ταραΝΑΚΟΥνήματα για το μπαμπά μου (με αφορμή το μνημόσυνο του)

Καλή σας ημέρα!

Του Αγίου Νικολάου σήμερα και ώρα καλή στους ναυτικούς μας.

Είναι μεγάλος Άγιος και έχω αγαπημένους με το όνομα Του.

Τον παππού μου και ξαδέρφια.

Τους στέλνω την αγάπη μου.

Κοντεύουν τα Χριστούγεννα και εύχομαι να έχουμε Χριστό.

Σε αυτές τις γιορτές να μεταμορφωθούμε και να μεταφερθούμε στη Βηθλεέμ.

Στη φάτνη που γεννήθηκε το Θείο Βρέφος.

Ο Θεός μας δεν ήρθε στον κόσμο ευρισκόμενος σε παλάτι.

Και εμείς φέτος θα έχουμε φτωχικές γιορτές σε σύγκριση με προηγούμενα χρόνια όμως ας έχουμε έναν θησαυρό!

Το Χριστό στην ψυχή και στη ζωή μας.

Φέτος λέω να διαλέξω ένα δώρο πολύτιμο!

Να έρθει ο Κύριος και να μου αποκαλυφθεί.

Να με αγκαλιάσει και να μου χαμογελάσει.

Δεν θέλω και τίποτα άλλο.

Και εγώ θα Του πω το ίδιο να κάνει με όλους τους ανθρώπους.

Εν ζωή και κεκοιμημένους.

Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται τρία χρόνια από το θάνατο του πατέρα μου.

Ξημέρωνε του Αγίου Σπυρίδωνος όταν άφησε την τελευταία του πνοή.

Ανήμερα της εορτής του πατέρα του που τον αγαπούσε τόσο πολύ και είχε φύγει και αυτός νέος.

Όταν φεύγει κάποιος από τη ζωή καταλαβαίνεις το σημάδι του.

Και ναι δεν έφυγε ποτέ.

Είναι εδώ.

Πολλές φορές κάνω κινήσεις του ασυναίσθητα και είναι σαν να είναι μέσα στο σώμα μου.

Μια φορά οδηγούσα και πρόσεξα τη βέρα στο χέρι μου και προσπαθούσα να θυμηθώ τι μου θυμίζει αυτό το χέρι.

Και συγκλονίστηκα όταν θυμήθηκα ότι μοιάζει το χέρι του πατέρα μου.

Το 2008 ήταν τα πρώτα μας Χριστούγεννα χωρίς τον μπαμπά μου.

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τι είχα γράψει:

«Χριστούγεννα χωρίς τον μπαμπά

Για πρώτη φορά ο μπαμπάς λείπει τα Χριστούγεννα. Όχι γιατί έχει υπηρεσία, όπως άλλες χρονιές που ήταν στην δουλειά ακόμη που τόσο αγαπούσε, αλλά γιατί μας έφυγε μακριά σε ένα ταξίδι μακρινό, εκεί που κατοικούν οι άγγελοι. Έναν χρόνο και κάτι μήνες πολεμούσε σκληρά το θηρίο που λέγεται καρκίνος και αποφάσισε πως αυτήν την μάχη πρέπει να την αφήσει γιατί έμαθε να ζει ελεύθερος. Δίχως να έχει εμπόδια στον δρόμο του. Μιλούσε σε όλους. Δεν ξεχώριζε κανέναν. Και δεν υποτιμούσε κανέναν. Αντιθέτως πίστευε πως όλοι είναι καλοί, ακόμη και εκείνοι που δεν πιστεύουν στον Θεό, αν και έλεγε ότι όσοι λένε ότι δεν πιστεύουν, αυτοί πιστεύουν πιο πολύ! Γιατί ήξερε ότι ο θησαυρός κρύβεται μέσα στην καρδιά και δεν φαίνεται. 30 χρόνων έφτασα και μπορώ να πω ότι ο μπαμπάς μου είχε κρυμμένο αυτόν τον θησαυρό. Τον φανέρωναν όμως το γέλιο του, τα αστεία του, οι φωνές του, ακόμη και οι σκληρές φράσεις του που τις έλεγε για να μας αφυπνίσει και μόνο και όχι να μας στεναχωρήσει.

Μπαμπά εκεί ψηλά στους ουρανούς που είσαι, είμαι σίγουρη ότι περνάς καλά. Γιατί πάντα ήξερες να βρίσκεις τρόπους για να είσαι καλά. Γι αυτό και γύρισες την πλάτη στην αρρώστια. Μπορούσες κι άλλο να πολεμήσεις, μα κουράστηκες γιατί ήθελες να πετάξεις μακριά. Γιατί η ψυχή σου είναι ελαφριά και δεν χωράει στον ψεύτικο τούτο κόσμο που έλεγες ότι έχει πλούτο. Εκεί πάνω στον Παράδεισο φαντάζομαι ενθουσιάστηκες και γελάς. Στεναχωριέσαι βέβαια που μας κοιτάς, αλλά δεν μπορείς να μας μιλήσεις. Γιατί πάντα θα θέλεις να μας μαλώσεις γιατί έτσι κάνουν οι καλοί πατεράδες. Μπαμπά πολλά θέλω να σου πω αλλά νομίζω ότι και δύο γραμμές να γράψω πάλι θα είσαι εκεί να μου πεις: «Ωραίο». Δεν σου άρεσαν τα λόγια. Μόνο οι πράξεις. Γι αυτό σου λέω: Καλά Χριστούγεννα και είμαι σίγουρη ότι είσαι αγκαλιά με τον Χριστούλη που τόσο αγαπάς. Νομίζω ότι τόσα χρόνια που σήκωνες τον Επιτάφιο πρώτος, δεν το ξέχασε ο Κύριος και σε έχει τώρα στην καλύτερη φάτνη».

Μπαμπά σ αγαπώ!