Όταν μας τρώει το φαγητό

Τέρμα δεξιά η γράφουσα έξω από ταβερνάκι (καταπληκτικό φαγητό) στις Πρέσπες
με τη φίλη μου Παυλίνα και την ιδιοκτήτρια στη μέση.
Πάσχα 2012. Με τα παραπανίσια κιλάκια μου.

Ο Ιανουάριος είναι ένας δύσκολος μήνας για όσους δεν έβαλαν φρένο στις κραιπάλες των γιορτών. Καλούμαστε να χάσουμε τα κιλά αυτά, ώστε να μην προστεθούν και άλλα που θα επιβαρύνουν την κατάσταση περισσότερο. Η διατροφολόγος μου η Σουζάνα Ριζγκάλα μου έστειλε δύο νέα προγράμματα και οφείλω να πω ότι ήταν το «καμπανάκι» ότι πρέπει επιτέλους να επανέλθω στα κιλά προ των εορτών.

Όλα είναι απόφαση σ’ αυτή τη ζωή. Ή την παίρνουμε εμείς ή οι άλλοι. Το θέμα είναι ότι όταν την παίρνουμε εμείς, όλα είναι εύκολα. (Θα διαβάσεις παρακάτω ότι μπορούμε να ακολουθούμε και τις αποφάσεις της διατροφολόγου αρκεί να λέγεται Σουζάνα Ριζγκάλα). Το παίρνουμε ζεστά το ζήτημα και έτσι ακόμη και αν νιώσουμε στέρηση, δεν μας νοιάζει. Εμείς κοιτάζουμε το στόχο. Ότι πρέπει να μπούμε στα ρούχα εκείνα που είναι καταχωνιασμένα στη ντουλάπα και μας αρέσουν τόσο πολύ. Προσωπικά λειτουργεί στην περίπτωση μου. Αν αποφασίσω να βάλω κάτι στο μυαλό μου δεν με σταματάει τίποτα.

Άρα καταλήγω ότι μάλλον ξεγελάω τον εαυτό μου να λέω πως είναι η τελευταία απαγορευμένη τροφή που θα φάω. Αλλά έλα που ένας απαγορευμένος καρπός κάποτε μας στέρησε ολόκληρο παράδεισο (βλέπε μήλο-Εύα-Αδάμ). Άρα και να ακολουθούμε ένα σωστό πρόγραμμα διατροφής είναι μια υπακοή που όποιος την κάνει, κερδίζει. Σίγουρα την υγεία του, όσον αφορά στο κομμάτι της καλής διατροφής που ρυθμίζει τους δείκτες του οργανισμού μας. Εκτός βέβαια και αν είμαστε συνεχώς σε κίνηση και έτσι καίμε περισσότερες θερμίδες, αλλά δεν έχουμε και μυαλό για φαγητό.

Τα τελευταία χρόνια η ζυγαριά μου έχει βαρέσει κόκκινο. Μέχρι και 78.5 κιλά, ενώ μέχρι και τα 28 μου ζύγιζα 57 κιλά και μετά ανεβοκατέβαινα μέχρι τα 65-68. Τώρα είμαι στα 69. Άρα καταλαβαίνετε πως ήμουν σαν ένα φουσκωμένο μπαλόνι, τα μούτρα μου λες και τα τσίμπησαν μέλισσες και ήμουν έτοιμη να εκραγώ. Δεν με αναγνώριζα αλλά δεν με ένοιαζε κιόλας. Αφού να φανταστείτε την άνοιξη αγόρασα ένα τζιν παντελόνι που με κολάκευε τόσο πολύ που μου έλεγαν όλοι ότι μου ταίριαζε  πολύ! Αφήστε που χάρηκα και φαγητό που ποτέ δεν το είχα φανταστεί.

Μετά όταν άρχισα να χάνω τα κιλά με τη βοήθεια της διατροφολόγου μου κατάλαβα πως όλα είναι μια ιδέα. Δηλαδή όταν την πρώτη εβδομάδα ήμουν μείον δύο κιλά ένιωσα πως μπορώ και με λιγότερο φαγητό. Αφήστε που η Σουζάνα έχει και προσόντα ψυχολόγου. Μου έδινε πολύ θάρρος με τα μηνύματα της!!! Και από ένα διάστημα και μετά δεν ήθελα να πέφτω σε ατασθαλίες μόνο για εκείνη. Δεν ήθελα να την διαψεύσω ότι μπορώ να τα καταφέρω γιατί πίστευε σε μένα. Ήταν ένα μεγάλο στοίχημα γενικότερα, γιατί αυτά ήταν και κιλά της ανεργίας και της στεναχώριας, άρα έπρεπε να με υπερβώ και να γυρίσω το ενδιαφέρον μου κάπου αλλού ώστε να μη σκέφτομαι τη μάσα. Γιατί μπορεί να τρώω 5 φορές την ημέρα και δεν έχω θέμα πείνας όμως το λιπαρό φαγητό δίνει πάντοτε ευχαρίστηση. Στον ουρανίσκο. Στο στομάχι καθόλου, αντιθέτως το επιβαρύνει. Και φυσικά γεμίζει με τύψεις που δεν φεύγουν, αν δεν πέσουν τα νούμερα των ρούχων.  

Την ίδια στιγμή σκέφτομαι πως άλλοι συνάνθρωποι δεν έχουν να φάνε είτε στην Ελλάδα είτε σε άλλες χώρες όπως στην Αφρική. Και εγώ κάνω προσπάθεια να μην τρώω παραπάνω. Την ίδια στιγμή η ελληνική τηλεόραση έχει τις περισσότερες εκπομπές μαγειρικής από κάθε άλλη φορά. Την συσκευή αυτή τη γλιτώσαμε στο σπίτι αλλά όλοι λένε για φαγητό λες και το ανακαλύψαμε τώρα.

Στο ψυγείο είναι κολλημένο μονίμωςτο χαρτάκι : «Είναι γραμμένο ότι ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με ψωμί, αλλά με κάθε Λόγο του Θεού». (Κατά Λουκάν, ο πειρασμός του Ιησού Χριστού). Όταν έχουμε εκεί στραμμένο το μυαλό μας, την καρδιά μας, το νου μας και τη θέληση μας όλα είναι ένας περίπατος και έχουμε την τροφή μόνο για την επιβίωση και όχι για ευχαρίστηση. Καλή δύναμη σε όλους μας που είμαστε αδύναμοι και σ’ αυτόν τον πειρασμό.