ταραΝΑΚΟΥνήματα για τα παιδικά χρόνια

Αναμνήσεις μου έρχονται στο μυαλό από καλοκαίρια που ήμουν παιδί.

Τότε που παίζαμε στην αλάνα πίσω από την πολυκατοικία που μέναμε και τώρα έχουν υψωθεί πολυκατοικίες.

Μέχρι αργά το βράδυ παίζαμε μηλάκια, κρυφτό, λάστιχο, μέχρι η μάνα μας να μας φωνάξει να ανεβούμε.

Κάναμε βόλτες με τα ποδήλατα και μετρούσαμε παγωτά και μπάνια.

Πηγαίναμε διακοπές με την οικογένεια και μέναμε σε σκηνή στο κάμπινγκ.

Πάντα μας έπαιρναν μαζί τους διακοπές.

Για να γνωρίσουμε μέρη και πράγματι σε αυτά τα χρόνια κρύβεται τόση αγάπη!

Κάναμε ηλιοθεραπεία και πλατσουρίζαμε στη θάλασσα μέχρι να μουλιάσουμε.

Πηγαίναμε στο χωριό και τα πρωινά τα περνούσαμε στο φούρνο του παππού του Χρήστου και της γιαγιάς Γιώτας.

Και μετά διανομή του άρτου με το φορτηγάκι στα άλλα χωριά.

Το βράδυ κοιτούσαμε τον έναστρο ουρανό και κάναμε ευχές όταν έπεφταν τα αστέρια!!!

Δόξα τω Θεώ, ακολούθησαν και άλλα χρόνια ευτυχισμένα.

Αλλά τα παιδικά χρόνια πάντοτε τα έχω καλά φυλαγμένα στην καρδιά.

Εκεί κρύβεται η αθωότητα, η αγνότητα, η ξεγνοιασιά, η καθαρότητα.

Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα πάλι παιδί.

Δείχνω άρνηση να μεγαλώσω.

Το σώμα μου με πουλάει, αλλά όχι η ψυχή μου.