Η απάντηση του Γιώργου Φραντζολά στο κείμενο μου

Πριν μερικές μέρες είχα δημοσιεύσει  ένα κείμενο και σήμερα έλαβα την απάντηση από τον άμεσα ενδιαφερόμενο, το Γιώργο Φραντζολά.

Αυτό ήταν το κείμενο μου:

http://taranakounimata.blogspot.com/2012/03/blog-post_2172.html 

Και η απάντηση του:

"Αγαπητή μου Νάντια,

Θα έπρεπε κανονικά να χαίρομαι για την εκτίμηση που μου δείχνεις.

Όμως ντρέπομαι, στ' αλήθεια. Για παράδειγμα δεν είμαι, ούτε αισθάνθηκα ποτέ φιλόσοφος.

Φίλος της Σοφίας, ναι.

(Και μάλιστα και κουμπάρος.

Έχω βαφτίσει την Μαρία, την κόρη της).

Επίσης θέλω να σου πω και κάτι ακόμη: μια φράση που λέγεται σε μια συνάντηση φίλων, λειτουργεί μέσα σ' αυτά τα πλαίσια. Μέσα στη συγκεκριμένη συνάφεια των προσώπων, του χώρου και της συγκυρίας, όσων λέχθηκαν και όσων δεν ειπώθηκαν. Μόλις βγει από το συγκεκριμένο πλαίσιο, αμέσως γίνεται κάτι άλλο. Δεν είμαι εναντίον της κοινωνικής δικτύωσης, ούτε κυρίως είμαι ΕΝΑΝΤΙΟΝ γενικώς. Απλώς θέλησα να επισημάνω τις υπερβολές με μια διατύπωση, που ίσως δεν ευσταθεί κιόλας. Και πάντως τονίζοντας κυρίως το ναρκισσισμό που ελλοχεύει μέσα στις «εικόνες» του εαυτού μας που σκηνοθετούμε μέσα στα συγκεκριμένα διαδικτυακά περιβάλλοντα.

Κυρίως όμως είμαι ΥΠΕΡ της προσωπικής - σωματικής θα έλεγα - επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους.

Εκεί όπου κυριαρχεί το βλέμμα,

η σιωπή,

η χειρονομία,

το άγγιγμα,

το κέρασμα, ένα γλυκό του κουταλιού,

η γκριμάτσα,

ο ενθουσιασμός,

η χροιά, το ύψος της φωνής,

ένα ανδρικό ντο, ή ένα σι γυναικείο,

το νάζι,

το παράπονο,

το «άσε, θα σερβίρω εγώ»,

ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη,

μια αγκαλιά όλο γέλια,

ένα παιδάκι που θα αναποδογυρίσει το δίσκο και μετά θα το πάρουμε αγκαλιά ή θα του σκουπίσουμε τα δάκρυα,

τα νεύρα του Ν. ή του Γ. που θα κάνουμε μισή ώρα να τον ηρεμήσουμε,

τα πειράγματα της Μ...,

την μισή ώρα που θα συνεχίσουμε να μιλάμε στην εξώπορτα,

γιατί ακόμη δε γέμισαν οι μπαταρίες μας από το βλέμμα του άλλου εαυτού μας.

Αυτά πού θα σ' τα δώσει το internet;

Αυτά πού θα τα βρεις στο Facebook;

Και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις;

 (Κ.Π.Καβάφης).

Τελεία. gr. Αυτό είναι δικό μου, (όπως λέει και ο Forester).

Όλα αυτά σου τα γράφω, μετά που μου ζήτησες να διαβάσω το κείμενο.

Και ένιωσα πόσο η φράση που ξεστόμισα δεν με αντιπροσωπεύει.

Πάντως, το όλο ζήτημα είχε και το καλό του. Με βάζεις και σκαρώνω στιχουργήματα για όλα αυτά που με γοητεύουν.

Αλλά χαλάλι σου! Σε σένα και τη ζωντάνια σου!

Να μου προσέχεις τον Μάκη.

Γ.Φ."

Τον ευχαριστώ πολύ!