Όταν θα πάμε στο εμείς, θα ελευθερωθούμε

Διπλή η χθεσινή εορτή της 25^ης Μαρτίου. Ως χριστιανοί ορθόδοξοι γιορτάσαμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και ως Έλληνες την επανάσταση του 1821. Ως μαθήτρια έδινα προτεραιότητα στην εθνική εορτή επειδή κάναμε την παρέλαση. Μου άρεσε και καμάρωνα που έβαζα την καλή μου στολή και έτσι πίστευα πως τιμούσα τους ένδοξους προγόνους μας που θυσιάστηκαν για όλες τις επόμενες γενιές. Τα τελευταία χρόνια εστίασα το ενδιαφέρον μου στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Η Παναγία δέχθηκε να γίνει η Μητέρα του Θεού. Αναλαμβάνοντας το ρίσκο γιατί ήταν ανύπανδρη, παρθένα και μικρή σε ηλικία. Έδειξε εμπιστοσύνη στο μήνυμα του Θεού και αφέθηκε στο θέλημα Του.

Τι σημαίνει όμως σήμερα για το νεοέλληνα η επανάσταση του 1821; Νιώθει ότι είναι απόγονος των ηρώων της εποχής εκείνης; Τι συνδέει τον Κολοκοτρώνη, τη Μπουμπουλίνα, τον Κανάρη, τη Μαυρογένους, τα μέλη της Φιλικής Εταιρείας, τον Καραϊσκάκη, το Διάκο με τους Έλληνες του 2014; Η σκλαβιά πάντως παραμένει στην Ελλάδα, με άλλους κατακτητές. Είναι ξένες δυνάμεις και σε συνδυασμό με τη διχόνοια που υποβόσκει στην ελληνική κοινωνία, παραμένει ένας μεγάλος εχθρός για τον Έλληνα που τελικά αντέχει τον ζυγό, όπως φαίνεται.

Από το 1821 μέχρι το 2014 έχουν μεταλλαχθεί οι γενιές. Αν δηλαδή υπήρχε η δυνατότητα να έρθουν οι ήρωες τώρα και να δούνε για ποιους αγωνίστηκαν, θα απογοητεύονταν. Πάψαμε να έχουμε ιδανικά. Ακόμη και την πίστη μας δεν την έχουμε ψηλά. Όποιος δηλώνει κάτι υπέρ πατρίδος γίνεται αυτομάτως εθνικιστής. Η οικογένεια περνάει τεράστια κρίση και εμφανίστηκαν νέα είδη όπως οι μονογονεϊκές οικογένειες, τα σύμφωνα ελεύθερης(;) συμβίωσης, οι σχέσεις ομοφυλόφιλων ζευγαριών που ενδεχομένως μεγαλώνουν και παιδιά με παρένθετες μητέρες.

Ανήκουμε εις την Δύσιν και έχουμε υιοθετήσει όλα τα συστατικά που αλλοίωσαν την ταυτότητα μας. Στην περιφέρεια της Ελλάδος, πέραν δηλαδή των μεγάλων αστικών κέντρων, γίνονται-θέλω να πιστεύω αν κρίνω από την πόλη μου- γενναίες προσπάθειες για να τηρήσουμε τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις μας. Έχουμε πολιτιστικούς συλλόγους και διοργανώνουμε εκδηλώσεις ως Σαρακατσάνοι, Πόντιοι, Κρητικοί, Πελοποννήσιοι, Μικρασιάτες, Νησιώτες, Ηπειρώτες (και άλλες πολλές φυλές που έχει η χώρα μας). Οι κοινωνίες μας έχουν αλλοδαπούς, είτε νόμιμους, είτε παράνομους. Αλλά ο ένας παίρνει τις συνήθειες του άλλους. Η διαφορετικότητα ενοχλεί μόνο όσους έχουν άλλα κολλήματα.

Χθες άκουσα τον ιερέα να παροτρύνει να υψώσουμε τις σημαίες στα μπαλκόνια μας και θύμισε εποχές που περνούσε η αστυνομία και επέβαλε πρόστιμα σε όσους δεν τις είχαν. Μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων. Βάζει κάποιος σημαία στο μπαλκόνι και δηλώνει ότι αγαπάει την Ελλάδα; Την ίδια στιγμή ψηφίζει κόμματα που κατέστρεψαν τη χώρα, έχει λαδώσει πολιτικούς και δημόσιους λειτουργούς για να βάλει σε δουλειές συγγενείς και τον ίδιο, είναι φοροφυγάς, έχει αυθαίρετα.

Όσοι τίμησαν τη γαλανόλευκη έχυσαν το αίμα τους πάνω της. Θυσιάστηκαν εμπράκτως, αγωνίστηκαν, έβαλαν μπροστά το συμφέρον των άλλων και το δικό τους δεν υπήρχε πουθενά. Γι’ αυτό και τους θυμόμαστε όσα χρόνια και αν περνούν.

Και στο κάτω κάτω εμένα ως χριστιανή ορθόδοξη δεν με νοιάζει να ακούω για την πατρίδα μου στην εκκλησία. Ήταν εύκολο δηλαδή σε έναν ιερέα να ευλογεί τα σπαθιά και τα όπλα και μετά να κοινωνεί Σώμα και Αίμα Κυρίου; Όποιος και αν είναι ο εχθρός μας, αλλόθρησκος ή οποιοσδήποτε, εμείς διδασκόμαστε από την πίστη μας να τον αγαπάμε.

Η Ελλάδα ως χώρα μπορεί να εξαφανιστεί (αυτό μήπως έχει συμβεί και δεν το παραδεχόμαστε;) αλλά η πίστη μου δεν βασίζεται σε μένα και σε σένα, αλλά κεφαλή είναι ο Χριστός. Αυτός είναι η αιτία που εδώ και 2014 χρόνια παραμένει όρθια. Με τις αμαρτίες όλων μας δεν μπορούσε να κρατηθεί η Ορθοδοξία.

Περνάμε γενικότερη κρίση και οι απαντήσεις δεν μπορούν να δοθούν χωρίς ενδοσκόπηση, σκέψη, προβληματισμό, πόνο, διάκριση. Σίγουρα η επιβίωση υπερέχει γιατί χωρίς ψωμί πώς θα ζήσεις; Άρα θέτω ως προτεραιότητα την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά, την αυτοθυσία. Από εκεί θα γεννηθούν συναισθήματα, θα αποκαλυφθούν πληγές, θα ανακαλυφθούν νέοι τρόποι αντιμετώπισης της σκληρής πραγματικότητας.

Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης τα είπε καλύτερα στα Απομνημονεύματα του με λίγες κουβέντες: «Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός “εγώ”, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς “εγώ”; όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει “εγώ”. Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε “εμείς”. Είμαστε στο “εμείς” κι όχι στο “εγώ”».