Όσοι μοιράζονται δεν χάνονται...

Σήμερα το Ευαγγέλιο έλεγε για τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου και πως θα κριθούμε. Πώς θα χωριστούμε σε πρόβατα και κατσίκια. Γιατί είχαμε μια ζωή που ήμασταν δίκαιοι ή άδικοι. Χθες ήταν Ψυχοσάββατο. Και πήγαμε στα μνήματα να κάνουμε το μνημόσυνο στο μπαμπά μου. Γεμάτα από κόσμο. Παλιά θυμάμαι πόσο φοβόμουν που πήγαινα σε αυτό το μέρος. Τώρα όμως έγινε γειτονιά μας γιατί εκεί είναι ο αγαπημένος μας μπαμπάς. Μπορεί να μη πηγαίνω συνεχώς αλλά όταν πηγαίνω νιώθω οικεία. Γιατί να φοβηθώ;

Η αλήθεια είναι ότι ζωντάνεψαν και οι αναμνήσεις του θανάτου του πατέρα μου λόγω και του θανάτου του Σάκη Μπουλά. Είχε στο τέλος τη μορφή που είχε ο μπαμπάς μου. Και οι δύο χτυπημένοι από τον καρκίνο αλλά όχι νικημένοι. Μπορεί να είχαν φθαρεί τα σώματα τους όχι όμως οι ψυχές τους. Νομίζω πως αυτό είναι το καλύτερο παράδειγμα για όλους μας που φοβόμαστε τα πάντα. Άνθρωποι με κατεστραμμένα κύτταρα να παλεύουν μέχρι τέλους για να δείξουν πως η ζωή δεν τελειώνει εάν δεν το θέλει ο Κύριος. Στην ουσία δεν τελειώνει  ποτέ για εμάς που πιστεύουμε στην Ανάσταση. Η συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη έχει γράψει πως «Τους ωραίους ανθρώπους δεν τους λυπάσαι ούτε στην πιο σκληρή τους ώρα».

Πώς αυτό συνδέεται με το Ευαγγέλιο το σημερινό; Μα αυτοί που μοιράστηκαν στους συνανθρώπους, έγιναν τροφή, νερό, ρούχο, φιλοξενία, νοιάξιμο, αγάπη δεν πεθαίνουν ποτέ. Ζούνε καταρχήν στις ζωές όλων. Μέχρι το τέλος του κόσμου. Τότε που όπως έχει πει σε ομιλία του ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος θα κριθούμε μεταξύ μας. Δεν θα μας κρίνει ο Κύριος. Θα λένε οι άνθρωποι για αυτούς που τους βοήθησαν. Όλοι οι άσημοι αδελφοί μας.

Σίγουρα υπάρχουν και μίση, έριδες, ζήλειες και αρνητικά συμβάντα στις σχέσεις των ανθρώπων. Αλλά όταν φεύγουμε από αυτή τη ζωή και κάνουμε ταμείο και περνάει από μπροστά μας η ταινία των όσων περάσαμε σίγουρα αναγνωρίζουμε αυτούς που μας ωφέλησαν, μας έδωσαν ζωή και μας έκαναν να πιστέψουμε πως «Άξιζε αυτή η βόλτα που μας χάρισες στη γη, Θεέ μου».

Είναι αλήθεια πως βλέπεις ανθρώπους γεμάτους Φως που μοιάζουν στο Χριστό, αυτοθυσιαζόμενοι και μέσα από αυτούς δοξολογείς τον Κύριο! Γιατί είναι πραγματικές εικόνες Του. Τους βλέπεις και τους χαίρεσαι. Είσαι μαζί τους και χωρίς να πεις τίποτα μαζί τους, νιώθεις χαρά. Αυτούς λοιπόν δεν θα ήθελες να πεις στον Θεό πως σε βοήθησαν; Να τους βάλει στους δίκαιους.

Να ευχηθώ φίλες και φίλοι αναγνώστες να έχουμε όλοι μας μια καλή μαρτυρία στο Θεό. Ανθρώπους που κάναμε χαρούμενους, ευτυχισμένους, ανακουφισμένους, παρηγορημένους με την αγάπη μας. Και ας μην ξέρουμε τι κάναμε. Γιατί μετά κινδυνεύουμε από την περηφάνια και την αλαζονεία. Δεν τα καταφέρνουμε μόνοι μας. Εμείς βάζουμε την καλή διάθεση και όλα τα άλλα τα αναλαμβάνει ο Κύριος και μας κάνει δοχεία χάριτος και φωτός.

Αρκεί να πούμε «Κύριε έλα και μεταμόρφωσε μας, Εσύ. Δώσε μας Μετάνοια. Δώσε μας Ταπείνωση. Δώσε μας όλα εκείνα που μας κρατάνε πεινασμένους, διψασμένους, γυμνούς, φυλακισμένους, ασθενείς, μακριά Σου. Για να μπορούμε και εμείς να γίνουμε όπως Εσύ. Να αφιερωθούμε στο συνάνθρωπο. Ακόμη και όταν μας σταυρώσει ο συνάνθρωπος να τον δικαιολογούμε και να ζητάμε να συγχωρεθεί. Από καρδιάς και όχι από οίκτο ή επειδή αισθανόμαστε ανώτερα όντα».

Σε μια εβδομάδα μπαίνουμε στη Σαρακοστή. Καλούμαστε να διανύσουμε έναν δύσκολο δρόμο που θα μας οδηγήσει όμως στην Ανάσταση.

Καλή Σαρακοστή και Καλή Ανάσταση!