και επικίνδυνη, με την πλειοψηφία της  να ανήκει συγκυριακά, στην γενιά του «πολυτεχνείου». Αυτή λοιπόν τη χρονική σύμπτωση, της όποιας συμμετοχής τους πραγματικής ή τουριστικής στα χρόνια εκείνα, την κάνουν διαβατήριο και την εξαργυρώνουν, ρευστοποιώντας,  ιδεολογικές επιταγές, αρπάζοντας βουλιμικά – με  το μάτι μέσα στην αχορτασιά και το σύμπλεγμα απαξιωμένης κατωτερότητας που βίωναν – «οφίτσια», «καρέκλες», «επιδοτήσεις», εξουσιολαγνεία. Στην αγχωμένη τους προσπάθεια να βιώσουν ένα «κιτς» αστισμό, κατασπαράσσουν  το μέλλον των επερχόμενων γενεών και ξεπουλούν  τα πάντα, μετατρέποντας τη χώρα σε ένα μεταπρατικό προτεκτοράτο τύπου «μπανανίας».Με το φερετζέ του προοδευτικού και του γιαλαντζί "αριστερού" ξεθεμελιώνουν τα πάντα γλώσσα, οικογένεια, πατρίδα, πίστη. Όλες οι εξαγγελίες τους  ψευδεπίγραφες, κυριαρχούν η ιδεολογική απάτη και ο πολιτικός αμοραλισμός.  Για να φτάσουμε βήμα - βήμα, κουπί με το κουπί, στο μουντό και αδιέξοδο τώρα. Σε μια κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα που διαμερισματοποιεί τη ζωή μας, σκοτεινιάζει τα όνειρά μας, μετατρέποντάς τα σε εφιάλτες, και μολύνει τοξικά και ανεπανόρθωτα το αύριο, τόσο το δικό μας όσο και των παιδιών μας.

Πηγή: www.amen.gr