Αφιερωμένη η παραβολή του φτωχού Λαζάρου σε όσους θέλουν σήμερα ανοιχτά τα καταστήματα

Ανοιχτά τα καταστήματα την Κυριακή. Θα σας έλεγα κανένα χοντρό αλλά είναι Κυριακή πρωί πριν πάω Εκκλησία. Ο Άγιος Κωνσταντίνος (προστάτης μου που έχω το δοξασμένο όνομα Του) είχε αποφασίσει από τα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας του να μην εργάζονται οι άνθρωποι αυτήν την ιερή μέρα του Κυρίου. Φαίνεται όμως ότι γίναμε Εβραίοι και εμείς, όπως το ανέκδοτο. Το γνωστό ξέρετε που ένας ήθελε να πάει με γυναίκα αλλά ήταν Σάββατο και είπε πως γύρω του ήταν Σάββατο αλλά εκεί που ήταν αυτός ήταν άλλη μέρα. Έτσι για τους άπληστους η μέρα που είναι αφιερωμένη στο Θεό, είναι μια ακόμη μέρα κέρδους. Από πού όμως να πάρεις χρήματα; Από τον άνεργο; Το χαμηλόμισθο; Το χαμηλοσυνταξιούχο; Αυτόν που τρώει στα συσσίτια; Αυτόν που έφυγε στο εξωτερικό;

Χθες το απόγευμα τα σούπερ μάρκετ στην Ξάνθη ήταν γεμάτα. Ένας φίλος με συνάντησε τυχαία και με ρώτησε το λόγο (οι δημοσιογράφοι έχουν απαντήσεις για όλα λέμε). «Λεφτά υπάρχουν» του είπα και το καλαθάκι μου είχε τέσσερα προϊόντα. Φεύγοντας είδα μια ταμπέλα που έλεγε πως το μάρκετ θα ήταν κλειστό σήμερα Κυριακή, ενώ στο μεγάλο εμπορικό κέντρο εκτός της πόλης είχα δει πως ένα κατάστημα αλυσίδας θα είναι ανοιχτό και αναρωτήθηκα το λόγο. Βασικά δεν με ενδιέφερε, γιατί πολύ απλά «ντεν έχω χρήματα καρδιά μου να τα πετάω».

Σήμερα είναι παραβολή του φτωχού Λαζάρου. Αυτόν που δεν έδινε σημασία ο πλούσιος και όταν πήγαν και οι δύο στην άλλη ζωή, ο φραγκάτος παρακαλούσε τον Αβραάμ να πει στον ζητιάνο που δεν έδινε μία για αυτόν να του βρέξει λίγο νερό γιατί καιγόταν και μετά ζήτησε να προειδοποιήσουν και τα αδέλφια του για το ότι υπάρχει και άλλη ζωή και να κόψουν τις βλακείες που έκανε και αυτός. Έλα ντε όμως δε γίνεται αυτό… Και σήμερα βρήκαν μέρα να ανοίξουν καταστήματα την Κυριακή. Αφιερωμένο σε όλους εσάς η παραβολή που δεν θα την ακούσετε αλλά ίσως να τη μάθετε. Εύχομαι σε αυτή τη ζωή.

Όχι δεν ξέρω αν θα πάω στον παράδεισο εγώ που πάω στην Εκκλησία. Μπορεί να έχω πιο πολλές αμαρτίες από εσάς που δεν πηγαίνετε, αλλά το Τραπέζι του Κυρίου μας που προσφέρει το Σώμα και το Αίμα Του θα το τιμήσω. Είναι κάθε Κυριακή. Αυτός αγωνίζεται κάθε δευτερόλεπτο για μένα. Με έφτιαξε με υλικά που άνθρωπος δεν τα κάνει. Μου δίνει κάθε μέρα ευκαιρίες για μετάνοια και σωτηρία, ενώ θα μπορούσε να με στείλει αμέσως με την πρώτη αμαρτία, όπως κάνουμε εμείς οι άνθρωποι όταν δεν μας φέρονται καλά. Κάθε στιγμή περιμένει να έχουμε επικοινωνία. Να έχουμε σχέση. Να έχουμε Κοινωνία. Τον προδίδω καθημερινά γιατί δεν κάνω πράγματα που είναι ευάρεστα σε Αυτόν, γιατί δεν είμαι Αγία.

Και έχω μια ευκαιρία να πάω να Τον συναντήσω την Κυριακή το πρωί. Στη Θεία Λειτουργία. Ναι και είμαι άνεργη. Και πριν μέρες μου παρουσιάστηκε δουλειά να δουλεύω Κυριακή με 3 ευρώ την ώρα και είπα πως αν θέλει η εργοδότρια να πηγαίνω μετά την Εκκλησία. Γιατί έχω ανάγκη τα χρήματα, αλλά πιο πολύ έχω ανάγκη το Θεό. Παλιά εργαζόμουν Κυριακές. Γιατί έτσι απαιτούσε το επάγγελμα μου. Αλλά ξεκινούσα μετά την Εκκλησία. Ή φρόντιζα να παίρνω ρεπό τότε.

Ότι και να κάνω θα προσπαθώ να πηγαίνω στην Εκκλησία. Εκτός αν έχω προβλήματα υγείας. Γιατί ο πνευματικός μου, μου είπε πως ότι και να συμβαίνει στη ζωή μου να μη φεύγω από την Εκκλησία. Και αυτό το κάνω. Είτε είμαι θυμωμένη με το Θεό, είτε όχι. Είτε ζητάω το θαύμα, είτε το είδα να χάνεται. Είτε βλέπω πως είμαι υγιής, είτε βλέπω πως η υγεία μου είναι σε εκκρεμότητα. Είτε βλέπω χαρές, είτε βλέπω λύπες.

Κλείνω, για να ετοιμαστώ για την Εκκλησία…