Χριστός ανέστη χαρά μου!

Πέρασε το Πάσχα και το Αντιπάσχα και την ευχή που κάνω είναι να έχουμε διαρκή Ανάσταση στη ζωή μας. Το Χριστός Ανέστη θα συνεχίζουμε να το λέμε για σαράντα μέρες και οφείλουμε να το λέμε με την καρδιά μας γιατί η Αγία Γραφή λέει ότι ο Θεός χάραξε τον νόμο εκεί (Από το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου «Περί επιμελείας ψυχής»). Φέτος στην Ακολουθία της Αποκαθήλωσης κατάλαβα πως έκλαιγε η καρδιά μου για τον Κύριο και Θεό μου, όπως ομολόγησε ο Απόστολος Θωμάς. Δεν με συγκρίνω σαφώς με τον μαθητή του Ιησού, αλλά αυτό το ζωτικό όργανο, το κέντρο της ύπαρξης μας μπορεί και αναγνωρίζει τον δημιουργό Της.  

Μπορεί τα πάθη μας, οι αμαρτίες μας να μας κρατούν μακριά Του, μα η καρδιά ξέρει την Αλήθεια. Όταν βλέπει τον Δημιουργό να πονάει δεν μπορεί να μην αντιδράσει. Είναι αυτή που ξέρει το Φως πως είναι αληθινό. Όσο και αν η λογική αντιστέκεται και δεν θέλει να πιστέψει πως ο Χριστός αναστήθηκε και θυσιάστηκε για εμάς, η καρδιά θα κάνει την έκπληξη και θα ζητάει τον Κύριο και Θεό Της.

Μια αδιάκοπη σχέση με το Θεό μπορεί να προσφέρει Αναστάσιμη ζωή. Ο χριστιανός μπορεί να έχει μια συνεχή χαρούμενη ζωή. Να λάμπει το πρόσωπο του από χαρά, ζητώντας τη Βασιλεία των Ουρανών. Ο Θείος έρωτας κρατάει τη χαρά μέσα στον άνθρωπο και τον μετουσιώνει σε ένα ον ζωντανό, όπου κυλάνε φλέβες που θέλουν έλεος από τον αιώνιο Εραστή. Το Νυμφίο της Εκκλησίας μας. Το Χριστό μας.

Χριστός Ανέστη χαρά μου, που έλεγε στον χαιρετισμό του πάντα ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ!