Ο φούρνος του παππού Χρήστου και της γιαγιάς Γιώτας

Το καλοκαίρι είναι μια εποχή που αγαπώ γιατί έζησα ωραία παιδικά χρόνια (Δόξα τω Θεώ) και αυτά σκεφτόμουν την προηγούμενη εβδομάδα που ξύπνησα νωρίς το πρωί και άκουγα ραδιόφωνο, όταν ένας φούρναρης έστειλε τα χαιρετίσματα του σε πρωινή εκπομπή. Τότε θυμήθηκα πως τα καλοκαίρια ήμασταν με την αδελφή μου υπάλληλοι φούρνου! Του παππού μας Χρήστου και της γιαγιάς μας Γιώτας, στο χωριό Διαλαμπή Ν. Ροδόπης. Ήταν ο αδελφός του παππού μου με τη γυναίκα του. Τους ζήσαμε σαν να ήταν οι δικοί μας παππούδες και ομολογώ πως τους κουβαλάω μέσα μου και πολλές φορές βλέπω στα όνειρα μου τόσο το σπίτι τους όσο και το φούρνο τους. Γιατί έχουν καταγραφεί στο υποσυνείδητο μου οι στιγμές που έζησα μαζί τους. Δυστυχώς έφυγαν από τη ζωή νωρίς αλλά τα όσα γνωρίσαμε από αυτούς τους ανθρώπους έφταναν για πολλές ζωές.
Ήταν άνθρωποι με αρχοντιά, γενναιοδωρία, χαμογελαστοί, καλόκαρδοι που είχαν την διάθεση να σου μάθουν τη ζωή, αλλά όχι να σου την επιβάλλουν. Αν και δεν ήμασταν άμεσα τα εγγόνια τους μας φέρονταν έτσι. Αγαπούσαν τους γονείς μας και μου άρεσε να ακούω τις συζητήσεις τους. Ήταν νοικοκυραίοι, εργατικοί και τους άρεσε να γλεντούν και να μοιράζονται.
Τα καλοκαίρια λοιπόν που έκλειναν τα σχολεία με την αδελφούλα μου Ρούλα πηγαίναμε στο χωριό μας και δουλεύαμε στο φούρνο τους. Το βράδυ στις 2 ακούγαμε τον ήχο από την έναρξη λειτουργίας του φούρνου από τον παππού Χρήστο. Εμείς ξυπνούσαμε στις 7 και στις 8 πηγαίναμε για να πουλήσουμε. Τρώγαμε κουλούρια και τυρόπιτες και είχαμε πάντα συζητήσεις με τους χωριανούς που μας έλεγαν καλά λόγια που βοηθούσαμε, όσο και όπως μπορούσαμε.
Μου άρεσε να τους βλέπω να ζυμώνουν το ψωμί. Να κάνουν την προετοιμασία και να βάζουν το ζυμάρι στα μηχανήματα τους και έπειτα με τα χέρια να το φέρνουν στην τελική του μορφή. Θυμάμαι με απόλυτη ακρίβεια πως ήταν ο φούρνος. Μπαίνοντας δεξιά ήταν το εργαστήριο και μπροστά μας ήταν ο φούρνος που είχε τέσσερις σειρές και τα διάφορα φτυάρια που έβαζαν και έβγαζαν τα ψωμιά.
Το μεσημέρι ακολουθούσαμε κάποιες φορές τον παππού με το φορτηγάκι του στις λεγόμενες διανομές στα γύρω χωριά. Ήταν το καλύτερο μας! Ήταν η καθιερωμένη μας βόλτα εκτός χωριού. Ξέραμε τους χωριανούς με τα ονόματα τους και ποια και πόσα ψωμιά αγόραζαν. Γι' αυτό και η μυρωδιά του φούρνου, μου είναι οικεία και με κάνει να νιώθω χαρά!
Μας έδιναν μεροκαματάκι κανονικά κάθε μέρα και τα απογεύματα πηγαίναμε και τα ξοδεύαμε για σάντουιτς στον Ανδρέα και για παγωτά στη Λάμπρω. Κρατούσαμε και μερικά για να πάρουμε τα σχολικά είδη του Σεπτέμβρη.
Η γιαγιά Γιώτα κάποιες φορές μας ζητούσε να αγοράζουμε πράγματα γι' αυτήν και τα παιδιά της και τα ρέστα πάντα ήταν δικά μας! Νομίζω πως αυτή η κίνηση της γράφτηκε στο DNA μου. Είναι μεγάλη υπόθεση να ξέρεις πως υπάρχουν άνθρωποι που σε επιβραβεύουν για τις μικρές ενέργειες που κάνεις, έστω και αν είσαι μικρός. Είναι διαφορετικό από το να σου δίνουν απλώς χρήματα.
Επίσης θυμάμαι τις βόλτες που κάναμε με τα ποδήλατα που με έμαθε να οδηγάω η γιαγιά μου η Γιώτα. Θυμάμαι που κρατούσε το ποδήλατο από την σέλα και χωρίς να με προειδοποιήσει με άφησε και όταν την είδα μπροστά μου, μου είπε: "Τώρα έμαθες να οδηγάς ποδήλατο μόνη σου!" Τι μοναδικές στιγμές. Νιώθεις πως κατέκτησες κάτι που θεωρούσες αδύνατο και απίθανο. Γιατί το ποδήλατο εκείνο ήταν και ψηλό και είχε δύο ρόδες.
Το βράδυ καθόμασταν στην στέγη του φούρνου και βλέπαμε τα αστέρια, ακούγαμε τα τζιτζίκια και ονειρευόμασταν το μέλλον. Θυμάμαι που μια φορά είχα βάλει τα γυαλιά ηλίου και έλεγα τις ειδήσεις. Από τότε είχα το μικρόβιο της ειδησεογραφίας! Ο παππούς μου ο Χρήστος αργότερα στα 18 μου με είχε δει στα δελτία ειδήσεων που έλεγα στην τηλεόραση και θυμάμαι που μου είχε πει πως αν θέλω να πάω στην Αθήνα να ξέρω πως όσοι είναι σε μεγάλα κανάλια έχουν κάνει υποχωρήσεις που εγώ δεν μπορώ να τις ξέρω και ίσως να μην μπορώ να τις κάνω...
Όταν τον βρήκε ο καρκίνος είπε πως θα τον πολεμήσει και αν και ταλαιπωρήθηκε πολύ δεν έχασε τη δύναμη του και τραγουδούσε στον μικρό του εγγονό το Χρήστο σαρακατσάνικα τραγούδια. Τα τρία μεγάλα παιδιά των παιδιών του πήραν το όνομα του και πρέπει να ναι περήφανοι για τον παππού τους και τη γιαγιά τους. Η γυναίκα του έφυγε από τη ζωή έναν χρόνο μετά. Δεν άντεχε στην απουσία του και ίσως γι' αυτό και τον ακολούθησε και στην άλλη ζωή.
Έχω ακόμη το δαχτυλίδι που μου χάρισαν στα προζύμια του γιου τους Νίκο. Είναι το κειμήλιο που έχω από αυτούς. Αν και όπως φάνηκε και από αυτό το κείμενο η μεγάλη περιουσία τους που μου άφησαν είναι οι ανεκτίμητης αξίας στιγμές που ζήσαμε μαζί τους.
Τους αγαπώ και πάντοτε τους έχω μαζί μου. Αυτοί οι άνθρωποι διαμόρφωσαν κατά πολύ τον χαρακτήρα μου κατά την διάρκεια μόνο των καλοκαιριών. Η ζωή τους ήταν το σχολείο μας στις καλοκαιρινές διακοπές χωρίς βιβλία, τετράδια και βαθμούς.