ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: «Ο ΙΑΤΡΟΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ»

Ὁ Κύριος στήν συνομιλία του μέ τήν Σαμαρείτιδα στο φρέαρ τοῦ Ἰακώβ σταματᾶ πρὸς στιγμὴν τὴν ὑψηλὴ διδασκαλία Του περὶ τοῦ «ζῶντος ὕδατος» γιὰ νὰ ἔρθει σὲ ἕνα ζήτημα ἄμεσα προσωπικὸ τῆς Σαμαρείτιδος.  «Ὕπαγε φώνησον τόν ἄνδρα σου». Τὸ κάνει γιὰ νὰ ξυπνήσει μιὰ συνείδηση ποὺ μένει ναρκωμένη. Γιὰ νὰ μπορέσει ἡ γυναίκα νὰ δεῖ τὶς μεγάλες ἀλήθειες, ποὺ σὲ λίγο θὰ τῆς ἀποκαλύψει. Ἐκείνη, κάπως ταραγμένη, ζητεῖ νὰ ἀποφύγει τὴν ὁμολογία. Καταφεύγει στὴν ἀσάφεια: «Ἄνδρα οὐκ ἔχω», ἀπαντᾶ, ἀφήνοντας μᾶλλον νὰ νοηθεῖ ὅτι μπορεῖ νὰ ἦταν ἀνύπαντρη ἢ χήρα.  Ὅμως ὁ Χριστὸς ἐπιμένει. Μὲ λεπτότητα, ἀγγίζει τὸ τραῦμα τῆς ψυχῆς, γιὰ νὰ τὸ θεραπεύσει. «Καλὰ εἶπες ὅτι δὲν ἔχεις ἄνδρα, διότι πέντε ἄνδρες πῆρες καί τώρα ἐκεῖνον ποὺ ἔχεις δὲν εἶναι ἄνδρας σου.  Ὁ Κύριος δὲν ἀργεῖ νὰ φθάσει στὴν ἰδιαίτερη πτυχὴ τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, μὲ τὸν ὁποῖο ἐπικοινωνεῖ. Προχωρεῖ πέρα ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια, στὸ βαθύτερο μέρος τῆς συνειδήσεως. 

Δέν εἶναι δυνατό νά συνομιλήσουμε μέ τό Χριστό, χωρίς ἡ συζήτηση νά πάρει ἕνα χαρακτήρα καθαρά προσωπικό. Δέν μᾶς ἀφήνει νά μένουμε σέ γενικότητες, σέ θεωρίες. Σέ στιγμές οὐσιαστικοῦ διαλόγου ξεσκεπάζει διακριτικὰ τὴ συμβατικότητα τῆς ζωῆς μας καὶ ἀποκαλύπτει κάποια κρυφὴ πληγὴ ποὺ δὲ μποροῦμε ἐσαεὶ νὰ παραθεωροῦμε. Θέλει νὰ χύσει πλῆρες φῶς στὴ λανθάνουσα τάση ἢ συνήθεια, ποὺ δηλητηριάζει τὴν πνευματική μας ζωή. Ζητεῖ νὰ φέρει στὴν ἐπιφάνεια τὴν ἁμαρτία ποὺ ἐμεῖς ἀπωθοῦμε στὸ σκοτεινὸ βάθος τῆς συνειδήσεώς μας, γιατὶ μόνο ἂν τὴ δοῦμε κατάματα καί τή συνειδητοποιήσουμε, θά σωθοῦμε ἀπό τή θανατηφόρο ἀκτινοβολία πού ἐκπέμπει στόν ἐσωτερικό μας κόσμο.

Συνήθως ὅμως ἀντιστεκόμαστε σ' αὐτή τήν προσέγγιση. Θά θέλαμε νά ἀποφύγουμε τήν ἀποκάλυψη, νά μένουμε σέ γενικές συζητήσεις περί Θεοῦ, περί ἀγάπης, πόνου καί καλοσύνης. Ἀπομακρύνουμε τό χέρι τοῦ Χριστοῦ, πού ἔρχεται νά δείξει καί νά θίξει τήν κρυμμένη προσωπική τους ἁμαρτία.

Συχνὰ στὴν καθημερινή μας ζωή, στὴ δουλειά μας, στὴν οἰκογένειά μας, μᾶς δίδεται ἡ εὐκαιρία νὰ ἀντιληφθοῦμε λάθη τῶν ἀνθρώπων, μὲ τοὺς ὁποίους ζοῦμε, μὲ τοὺς ὁποίους συνεργαζόμαστε. Θέλουμε νὰ τοὺς κάνουμε νὰ τὰ συναισθανθοῦν, νὰ τὰ διορθώσουν. Κατὰ κανόνα ὅμως εἴμαστε ἀπότομοι, ἀδέξιοι, συχνὰ πικροί. Χρησιμοποιοῦμε λέξεις σκληρές, ὑπονοούμενα φαρμακερά. Οὐσιαστικὰ ἐνδιαφερόμαστε περισσότερο νὰ δείξουμε καὶ νὰ ἐρεθίσουμε τὴν πληγή, παρὰ νὰ τὴν ἐπουλώσουμε. Δὲν εἶναι ἡ ἀνυπόκριτη ἀγάπη ποὺ μᾶς κινεῖ, ἀλλὰ ἡ φιλαυτία μας, ποὺ ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὴ συμπεριφορὰ τοῦ ἄλλου. Σὲ ἕνα τέτοιο ἄγγιγμα τῶν προσωπικῶν μας θεμάτων ἀπὸ τὸν Χριστὸ θὰ ἀναγνωρίζουμε καλύτερα τὴ λυτρωτική Του ἀποστολή.

Εκ της ιεράς μητροπόλεως