Προς το τέλος των σπουδών της ανθρωπολογίας

Βρίσκομαι προς το τέλος των σπουδών μου στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Ελληνικός Πολιτισμός και γράφω τις τελευταίες μου εργασίες. Στο μάθημα της Λαογραφίας καλούμαι να γράψω για ένα θέμα που αφορά σε δύο κείμενα που αναφέρονται στις νεράιδες και στο μάθημα της Αρχαιολογίας να γράψω για το τι θα περιλάμβανε ένα μουσείο αν το οργάνωνα. Ξεκινώντας το γράψιμο άρχισα να κάνω τον απολογισμό μου και δοξολόγησα το Θεό που με έφτασε εδώ.

Τελικά συμπεραίνω (ίσως για πολλοστή φορά) πώς ένα όνειρο βγαίνει αληθινό παρόλες τις αντιξοότητες, τα εμπόδια, τις στεναχώριες, τις θλίψεις, τις δυσκολίες. Στα 28 μου έτσι ξαφνικά αποφάσισα να σπουδάσω ένα αντικείμενο που μου άρεσε και με βοήθησε να πλουτίσω τις γνώσεις μου, να διανύσω ένα ενδιαφέρον ταξίδι στην ελληνική ιστορία, στον ελληνικό πολιτισμό, στις τέχνες, στον δημόσιο και ιδιωτικό βίο της Αρχαίας Ελλάδας, στη Λογοτεχνία, στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, στη Φιλοσοφία, στο Αρχαίο Ελληνικό Θέατρο, στη Μουσική, στις Ευρωπαϊκές Τέχνες, στη Λαογραφία, στην Αρχαιολογία.

Κοιτάζοντας πίσω δεν μπορώ να πιστέψω ειλικρινά πως έφτασα μέχρι εδώ. Να αποκαλύψω πως το 9άρι της πρώτης εργασίας της κας Ελπίδας Βόγλη στην Ελληνική Ιστορία (το μοναδικό μάθημα που πήρα όταν ξεκίνησα) με κράτησε στο Πανεπιστήμιο και δεν τα παράτησα. Γιατί ήταν το χρονικό διάστημα που ασθένησε ο πατέρας μου. Άσχετα αν στη δεύτερη εργασία πήρα 5, ο πρώτος βαθμός μου έδωσε το κίνητρο και τη δυνατότητα να συνεχίσω.

Ευχαριστώ όλους τους Καθηγητές που μας δίδαξαν και ιδιαίτερα δεν μπορώ να μην ξεχάσω τον κ. Γιάννη Κολοκοτρώνη που μου έδωσε μόνο 10 άρια στις Ευρωπαϊκές Τέχνες. Αν και δεν τα πήγα καλά στη Λογοτεχνία και στη Φιλοσοφία δεν μπορώ να τα ξεχάσω τα δύο αυτά μαθήματα αφού κάθισα και διάβαζα και τον Ιούλιο!

Έχω να θυμηθώ πολλά και ίσως να μην έχουν νόημα να τα διαβάσετε. Η αλήθεια είναι πως είχα γράψει ένα δακρύβρεχτο κείμενο και το έσβησα. Προτιμώ να μείνω σε αυτό που δεν φαίνεται η συναισθηματική φόρτιση. Ότι καλό είναι του Θεού και χάρη σε Αυτόν θα τελειώσω τις σπουδές μου και θα ορκιστώ. Έστω και στα 35 εν δυνάμει πτυχιούχος Πανεπιστημίου μια χαρά αισθάνομαι. Είχαν προηγηθεί 14 χρόνια εργασίας σε άλλο αντικείμενο και ευελπιστώ να μου δοθούν ευκαιρίες ώστε να μπορώ να εργαστώ κάπου σχετικά με την ανθρωπολογία.

Εύχομαι όλα τα όνειρα μας να βγαίνουν αληθινά, αρκεί να συμβάλλουν στο καλύτερο το δικό μας και των άλλων.