Όσοι είναι στην τηλεόραση αρνούνται να μεγαλώσουν

Η τηλεόραση μπήκε τελικά στο σπίτι μας μετά από μια σθεναρή άρνηση μας εδώ και πέντε χρόνια. Αυτό σημαίνει πως έχω μια άποψη καλύτερη για αυτό το μέσο που υπάρχει σχεδόν σε όλα τα σπίτια και θα ήθελα να την καταθέσω.

Καταρχήν κάνεις ζάπινγκ, δηλαδή αλλάζεις κανάλια και βλέπεις πως είναι σαν να παραμένεις στο ίδιο. Δεν υπάρχει διαφορά στις εκπομπές, στη θεματολογία τους, στον τρόπο παρουσίασης, στο στήσιμο των παρουσιαστών και δημοσιογράφων, εν ολίγοις σε όλα.

Και απορώ γιατί να υπάρχει αυτή η ομοιομορφία, ποιον εξυπηρετεί και γιατί να μη σκεφτούν να κάνουν κάτι διαφορετικό, ώστε να το προσφέρουν στον τηλεθεατή που σαφώς έχει ζαλιστεί στην εποχή μας και θέλει μια εναλλακτική πρόταση.

Βλέπουν τους πίνακες τηλεθέασης και αναλόγως σχεδιάζουν τις εκπομπές. Μα αν δεν δοκιμάσουν νέες συνταγές πώς θα ξέρουν αν ο κόσμος τις προτιμά ή όχι. Ακολουθούν μια πεπατημένη με πολύ σχολιασμό-κοινώς κουτσομπολιό- που φτάνει και σε ξεκατίνιασμα, με ανακύκλωση θεμάτων της τηλεόρασης που μεταξύ τους εκθειάζονται, μεταξύ τους μαλώνουν, μεταξύ τους τα χαλάνε και τα βρίσκουν. Λες και  η κοινωνία περιορίζεται στον μικρόκοσμο τον δικό τους, της τηλεόρασης.

Αυτό επίσης που πρόσεξα είναι πως οι διαφημίσεις και παρουσιάσεις προϊόντων μέσα σε εκπομπές έχουν γίνει κύρια θέματα, ενώ παλαιότερα ήταν ρεπορτάζ και έρευνες, -ομολογουμένως με ωραία θέματα-. Μάλιστα τα προϊόντα αυτά έχουν σχέση κατά αποκλειστικότητα με την παράταση της νεότητας.

Όλες έχουν σχεδόν τα ίδια πρόσωπα. Τσιτωμένα από ενέσιμα, botox, υαλουρονικό, πλαστικές εγχειρήσεις. Έχουν σχιστά μάτια που κοντεύουν να γίνουν Κινέζες, ένα πρόσωπο ίδιο σε χαρές και λύπες μήπως τυχόν και κουνηθεί και κάνει ζάρες και άντε μετά ξανά πάλι από την αρχή να πας να κάνεις την οποιαδήποτε αισθητική επέμβαση.

Δικαίωμα τους να κάνουν τα πρόσωπα τους ότι θέλουν. Δικά τους είναι και με γεια τους με χαρά τους. Αλλά πραγματικά θα προτιμούσα να σταματήσει αυτή η δικτατορία της επιβολής της πλαστικής και επίπλαστης ομορφιάς. Ας δούμε και κάποιους που όντως ο χρόνος να αποτυπώνεται πάνω τους. Κάθε ρυτίδα είναι και μια δυνατή εμπειρία. Είναι η απόδειξη ότι ζήσαμε άσχημα αλλά και όμορφα και θέλουμε αυτά τα σημάδια να μας θυμίζουν πως ο Κύριος μας χάρισε χρόνια.

Η εμμονή τους να φαίνονται νέοι μου θυμίζει τον Δημήτρη Χορν στην ταινία «Αλίμονο στους νέους» που πούλησε την ψυχή του στον διάολο για να γίνει νέος. Εμπνευσμένη ταινία από τον μύθο του Φάουστ.

Από τη μία βέβαια προβάλλουν το να ζει ο άνθρωπος πολλές και νέες εμπειρίες και από την άλλη θέλουν να δείχνουν τζόβενα και κοριτσόπουλα στα 50, στα 60, στα 70, στα 80. Πώς γίνεται αυτό; Παράδοξο δεν είναι να παρουσιάσεις μια σοφία με μια εικόνα που θέλει να μην έχει γραμμές, ζάρες, χαλαρότητα; Δεν μπορούν να μας πείσουν. Αλλά το αντίθετο. Θέλουν να μη μεγαλώσουν, να μην ωριμάσουν, να μην νοιαστούν για τίποτα άλλο πέρα από την εξωτερική εμφάνιση, τον καθρέφτη και την εικόνα τους. Μπορούν να δούνε τον διπλανό τους που μεγαλώνει και έχει μια φυσιολογική ζωή που αποτυπώνεται πάνω τους και δεν θέλουν να την αποτινάξουν;

«Μ' από την κόλασή μου στο φωνάζω:

εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω».

Γράφει η Γαλάτεια Καζαντζάκη.

Άραγε και η κοινωνία μας αυτό είναι; Κάτι άλλο που θέλει να φανερώνεται με ψεύτικα πρόσωπα και μάσκες; Αυτό με τρομάζει περισσότερο από οποιαδήποτε οικονομική κατάρρευση.