Δεν αντέχω άλλο τα success stories

Οι ιστορίες επιτυχίας ότι κάποτε τα κατάφεραν κάποιοι, έχουν γίνει βαρετές. Σε μια Ελλάδα που βλέπεις πως δεν υπάρχει επιτυχία αλλά αποτυχία δεν μπορείς να αισιοδοξήσεις ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Γιατί πολύ απλά δε βλέπεις καμιά βελτίωση για να πεις ότι σίγουρα θα δεις και αυτό το θαύμα. Όσο προσπάθεια και να γίνει από τον καθένα, αν συλλογικά και κυρίως εκ των άνωθεν, δεν βρεθούν ριζικές λύσεις δεν μπορείς να πεις πως θα πετύχεις ή στην καλύτερη περίπτωση θα δεις άσπρη μέρα κάποια στιγμή.

Στο λέω εγώ η Κυρία Ελπίδα που πάντοτε πιστεύω πως θα αλλάξουν τα πράγματα ακόμη και στην απόλυτη καταστροφή, γιατί αυτή η σπίθα είναι αναμμένη μέσα μου, αλλά σου λέω πως τώρα ξέρω πως την έχω τζάμπα και βερεσέ. Δεν βλέπω φως στον ορίζοντα και γελάω με όσους θεωρούνται ή θεωρούν ότι είναι πετυχημένοι. Καταρχήν δεν είναι γιατί υπάρχουν άνθρωποι δίπλα τους που δεν έχουν τα βασικά: Τροφή, δουλειά, μια αξιοπρεπή ζωή. Εκτός αν θεωρείς (καημένε μου) πως καλά έπαθαν γιατί έκαναν μια ζωή με λανθασμένα βήματα, δεν προνόησαν για να είναι και αυτοί πετυχημένοι ή έστω να μην έφταναν να πέσουν στο γκρεμό.

Τις τελευταίες μέρες έχω πολλά νεύρα γιατί βλέπω πολλούς θρόνους να έχουν πάνω κόσμο που νομίζουν ότι τα πράγματα θα αλλάξουν για τους ανθρώπους που από τη μια μέρα στην άλλη άλλαξε η ζωή τους, γιατί έχασαν τη δουλειά τους, φορτώθηκαν χρέη και δεν μπορούν να τα αποπληρώσουν, δεν έχουν υγειονομική περίθαλψη, δεν έχουν να καλύψουν βασικές ανάγκες τους, αναπνέουν αλλά δε ζούνε. Έχουν βάλει αυτόματο πιλότο στην ύπαρξη τους.

Και εσύ μου λες ότι είσαι πετυχημένος. Δεν είσαι. Γιατί η δική σου επιτυχία είναι πλασματική. Ενώ του άλλου η αποτυχία είναι αυθεντική, αληθινή. Και ξέρεις προτιμούσα πάντοτε να είμαι με αυτούς. Γιατί ο πόνος είναι φίλος. Μπορεί να τρυπάει, αλλά ξέρεις πως είσαι άνθρωπος. Ενώ το βόλεμα τρώει κάθε μέρα και από λίγο και νομίζεις πως είσαι καλά, αλλά δεν είσαι. Δηλαδή πεθαίνεις και νομίζεις πως ζεις γιατί δεν ξέρεις τι είναι ζωή. Ξέρεις τι είναι άνεση. Εαυτούλης. Παρτάκιας. Φιλοτομαριστής.

Και εμένα ο δικός μου ο Θεός θυσιάστηκε για όλους μας ενώ ήταν αθώος. Είπε "τα πληρώνω όλα εγώ για όλους σας". Και μας πλήρωσε με το Αίμα Του. Γιατί δεν αγαπάει την εξουσία. Γιατί ήταν με τις πόρνες και τους ληστές. Γιατί τους συγχώρεσε μετά από τη μετάνοια τους. Γιατί λειτούργησε ως αποτυχημένος με βάση τα ανθρώπινα μέτρα. Γιατί δε γούσταρε υποκριτές τελώνες και φαρισαίους. Γιατί ήρθε για εμάς τους αμαρτωλούς. Και τελικά αναρωτιέμαι: "Χριστούλη μου, για όλους εμάς θυσιάστηκες; Άξιζε;"