Για τον ξένο που έχουμε μέσα μας και φοβόμαστε τους δίπλα μας

Κατά καιρούς έχει λεχθεί από διάφορους ότι οι Έλληνες είναι ρατσιστές και ξενοφοβικοί. Πως έγιναν ξαφνικά αφιλόξενοι και γυρίζουν την πλάτη στους ξένους. Στους νόμιμους ή και στους παράνομους. Σε όσους άφησαν τις πατρίδες τους για να έρθουν στη δική μας για μια καλύτερη τύχη. Αυτό που με απογοητεύει είναι πως το πώς βλέπω και σε ανθρώπους που οι πρόγονοι τους ήρθαν διωγμένοι από άλλες πατρίδες και αντιμετωπίστηκαν ως ξένοι. Και τώρα μετά από κάποιες γενιές έγιναν οι ίδιοι ντόπιοι που βλέπουν τους άλλους ξένους.

Λόγω της περιοχής που γεννήθηκα και μεγάλωσα και ζω, της Ξάνθης, δεν μου κάνει εντύπωση η διαφορετικότητα. Σε τούτη τη γη ακούω πολλές γλώσσες, βλέπω διαφορετικές φυλές, ράτσες, συναντώ άλλους πολιτισμούς. Και αυτή η πολυχρωμία, αυτό το απίστευτο μωσαϊκό μου λείπει όταν πηγαίνω σε μέρη που είναι όλοι ίδιοι. Εδώ διαφέρουμε αλλά δεν μας νοιάζει. Ο ένας έχει συνηθίσει τον άλλο δίχως να τον ξενίζει αυτό το ξένο.

Όταν λοιπόν συναντώ ανθρώπους που δεν θέλουν τους ξένους στην περιοχή μου αναρωτιέμαι τι τελικά αγαπάνε σε αυτόν τον τόπο, γιατί για ένα πράγμα που ξεχωρίζει είναι ότι φιλοξενεί πολλούς ξένους αλλά όχι μεταξύ τους. Και να πω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε όσοι δεν μένετε στην Ξάνθη. Είμαι Σαρακατσάνα με άντρα Πόντιο και μένουμε σε μια περιοχή που παλιά ονομαζόταν προσφυγικά και έμεναν όσοι ήρθαν από τις χαμένες πατρίδες. Τώρα μένουν αρκετοί μουσουλμάνοι εδώ που μιλάνε πομάκικα ή και τούρκικα. Κοντά στην περιοχή μας είναι ο οικισμός του Δροσερού που είναι αθίγγανοι ΡΟΜ. Στην καθημερινότητα μου συναντώ Ελληνοπόντιους που μιλάνε ρώσικα. Τα τελευταία χρόνια επειδή άνοιξε ο δρόμος προς Βουλγαρία βλέπω και γείτονες μας από αυτή τη χώρα στην πόλη μου που ψάχνουν δρόμους. Στην πόλη μένουν, Θρακιώτες, Μικρασιάτες, Αρβανίτες, Ηπειρώτες, Βλάχοι, Εβρίτες, Πελοποννήσιοι, Αρμένιοι, Νησιώτες και από όλα τα μέρη της Ελλάδος γιατί έχουμε το Πολυτεχνείο και το Δ ΣΣ. Αλλά και από άλλες περιοχές της Ε.Ε. που ήρθαν εδώ για εργασία. Αφού υπήρχε γερμανικό εργοστάσιο αλλά και στα φροντιστήρια ξένων γλωσσών υπήρχαν καθηγητές από Αγγλία, Καναδά, Αμερική. Αλλά και στην Μονή της Αγίας Ειρήνης υπήρχαν παιδιά που είχαν έρθει από αραβικές χώρες. Στο δρόμο συναντώ Κινέζους μικροπωλητές αλλά και βλέπω κινέζικα μαγαζιά. Υπάρχουν επίσης και Αλβανοί εργάτες. Θα τολμήσω να πω πως είμαστε μια μικρή Νέα Υόρκη.

Και επέλεξε το κράτος να φέρει εδώ το Κέντρο Φύλαξης Λαθρομεταναστών. Χάρηκα που άκουσα στην εκπομπή του Νίκου Κοσμίδη: «Χριστός αυτός ο άγνωστος» στο Ραδιόφωνο της Μητρόπολης 93.8 δύο δασκάλους που διδάσκουν εθελοντικά την ελληνική γλώσσα σε αυτούς τους ανθρώπους. Και αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση είναι πως αυτό που ζήτησαν οι φυλακισμένοι λαθρομετανάστες είναι να φάνε μπακλαβά! Ένα γλυκό!!! Και έγινε η πρόταση από τον παρόντα στην εκπομπή Πρωτοσύγκελο π. Σωφρόνιο να μοιραστούν από το Τραπέζι της Αγάπης της Μητρόπολης.

Θα κλείσω με λόγια από τον Επιτάφιο Θρήνο του Χριστού. Αφιερωμένο σε όλους μας που κρύβουμε έναν ξένο μέσα μας και τον φοβόμαστε.

δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ·

δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον·

δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ξενίζομαι βλέπειν τοῦ θανάτου τὸ ξένον·

δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὅστις οἶδεν ξενίζειν τοὺς πτωχούς τε καὶ ξένους·

δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ·

δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλῖναι·

Δώσε μου τούτο τον ξένο, που από βρέφος σαν ξένος φιλοξενήθηκε στον κόσμο. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που οι ομόφυλοι από μίσος τον θανατώνουν σαν ξένο. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που παραξενεύομαι να βλέπω του θανάτου το (παρά)ξενο. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που ήξερε να φιλοξενεί τους πτωχούς και τους ξένους. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που οι Εβραίοι από φθόνο τον απεξένωσαν από τον κόσμο. Δώσε μου τούτο τον ξένο, για να κρύψω σε τάφο, που σαν ξένος δεν είχε που να γείρει το κεφάλι.